Ин воқеа дар Ҷопон рух дода буд. Дар саҳифаи яке аз рӯзномаҳои Токио эълоне нашр шуд, ки чунин мазмун дошт: “Волидон фурӯхта мешаванд: падар – 75-сола, модар – 70-сола. Нарх – 1000 иен, арзон намешавад!”

Одамон ин эълонро хонда, ҳайрон мешуданд: “Аҷаб замонае шудааст. Фарзандон аллакай волидонро мефурӯшанд”, - мегуфт яке ва дигаре илова менамуд: “Чӣ хел Ҳукумат ба чунин корҳо роҳ медиҳад?!” Хуллас, ин эълон шӯру валвала ва ҳангомаеро миёни мардум ба миён овард. Ҳам дар хона, ҳам дар коргоҳ ва ҳам дар кӯчаву бозор ҳама онро муҳокима менамуданд.

Ин рӯзнома ба дасти як оилаи ҷавон афтид, ки чанде пеш волидони онҳо дар садамаи нақлиёт ҳалок гардида буданд. Онҳо хеле андуҳгину мотамзада буданд ва ин эълони ғайриодӣ дар хусуси фурӯхта шудани волидон ба назари онҳо хеле таҳқиромез ва разилона намуд. Онҳо дигар аз фарзандон чӣ умеде дошта метавонистанд? Онҳо тасмим гирифтанд, ки ин волидони куҳансолро харида, парастору ғамхори онҳо хоҳанд буд.

Онҳо маблағи заруриро гирифта, ба суроғаи муқарраршуда рафтанд. Вақте ба он ҷо расиданд, кӯшки боҳашаматеро диданд, ки дорои чорбоғи зебо ва роҳравҳои гулпӯш буд. Онҳо гумон карданд, ки шояд дар эълон ягон хатое рафтааст, вале ба ҳар ҳол қарор доданд, ки тугмаи дарро пахш мекунанд.

Дарро ба рӯи онҳо марде бо чеҳраи кушода боз намуд. Онҳо доир ба эълони рӯзнома ва доир ба он ки падару модарашонро аз даст додаанду тасмими харидории он пиронсолонро гирифтаанд, қисса карданд. Ва барои нороҳат сохтани соҳибхона узрхоҳӣ карданд ва гуфтанд ки шояд дар пайдо кардани суроға саҳве карда бошанд.

- Не, шумо саҳв накардаед, марҳамат дароед! – соҳибхона, ки ҳаяҷонзада буд, онҳоро ба дохили хона даъват намуд. – Ман ҳозир завҷаамро ҷеғ мезанам. Ӯ баъди андак муддат ҳамроҳи завҷааш баргашта, ба меҳмонон чунин нақл намуд:

- Мо соҳибони ин хонаем. Ғайри ин боз моликияту сарвати зиёди дигар низ дорем. Мо фарзанд надорем ва бисёр мехостем, ки молу сарвати худро ба одамони нек супорем. Бо ин мақсад тасмим гирифтем, ки ин як эълонро дар рӯзнома нашр мекунем ва бовар доштем, ки ба он танҳо одами некдилу беғаразе, ки мавқеи бетарафӣ надорад, метавонад таваҷҷуҳ зоҳир намояд. Рости гап, мо шубҳа доштем, ки барои чунин мол харидор пайдо мешавад. Ин тасмим барои шумо обрӯву нуфуз ва барои мо хушҳолии хеле зиёд хоҳад овард. Боварии комил дорем, шумо маҳз он нафароне ҳастед, ки мо комилан бо дилпурӣ метавонем ҳама дороии худро ба дасташон супорем...

- Ҷаноб, - асрори муваффақияти шумо дар чист? – пурсид хабарнигор аз соҳибкори муваффақ. – Ман медонам, ки ин қиссаи тӯлонист, аммо агар мухтасар баён кунем?

- Мухтасар баён кардан мумкин аст... Ман метавонам бо 2 калима баён созам.

- Ҳамагӣ 2 калима? Кадоманд онҳо?

- Интихоби дуруст.

- Ва интихоби дуруст бароятон чӣ гуна даст медиҳад?

- Ин ҷо 1 калима басанда аст.

- Ҳа? Ва он кадом калима аст?

- Таҷриба!

- Аммо... шумо ин таҷрибаро чӣ гуна ҳосил мекунед?

Соҳибкор, ки аллакай бо шавқ табассум мекард, гуфт:

- Ҳамагӣ 2 калима.

- Кадом калимаҳо?

- Интихоби нодуруст...

Ш. ЭШОНОВА, “ҶТ”