Дар замонҳои қадим пирамарде буд пайрави дини масеҳӣ. Ӯ хеле тақводор буду ба Офаридгори худ содиқу вафодор. Ягона боигарии ӯ иконаи чӯбине (чӯби муқаддас) буд, ки хеле куҳнаю фарсуда, ҷо-ҷо кандаю шикаста ва харошидаю сӯрохшуда буд. Аммо он барои пирамард ганҷинаи бебаҳое буд, чун дар болояш сурати Исои Масеҳ хаккокӣ шуда буд.

Он сол зимистони сарду сахте омад ва ҳама ҳезум ва шоху барги захиранамудаи пирамард тамом шуда буд. Ва шабе сармои шадид омаду бӯрони барфӣ хонаҳоро меларзонд. Марди тақводор дар кулбаи фақиронаи худ аз хунукӣ меларзиду ҳатто хасе надошт, ки оташ гиронад. Ӯ марги худро интизор буд.

Вақте бадани ӯ аз таъсири сармо карахту бемадор шуд, каме ғанабаш бурд ва пеши чашмонаш симои Исои Масеҳ падидор омад, ки ба марди сармохӯрда назаре андохта, гуфт: “Чаро нишастаӣ? Ҳамин иконаи худро сӯзону гарм шав”.

Нахуст пирамард аз тарс шах шуд, аммо баъдан баланд фарёд зад:

- Ҳаргиз! Беҳтараш ман аз сармо мемураму ин муқаддасотамро намесӯзонам. Ман асло ин корро намекунам!

Исои Масеҳ бо муҳаббат ба пирамард нигарист ва бо табассум гуфт:

- Агар ту маро дӯст дорӣ, сурати маро дар қалби худ ҷой бидеҳ, на дар ин чӯби беҷон. Ман дар ашёҳои беҷон не, балки дар қалбҳои зиндаи ибодаткунандаҳо ҷовидонӣ маскан дорам. Инак ман низ ҳамроҳи ту аз таъсири сармо меларзам. Ин чӯбро сӯзон, то ҳарду гарм шавем.

Пирамард баъди шунидани ин суханҳо чӯби муқаддаси худро оташ гиронд ва ин оташ ҳам тану ҳам қалби пирамардро гарм намуда, ӯро аз марг наҷот дод.

таҳия: Ш. ЭШОНОВА, “ҶТ”