Якчанд нафар сари роҳе нишаста, марди оқилу хирадмандеро ғайбат мекарданду носазо мегуфтанд. Тасодуфан он мард аз наздикӣ мегузашту ҳамаро шунид, аммо ба назди ин одамон омада, бо табассум салом дод ва ба ҳар яки онҳо тандурустӣ орзу намуд.

Нафаре аз ӯ суол кард:

- Ту бо табассум ба ин одамон, ки дар ҳаққи ту бадгӯӣ мекарданд, тансиҳатӣ орзу намудӣ, наход нисбати онҳо заррае кина эҳсос накардӣ?

Марди оқил дар ҷавоб гуфт:

- Вақте ман ба бозор меравам, он чизеро сарф карда метавонам, ки дар ҷайби худ дорам. Ҳамчунин, ҳангоми муомила бо одамон низ ман танҳо он чизеро баён карда метавонам, ки дар сиришти худ дорам.

Таҳияи Шаҳло Эшонова, “ҶТ”