Шер рӯзе аз танҳоӣ дилгир шуда мегӯяд:

- Ман шоҳи ҳайвонотам, аммо на ҳамаи ҳайвонҳои ҷангалро мешиносам. Бояд як ҷамъомад орост ва бошандагони ҷангалро даъват кард. Ҳамин тавр фармон медиҳад, ки ҳамаи ҳайвонҳо ба ҳузури шоҳ ҷамъ шаванд.

Аввал хирс ҳозир мешавад. Лек ороиши қасри шоҳ ба вай хуш намеояд.

- Чи ҷои беназму тартибест ин ҷо... – шикояташро ба забон меорад хирс.

Шер инро ҳақорат шуморида, бо як зарба хирсро аз пой афтонда ба ҳалокат мерасонад.

Меҳмони дуюм ҳозир мешавад. Маймун.

- Баҳ, баҳ, баҳ, - нидо мекунад маймун. – Ин ҷо чи ҷои зебову мунаққашест. Мисли кӯшкҳои Биҳишт.

Ин тамаллуқ ба шоҳи ҳайвонот хуш намеояд. Бо як зарби дигар маймунро низ ба замин меафканад.

Меҳмони сеюми дарбори шоҳ рӯбоҳ аст. Вақте ба ҳузури шер медарояд, мебинад, ки хирсу маймун кайҳо пояшонро рост кардаанд. Ҳайвони маккор ва найрангбоз ки ҳаст, дам намезанад.

Шоҳ мепурсад:

- Ку бигӯ ороиши дарбори маро чи гуна ёфтӣ?

- Шоҳам, - мегӯяд бо ҳамон маккорие, ки хоси вай аст, - ман бе ин ҳам нобиноям. Намебинам, ки дарборатон чи ороише дорад...

Қайд: Ҳақиқатро гуфтан баъзан ба сари мо бало меорад. Аз ҳақиқат чашм пӯшида, тамаллуқкориву хушомадгӯӣ кардан ҳам оқибати ваҳим дорад.