Шаб болҳояшро рӯи шаҳр паҳн мекард, сармо бани Одамро аз бозоргоҳҳо меронд, онон дар лонаҳои хеш пинҳон мешуданд, вале бод менолид, ба сони навҳагаре рӯи мурдаи гӯрхонаҳои мармарӣ.

Канори шаҳр, дар кулбаи ҳақиронаи тазъиқёфта аз кулоҳи га¬рони барф, дар кӯҳнабӯрёе, ки фақат бо милтироси хираи чароғе равшан мешуд, ҷавоне ҷон меканд. Ҷавон наздик расидани наҷотро аз завлонаҳои ҳаёт ҳис мекард, бо табассуми маҳзуне дар лабо¬наш маргро интизорӣ мекашид ва чеҳраи коҳидаашро нури умед фурӯзон менамуд. Ӯ шоир буд, барои дили мардумро бо ашъори шево хурсанд кардан таваллуд шуда буд, вале аз гуруснагӣ дар шаҳри зиндагон ва тавонгарон дармегузашт. Рӯҳи аълои ӯ, ки барои ҳаётро зеботар сохтан ба замин бо раҳмати ҳақтаолло фиристода шуда буд, қабл аз он ки лабхандаш занад, ҷаҳонро хайрбод мегуфт.

Нафасгирии миранда заифтар мешуд ва наздаш танҳо чароғ буд, рафиқи бекасиҳояш ва варақҳои коғаз, ки рӯъёҳои дили шиша¬ашро таҷассум мекарданд.

Ҷавони миранда бақияи мадорашро, ки ба тарки абадулободи ӯ омода буд, ҷамъ кард ва дастонашро ба осмон бардошта, гӯё ки бо нигоҳ сақфи кулбаро шикофтану ахтарони паси абрҳо пинҳонро дидан мехоста бошад, чашмонашро калон кушода гуфт:

“Эй марги зебо, биё наздам, зеро дилам аз интизор бемадор шудааст! Завлонаҳои ҷасадро пора-пора кун, аз кашиданаш мон¬да шудаам ва маро аз онҳое раҳоӣ деҳ, ки барояшон бегонаам, зеро ман каломи фариштагонро ба забони одамӣ бармегардонам! Инсон маро инкор намуд ва ба фаромӯшӣ гузошт, чунки ман нахостам монанди ӯ бошам ва ба сарват ва фармонгузории нотаво-нон ҷаҳд накардам. Биё охир, эй марги ширин ва маро бубар, зеро ман ба дарди фарзандони ниёгони хеш намехӯрам! Маро ба синаи пурмуҳаббатат пахш бикун ва лабони бӯсаи модар, мучии хоҳар ва тамоси лабони дилбар надидаро бибӯс! Зудтар маро ба оғӯшат би¬гир, эй марги маҳбуб!

Паҳлуи миранда шабаҳи зани пероҳани барфосо ва зебоии нестандарзамин дошта бо гулдастае аз савсани дар даштҳои осмон рӯянда пайдо шуд. Вай рӯи ҷавон фурӯ хамид ва ӯро оғӯш кашид, сипас пилкҳои чашмони варо ҷафс кард, то ки ӯ ба вай бо чашмони дил нигарад ва лабонашро бӯсида, дар онҳо табассуми шодӣ гузошт.

Ва дар кулба чизе намонд, магар ғубор ва варақҳои коғази дар гӯшаҳои торик паҳну парешон.

Солиёни зиёд аҳли ин шаҳр дар хоби гарони нобоварӣ ва фориғболӣ буданд, даме ки бедор шуданд ва шафақи донишро ди¬данд, барои шоир муҷассамае боҷалол пай афканданд ва ҳамасола ба шарафи ӯ ҷашнҳо баргузор карданд.

Ҷуброн ХАЛИЛ,
нависандаи Лубнон