Барф меборид. Ҳама ҷо сокиту ором. Заррачаҳои барф дар ҳаво оҳиста-оҳиста чархзанон ба замин наздик мешуданд. Ду заррачаи барф, ки дар шафати ҳамдигар парвоз мекарданд, бо ҳам ба суҳбат пардохтанд. Барои он ки аз ҳам дур нашаванд, онҳо дасти ҳам гирифтанду яке аз онҳо хушҳолона гуфт:

- Чӣ ҳиссиёти хубу гуворост дар ҳаво парвоз кардан!

- Мо парвоз намекунем, мо меафтем, - ғамгинона гуфт дуюмӣ.

- Чанде баъд мо бо Замин вомехӯрем ва ба кӯрпаи гарму роҳатбахши болои ӯ табдил меёбем.

- Не, мо ба истиқболи марг парвоз мекунем, дар замин бошад, моро зери по мекунанд.

- Мо ҷӯйча шудаву ба баҳр мепайвандем. Мо то абад зинда хоҳем монд! – гуфт аввалӣ

- Не, мо об шудаву барои ҳамеша маҳв мегардем, - эътироз баён кард дуюмӣ.

Оқибат аз баҳсу мунозира хаста шуда, дастҳоро аз ҳам ҷудо карданд. Ва ҳар кадом ба истиқболи сарнавишти интихобнамудаи худ парвоз карданд.