- Ӯро сар деҳ,- гуфт милисаи қоматбаланд ба ҳамкори ҷавонаш, ки аз дасти писараки тақрибан нуҳ-даҳсола дошта буд.
- Барои чи? – бо ҳайрат пурсид ӯ.
- Баъд мегӯям...
Он рӯз кормандони Раёсати корҳои дохилии шаҳри Душанбе дар бозори “Корвон” тафтиш гузаронда, кӯдакони ноболиғро, ки ба аробакашӣ, халтафурӯшӣ ва дигар корҳо машғул буданд, боздошт карданд. Ин амр дар бозорҳои пойтахт ҳар сари чанд вақт амалӣ мегашту волидони бархе аз кӯдакони ноболиғ барои беназорат мондани фарзандонашон ҷарима мешуданд.
Капитан Комилов яке аз он кормандони ҳифзи ҳуқуқ аст, ки дар бахши кор бо ноболиғон солҳои зиёд кор кардааст. Барои аз кӯчаву бозор “тоза” кардани кӯдакони оворагард хеле сахтгирона амал мекунад. Ҳамкоронаш ёд надоранд, ки кадом кӯдакеро аз сари бозор раҳо карда бошад. Ҳамаашонро ба шуъба меовард. Бо волидони эшон суҳбат карда, ба онҳо мефаҳмонд, ки кӯдаконро ба бозор сар надода, тарбия намоянд. Сахтгирии ӯ шояд аз он ҷиҳат ҳам буд, ки хеле дер соҳиби фарзанд гардид.
- Шумо чи хел инсонед? Наход одам фарзандашро ҳамин қадар сарҳуй гузорад, ки бача чандин километр дуртар аз манзили истиқоматаш дар бозор ба селлофанфурӯшӣ машғул шаваду волидон бехабар? Одамизод ҳеҷ ба қадри неъмати дар даст доштааш намерасидааст. Як бор худро ба ҷойи онҳое тасаввур кунед, ки умуман рӯи фарзандро надидаанд? Худо ба шумо фарзандони нозанин додааст, аммо ба қадрашон намерасед, - гуфта буд боре Комилов ба ҷамъи волидоне, ки барои гирифтани фарзандони ноболиғашон дар шуъба њузур доштанд.
Аммо имрӯз дар бозор раҳо кардани писараки халтафурӯш ҳамкорашро ба ҳайрат гузошт. Вақте милисаҳо аз кори вазнини рӯзона ниҳоят хаста шуда, аз кор ҷавоб мешуданд, шом парда мекашид. Ҳар ду ҳамкор ба бозорчаи наздиктарин даромада чандто нон, себу хурмо, кулчақанд харида ба роҳ даромаданд.  
- Саҳар аз ман пурсидӣ, ки чаро бачаро сар диҳам? Ҳоло меравем хонааш...
Милисаи ҷавон ҳанӯз сарфаҳм нарафта бошад ҳам, бо аломати ризо сар ҷунбонд. Њар ду ҳамкор омада пушти дари хонае қарор гирифтанд. Бинои чорошёнаи куҳнае буд. Эҳтимол, аз аввалин биноҳои сохташуда дар шаҳр.  Дарро ба рӯи кормандони милиса ҳамон писарак во кард. Ӯ онҳоро шинохт. Хусусан Комиловро, ки гоҳ-гоҳ ӯву падарашро хабаргирӣ меомад. Ҳар ду милиса бо писарак даст дода салом карданд.
- Марҳамат, биёед, дароед,- гуфт писарак меҳмонҳоро ба даруни хона даъват карда.
Хона якҳуҷрагии хурдакак буд. Аз зардиҳои бари девор маълум, ки дер боз таъмир нашудааст. Дар ҳуҷра, рӯи кати фарсудае марди тақрибан 37-38-солае дароз кашида мехобид. Ҷиҳози хона аз як палоси рангпарида, ки аз саргаҳи дар то назди кати хоби падари писарак мерасид, се кӯрпачаи борик, болиштҳо ва чанд кӯрпаи дигар, ки дар як тарафи хона чида шуда буд. Инчунин либосовезаки пушти дар. Дар пешгоҳи тиреза радиочаи хурде меистоду дар бари девор портрети мард бо кӯдаке дар бағалаш. Шоядҳамин писарак бошад.
Писарак наздиктари кати падараш кӯрпача андохта, меҳмононро шинонд. Хост дастархон орояд, аммо милисаҳо розӣ нашуданд.
- Биё, ҷони амак, бишин. Омадем, ки шуморо хабар бигирем,- гуфт капитан Комилов сари писаракро сила карда ва ба падараш рӯ оварда пурсид: - Аҳволатон хуб аст?..
Онҳо қариб як соат суҳбат карданд. Акнун милисаи ҷавон фаҳмид, ки чаро пагоҳӣ ин писаракро дар бозор раҳо кардааст. Фаҳмид, ки ӯ Мӯсо ном дошта аз сини нуҳсолагӣ падари фалаҷашро парасторӣ мекунад. Падари Мӯсо чанд сол дар Русия мардикор будааст. Ӯ ба сардиҳову сахтиҳои муҳоҷират нигоҳ накарда кор мекард, то пул ёбаду дар Ватан барои оилааш сарпаноҳе бисозад. Аммо баъд ҳодисае мешаваду мақсаду орзуҳои мард нотамом мемонад. Ҳини кор дар яке аз сохтмонҳо аз қабати чорум ба замин меафтад. Зинда мемонад, аммо қисмати чапи баданаш карахт шуда, дигар ҳаракат намекунад. Ҳамсараш баъди ду моҳи аз беморхона рухсат шуданаш ӯву писаракро тарк карда шавҳари дигар мекунад. Модар мехоҳад, писаракро бо худ бигирад, вале Мӯсо падарашро дар ин ҳол танҳо мондан намехоҳад.
Ҳоло зиёда аз се сол мешавад, ки Мӯсо падарашро парастор аст. Дар бозор халтањои селлофанї мефурӯшад, гоҳо ба харидорон кӯмак расонда, борхалтаҳояшонро то пеши наќлиёт мебарад. Бо ин ҳам рӯзгори хонаро каме ҳам бошад таъмин мекунаду ҳам ба падараш доруворӣ мехарад. Падари Мӯсо нафақа мегирад, аммо он ба рӯзгорашон намерасад. Писарак аз мактабаш ҳам монданӣ нест. Кӯшиш мекунад, ки аз дарсҳо қафо намонда, таҳсилашро баробари ҳамсолонаш идома диҳад. Падар бисёр фикр мекунад ва ғамгин мешавад, ки ба писари хурдсолаш бори гарон шудааст. Борҳо қасди худкушӣ кардааст, аммо фикри танҳо мондани Мӯсоро карда, аз ин мақсади хато худро боздоштааст.
Милисаҳо бо Мӯсо ва падараш хайрухӯш карда, рафтанд. Дар роҳ милисаи ҷавон қариб ки ҳарфе назад. Ӯ сархам ба гирдоби андеша ғарқ шуда буд...
Вақте Мӯсо бо хоҳиши падар радиоро даргиронд, барномаи ахбор ҷараён дошт. Ровӣ мехонд: “Имрӯз кормандони шуъбаи кор бо ноболиғони Раёсати корњои дохилаи  шаҳр ҳудуди сад нафар ноболиғонро аз бозорҳои пойтахт боздошт карданд, ки  ба халтафурўшию аробакашӣ, оворагардӣ ва дигар корҳо машғул буданд...”