Боре дар уқёнусе тӯфони шадид ба амал омад. Мавҷҳои даҳшатнок киштиҳои азимро мисли коҳе давр занондаву чаппа мекард. Бисёр киштиҳо дар ин гирдоби даҳшатнок ба коми уқёнус рафта, ғайб заданд.

Дар ин тӯфон як киштии сайёҳӣ низ вайрону валангор гардид ва танҳо ду мард тавонистанд ҷон ба саломат баранд. Онҳо шинокунон худро то як ҷазираи хурдакаки беодаме расониданд.

Он ду нафари зиндамонда чӣ кор карданашонро намедонистанд ва чорае надоштанд, ба ҷуз он ки тоату тибодат намуда, аз Худованд талабу хоҳиши наҷот намоянд.

Рӯзе, барои донистани он ки тоату ибодати кадоме аз онҳо мустаҷоб хоҳад гашт, онҳо қарор доданд, ки ҷазираро ба ду қисмат ҷудо менамоянд ва ҳар кадоме дар ҳудуди худ мемонад.

Албатта, нахуст ҳарду аз Худованд талаби ғизо намуданд. Субҳдам яке аз сайёҳон чанде дуртар аз худ дарахти мевадореро дид ва аз меваҳои он хӯрда шикамашро сер намуд. Ҳудуди нафари дуюм хушку беҳосил буд.

Аз байн якчанд рӯз гузашт. Нафари аввал аз танҳоии хеш хеле ғусса мехӯрд. Ӯ муддати тӯлонӣ тоату ибодат намуда, назди Худованд зориву илтиҷо намуд, ки барояш ҳамроҳе фиристад. Баъди чанде дар наздикии ҷазираи онҳо киштие ба садама дучор шуд. Ягона шахсе, ки зинда монд, зане буд, ки бо машаққати зиёд худро ба он ҷазира, ба маҳалле, ки он сайёҳ маскан гирифта буд, расонид. Мард аз ин воқеа хеле хушҳол шуда, аз Худованд барои чунин лутфу меҳрубонӣ изҳори сипосу миннатдорӣ намуд.

Дар қисмати дигари ҷазира, ки сайёҳи дуюм он ҷо мезист, чун пештара дигаргуние ба чашм намерасид: сайёҳ дар танҳоӣ ва бе ғизо мезист.

Нафари аввал, ки аллакай танҳо набуд, ҳини тоату ибодат аз Худованд талаби онро намуд, ки барояш хонаву либос ва ғизоҳои гуногун ато намояд. Ва баъди чанде ин хоҳишҳояш низ амалӣ гаштанд. Дуюмӣ бошад, ҳанӯз чизе надошт.

Ҳамин тариқ, сайёҳи аввал аз Худованд талаб намуд, ки барои ӯ ва ҳамроҳаш киштиеро фиристад, то онҳо ин ҷазираро тарк намоянд. Рӯзи дигар киштии тезгарде дар халиҷи ҳудуди он сайёҳ қарор гирифт.

Онҳо саросемавор ҳар он чи аз анвои хӯрока ва ашёи рӯзгор доштанд, ҷамъ оварда, ба киштӣ бор карданд. Ин замон сайёҳи дуюм ба назди рафиқаш омада, хоҳиш намуд, ки ӯро низ ҳамроҳи худ гирифта баранд. Аммо сайёҳи аввалӣ дархости дӯсташро рад карда гуфт, ки ӯ ба ивази тоату ибодати худ ҳанӯз арзандаи лутфу марҳамати Худованд нагардида ва соҳиби чизе нашудааст. Аммо вақте ӯ ба роҳ баромад, аз куҷое садое ба гӯшаш расид, ки мегуфт:

- Чаро ту дӯстатро ҳамроҳи худ намегирӣ?

- Чунки ту ба тоату ибодати ӯ эътибор надодӣ ва ӯ лоиқи чизе нест.

- Ту хатои сахт мекунӣ! – садо маломатомез буд. – Дӯсти ту аз ман танҳо як чизро талаб кард ва ман онро иҷро кардам. Агар тоату ибодати ӯ намебуд, ту соҳиби чизе намешудӣ.

- Бигӯ, ки ӯ аз ту чӣ хоҳиш кард ва чаро ман бояд аз ӯ миннатдор бошам?

Худованд гуфт:

- Ӯ танҳо хоҳиш кард, ки ман тоату ибодати туро мустаҷоб ва ҳама хоҳишҳоятро амалӣ гардонам.

Ҳамагон бояд бидонем, ки ҳама пешрафт ва ризояти мо на танҳо бар асари тоату ибодати худи мо, балки самараи ибодат ва хоҳишҳои дӯстону наздикони мо низ ҳаст