Яке аз рӯзҳои мудҳиши ҷанг буд. Душман ҳоли ҷангиёнро ба танг оварда буд. Ба ҳоли зоре муқовимат мекарданд аскарон. Садои тири душман гӯши осмонро кар мекард. Аскарон ҳам наметавонистанд аз ҷабҳа берун шаванд. Берун шудан маънои дидаву дониста ба оғӯши марг рафтанро дошт...

Сарбоз дид, ки каме дуртар яке аз ҳамяроқон ва дӯсти беҳтаринаш оғӯштаи хун ба замин афтид. Ӯ нав нияти аз ҷабҳа берун шудан кард, ки яке аз ҳамяроқонаш аз дасташ дошта гуфт:

- Ақлатро хурдӣ? Кирои дар ин вазъият рафтан намекунад! Бубин, охир баданаш аз тири душман сурох шудааст. - гуфт ӯ ба сарбози захмин ишора карда. - Эҳтимол мурда бошад. Ҳаёти худро беҳуда зери хатар намон!

Вале сарбоз ӯро гӯш накард ва худро аз паноҳгоҳашон берун андохт. Ӯ берун тохту сарбозони дигар бо ҳайрат ва афсӯс, ки акнун ин ҳамяроқашонро ҳам аз даст хоҳанд дод, аз пушташ нигаристанд. Баръакси чашмдошти сарбозон кори боварнокардание шуд: Бо вуҷуди тирборони шадид ӯ худро безарар ба дӯсташ расонд. Ӯро ба китфаш бардошта, бо суръат ба қафо баргашт. Вале сарбози ҷасур дӯсташро наҷот дода натавонист. Вақте ба ҷабҳа баргашт, ҳамон ҳамяроқаш гуфт:

- Ба ту нагуфтам, ки кирои рафтан намекунад? Худатро беҳуда ба хатар андохтӣ!

- Ҳарза мегӯӣ ту! Кирои рафтан кард, - гуфт сарбоз гиряашро дошта натавониста.

- Чи хел кирои рафтан кард?! Намебинӣ, мурдааст?!

- Бо вуҷуди ин меарзид... Зеро вақте ба наздаш расидам ҳанӯз зинда буд. Барои ман шунидани сухани охирини ӯ баробари дунёст, - сарбоз боз ба гиря даромад ва охирин сухани дӯсташро ба ёд овард. - Вақте ба наздаш расидам танҳо ду бор гуфт: “Медонистам, ки меоӣ! Медонистам, ки меоӣ!”