Дар кишвари Дания бо қатора сафар мекардам. Писараке он ҷо бисёр ғавғо мебардошт. Ба хотири он ки оромаш кунам, ба ӯ гуфтам: - Агар ором нишинӣ, бароят ширинӣ мехарам.

Писарак ором шуд. Қатора ба макон расид ва ман ҳам пиёда шуда, ба роҳи худ равон шудам. Ногаҳон пулис маро хонд ва гуфт: - Ба хотири он ки ба писарбачае дурӯғ гуфтаед, аз болои шумо шикоят шудааст.

Бо камоли тааҷҷуб боздошт шудам. Дар он ҷо чанд муҷрими дигар низ буданд, амсоли дӯзд, қочоқчӣ... Онҳо бо назари аҷибе ба ман менигаристанд, ки ту дурӯғ гуфтаӣ, он ҳам ба як кӯдак.

Ба ҳар ҳол ҷарима шудам ва шириниро низ харида ба писарак тақдим намудам. Аммо рӯи гузарномаам муҳре заданд, ки пок карданаш бароям хеле гарон афтод.

Онҳо гадои як баста ширинӣ набуданд. Онҳо нигарони бадомӯзии бачаашон буданд, ки ӯ эътимодашро нисбат ба бузургтарҳо аз даст бидиҳад ва фардо агар падару модараш ба ӯ ҳарфе бизананд, ӯ бовар накунад.