Боз Наврӯзу баҳор бо нафаси тозаю ҳаётбахш, файзу баракати худ ба Ватани азизи мо қадами нек гузошт. Дар пешорӯи Наврӯзи хуҷастапай аз чанд нафар сокинони вилояти Хатлон пурсидем, ки: “Наврӯзро чӣ гуна ҷашн мегиред?”

Зуҳро АБДУЛЛОЕВА, нафақахӯр аз ноҳияи Бохтар:
- Наврӯзи мо бо ташаббуси Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҷаҳонӣ шуд, ки ин ифтихори мо - тоҷикон аст.
Наврӯз дорои хосиятҳои неку писандида мебошад. Дар рӯзи нав одамон якдигарро табрик карда, хушиҳои рӯзгор, осоиши диёр, файзу баракат ба хонадон таманно менамоянд. Мо – ҳамсояҳо дар арафаи ин ид аз майсаи гандум суманак, ки рамзи баҳору Наврӯз аст, пухта шаб то саҳар гирди дег гулхан афрӯхта, суруд мехонему зери навои хуши доира рақс мекунем. Ин ба инсон ҳаловату неру мебахшад. Субҳи рӯзи нав бошад, бо як косаи пур аз суманак ба табрики ҳамсояҳо меравем ва бо ҳамин ба кошонаи онҳо файзу муждаи баҳорро мерасонем. Хурду бузург аз шаҳди наврӯзӣ даҳон ширин карда, болидахотир мешаванд. Онҳо боз зери косаи суманак як ё ду сангчаро меёбанд, ки ин ҳам хосияти нек дорад. Сангчаҳоро ба даст гирифта, дар дил орзуҳои нек мекунанд. Ҳамин тавр Наврӯзро дар халқаи хамсояҳо хушу хурсандона ҷашн мегирем.

Азизи ФАТТОҲ, рӯзноманигор аз ноҳияи Шаҳритус:
- Дар ноҳияи Шаҳритус халқиятҳои гуногун зиндагӣ мекунанд ва дар таҷлили иди Наврӯз фаъолона ширкат менамоянд. Ин фоли неки наврӯзист. Дар ин рӯз дари хонаи ҳамаи сокинони ноҳия ба рӯйи меҳмонон боз аст. Дар гирди хони наврӯзӣ тоҷику арабу русу ӯзбеку қирғиз паҳлӯи ҳам нишаста, бо нияти устувории дӯстию бародарӣ, сулҳу ваҳдат суманакро мечашанду якдигарро ба рӯзи нав, фаровонӣ, рӯзи баҳамоии дӯстону бародарони гуногунзабон табрик мегӯянд.

Илҳом МЕНГЛИБОЕВ, соҳибкор аз шаҳри Қӯрғонтеппа:
- Мо - тоҷикону ӯзбекон аз азал ба якдигар дӯсту бародар, хешу табор будем ва расму анъанаҳои монанд дорем. Аз ҷумла, яке аз идҳои бузург Наврӯзро бо ҳам бо шукӯҳу шаҳомати хоса ҷашн мегирем. Бо азму талош ва ташаббуси Пешвои миллат, Президенти кишвр, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Наврӯз ҷаҳонӣ шуд, ки ин боиси ифтихори мо – ӯзбекзабонҳо низ мебошад.

Ман иди Наврӯзро дӯст медорам. Дар ин рӯз мардум, чун анъана, хонаву дар, кӯчаю маҳалли зисташонро тозаю озода ва обод менамоянд, ба якдигар дасти дӯстӣ дода, боз наздику қарин мешаванд, якҷоя шодию хурсандӣ мекунанд, ба эҳтиёҷмандон дасти кӯмаку хайрхоҳӣ дароз мекунанд. Дар ин рӯзҳои наврӯзӣ кӯчаҳои шаҳри азизамон - Қӯрғонтеппаро зебою баҳорӣ, чеҳраҳои сокинонро кушода ва кӯдакони дӯстрӯякро хандону шод дида дилам ба зиндагӣ гармтар мешавад, хурсанд мешавем ва шукри Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, истиқлолияти кишвар, сулҳу ваҳдат, фаровонию рушди Тоҷикистонро мекунем.

Умед Мирзоев, мухбири “ҶТ”