Марде ду писар дошт. Писари хурдӣ хост, ки пешакӣ амволи меросии волидонро соҳиб шавад. Падар хоҳиши ӯро қонеъ гардонида, ба ӯ якбора тамоми молу мулки худро, ки писари хурдӣ мебоист онро баъдтар соҳиб мегардид, бахшид.

Ҷавон ба кишварҳои бегона сафар карда, ҳама пулу моли дар ихтиёр доштаашро барои дилхушӣ ва дигар корҳои бехуда харҷ намуд. Ба кишваре, ки ӯ мезист, қаҳтӣ ва гуруснагӣ омад ва ҷавон бесарпаноҳ, бе пулу мол, сарсону овора ва гурусна монд. Ноилоҷ ӯ барои худ машғулияте пайдо намуд: ӯ рамаи хукҳоро бонӣ мекард. 

Музде, ки ба ивази кораш медоданд, чунон ночиз буд, ки аз гуруснагӣ қариб мемурд ва ҳатто розӣ буд, ки хӯроки хукҳоро ҳамроҳи онҳо истеъмол кунад. Аммо ин барояш дастнорас буд. Он замон ҷавон аз падараш ва аз он кишваре, ки ҳатто ғуломонаш дар ҳоли сериву пурӣ мезистанд, ёд овард. Ҷавон тасмим гирифт, ки барои ин густохияш аз волидонаш узр мепурсаду хоҳиш мекунад, ки ӯро ҳамчун коргари одӣ ба кор бигиранд, то аз гуруснагӣ нобуд нашавад. Бо чунин андешаҳо ҷавон ба роҳ баромад.

Падар бо дидани писар ба пешвозаш шитофт. Ӯ писари мусофирашро, ки хеле лоғару афсурдаҳол ва чиркину пойбараҳна буд, ба оғӯш кашида, бӯсаборон кард. Писар барои аъмоли бадаш аз падар узр пурсида, хоҳиш кард, ки ӯро ба ғуломии худ қабул кунад, чун ӯ ҳама дороии аз падар барояш меросмондаро барҳадар сарф намудаву дигар ҳуқуқи худро писари чунин шахси некном номиданро надорад.
Падар гуфт, ки аз бозгашти писараш, ки ӯро кайҳо боз гумшудаву ҳалокшуда мешуморид, хеле шод аст. Ӯ амр дод, ки писарашро бо беҳтарин сарулибос ва пойафзол таъмин намоянд, ба ангушташ ангуштарини муҳрдор андохта, ба шарафи баргаштанаш зиёфати шоҳона орост. Ба ҳама туҳфаҳо тақсим намуд. 

Писари калонӣ он замон ба кори саҳро машғул буд. Ӯ вақте лутфу меҳрубониҳои падарро нисбат ба бародари хурдиаш мушоҳида намуд, дар қалбаш ҳисси ранҷиш ва рашку ҳасад бедор гардид. Ӯ падарро ба он айбдор мекард, ки ҳеҷ гоҳ нисбати ӯ чунин мушфиқу меҳрубон набуд, гарчанде ӯ кор мекарду боре ҳам аз амру фармони падару модар саркашӣ накарда буд.

Ӯ аз бозгашти бародараш хушҳол набуд, чун ӯро дар баробари худ намедонист ва чунин мешуморид, ки ӯ барои аъмоли нодурусти худ сазовори ҷазо аст. Бародари калонӣ инро дарк карда наметавонист, ки чӣ гуна падар аз дидори чунин шахс хушҳол будаву ӯро бахшида метавонад. “Наход бо як маротиба изҳори таассуфу пушаймонӣ кардан ӯро бахшидан мумкин бошад?”, - меандешид ӯ.

Ин қисса доир ба гуноҳ ва тавба кардан аст. Бояд дар хотир дошт, ки волидон қодиранд ҳама айбу гуноҳи фарзандро бубахшанд. Фарзанд хоҳ гуноҳи бузург содир кунаду хоҳ андак, волидон ҳамеша узру тавбаи онҳоро қабул медоранд, онҳоро мисли қабл дӯст медоранд, чун Офаридгор худ бахшанда ва меҳрубон аст.

Шахс дар ҷавонӣ хатои зиёд содир мекунад, мехоҳад якбора соҳиби ҳама чиз бошад, озодӣ мехоҳад, аз уҳдадорӣ фирор мекунад. Панду андарзи калонсолон ва таҷрибаи онҳоро ба инобат намегираду гумон мекунад, ки худ ба ҳам чиз қодир аст, аз баландиҳо ба пиронсолон ҳамчун ашхоси оҷизу нотавон менигарад. Беҳуда нест, ки ғурур ва ҳавобаландӣ назди Худованд гуноҳ ҳисобида мешавад.