Қурбоққаҳо мусобиқаи дав ташкил намуданд. Онҳоро мебоист, ки ба қуллаи куҳ бароянд. Тамошобинони зиёде ҷамъ омада буданд, ки мехостанд ин сабқатро тамошо намуда, ба ҳоли иштирокчиёни он аз таҳи дил биханданд... Ягон нафар бовар надошт, ки ин қурбоққачаҳо ба чунин баландӣ баромада метавонанд.

“Ин хеле кори душвор аст. Онҳо асло ба он ҷо баромада наметавонанд! Куҳ хеле баланд аст!” - мегуфтанд онҳо. Қурбоққачаҳо дар роҳ як-як меафтиданд. Ба истиснои онҳое, ки қувваи нав гирифтаву ҳарчи болотар меҷаҳиданд. Анбуҳи тамошобинон ҳамоно фарёд мебардошт: “Ин заҳмати хеле вазнин аст! Ягонтоаш аз уҳдаи он намебарояд!”. Боз чанде аз қурбоққаҳо хаста шудаву пайиҳам меафтиданд.

Оқибат ҳамаи онҳо афтиданд. Танҳо як қурбоққа бо тамоми неру ба камари куҳ часпидаву оқибат худро ба қуллаи куҳ расонд. Тамошобинон фаҳмидан хостанд, ки чӣ гуна ин барояш муяссар гардид? Яке аз онҳо аз қурбоққа суол кард, ки чӣ гуна ӯ тавонист ба ин қуллаи баланд барояд?

Маълум шуд, ки ин қурбоқаи пирӯзшуда кар будааст.

Таҳияи Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”