Пирамарде ҳамроҳи писари 25-солааш вориди вагони қатора шуда, ҷойҳои худро ишғол намуданд. Ҷавон дар назди тиреза нишаст. Вақте қатора ба роҳ баромад, ӯ дасташро аз тиреза берун кард, то маҷрои ҳаворо эҳсос кунад ва ногаҳон бо шавқ фарёд зад:

- Падарҷон, бубинед, тамоми дарахтон ба ақиб ҳаракат мекунанд.

Пирамард дар ҷавоб табассум кард.

Дар шафати ҷавон як ҷуфти навхонадорон менишастанд. Онҳо ҳайратзада аз он буданд, ки рафтори ҷавонмарди 25-сола мисли кӯдаки хурдсол аст.

Нохост ҷавон боз бо шавқу завқ дод зад:

- Падарҷон, он обҳо ва ҳайвонотро бинед... Абрҳо ҳамроҳи қатора ҳаракат мекунанд!

Зану шавҳари ҷавон ҳамоно рафтори аҷоибу ғароиби ҷавонро назора намуда, ҳайраташон афзун мегардид. Дар ҳоле, ки ин барои падари он ҷавон рафтори муқаррарӣ буд.

Борон бориду қатраҳои об болои дасти ҷавон афтид. Ӯ хеле хушҳол шудаву чашмонашро пӯшид. Сипас нидо баровард:
- Падарҷон, борон меборад, об ба дастам расид! Дидед, падар?

Ҳамсафарони онҳо бо мақсади кӯмак расондан ба пирамард ба ӯ рӯ оварда, гуфтанд:

- Чаро шумо писаратонро барои муоина ба ягон беморхона намебаред?

Пирамард гуфт:

- Мо худи ҳозир аз беморхона омадем. Имрӯз писари ман бори нахуст биноияшро ба даст овард...

Андарз: Ҳаргиз барои муҳокима ва сарзаниши рафтору аъмоли дигарон саросема нашав, чунки таассуроти нахустин метавонад, фиребанда бошад. Айби дигарон бипӯшон, то айбат бипӯшонанд!