Дар як деҳаи хурдакаки назарногире писарбачае мезист. Ӯ вақти худро бе ягон мақсад ва беҳуда мегузаронд, аммо доир ба маънои ҳаёт ва ояндаи худ ҷиддӣ меандешид.

Боре ӯ дар хоб баҳри беканореро дид. Нафаре аз ҳамдеҳагони ӯ баҳрро надида буд ва тасаввур карда наметавонист, ки тӯфони беканори он чӣ намуде дорад. Аз ин рӯ, ягон нафар ба ӯ гуфта натавонист, ки дар асл баҳр вуҷуд дорад ё не.

Аммо писарак қарор дод, ки худ ба ҷустуҷӯи баҳр мебарояд. Ӯ ба тамасхури ҳамдеҳагони худ, ки аксар ӯро ноқисулақл меномиданд, эътиборе надода ба роҳ баромад.

Писар муддати тӯлонӣ саёҳат намуд ва оқибат дар чорроҳае таваққуф кард. Ӯ тасмим гирифт, ки бо роҳи самти рост меравад ва баъди якчанд рӯз ба деҳае расид, ки мардуми он рӯзгори орому осудае доштанд. Сайёҳ доир ба мақсади саёҳати худ ба сокинони ин мавзеъ қисса кард, аммо онҳо аз ҷавон хоҳиш намуданд, ки аз ин нияти худ даст кашидаву бо онҳо бимонад. Ӯ каме фикр карда розӣ шуд. Зиндагиаш хуб мегузашт, аммо баъди якчанд сол боз ҳамон манзараро дар хоб дид. “Баҳри нилгун”, - орзуи ягонаи ӯ. Ӯ боз ба роҳ баромад.

Ҷавон ба ҳамон чорроҳа расида, роҳи самти чапро интихоб кард ва баъди якчанд рӯз ба як шаҳри калони сермағале расид. Ҳаёти пурҷӯшу хурӯш ва давуғеҷи сокинони ин мавзеъ ба ӯ писанд омад. Ин буд, ки ҷавон нақшаи худро тағйир дода, зиндагиро дар ин шаҳр ихтиёр намуд. Дар маҷмуъ зиндагиаш бад набуд, аммо баъди якчанд сол боз ҳамон орзуи деринаи худ - баҳри кабудро дар хоб дид.

Рӯзи дигар ӯ боз ба роҳ баромад. Ба чорроҳаи шинос расида, ӯ ба самти дигари нав роҳ пеш гирифт ва ба назди як хонае расид, ки дар канори бешазор воқеъ гардида буд. Дар назди хона духтари зебое меистод. Онҳо бо ҳам дӯст шудаву баъди чанде оила барпо намуданд ва муддати чанд сол зиндагии осудаҳолонае доштанд. Аммо як шаб он мардро боз ҳамон хоби ошно ноором сохт. Ӯ зану фарзанди худро гузошта, ба назди ҳамон чорроҳа рафт. Ин дафъа сайёҳ як роҳи мушкилгузари пуршебу фарозро интихоб намуд, ки пур аз харсангҳо ва монеаҳои зиёд буд. Ӯ муддати тӯлонӣ роҳ рафта, оқибат дар дилаш шубҳа пайдо шуд, ки ин роҳро ӯ беосеб паси сар карда наметавонад.

Дар доманаи як куҳпораи баланде ӯ қарор дод, ки ба қуллаи он мебарояд, бо умеди он ки шояд аз он ҷо баҳрро бубинад. Ӯ бо азобу машақққати зиёд ба қуллаи куҳпора баромад. Марди кӯҳансоли хасташуда нахуст ҳамон чорроҳаро дид, сипас деҳаеро, ки бори аввал он ҷо таваққуф намуда буд, шаҳри калонро, баъдан хонаи канори бешазор ва зану фарзандашро. Каме дуртар аз ҳама ин мавзеъҳо баҳри беканори нилгун намудор буд.

Пирамарди бемадоршуда бо ҳасрат дарёфт, ки ҳама ин чор роҳ ӯро ба самти баҳр мебурданд. Аммо ҳар дафъа ӯ дар нимароҳ таваққуф намудаву боре ҳам то охири роҳ нарафта буд.