Манбаи асосии пайдоиши илму дониш китоб мебошад. Шахси китобхон дар зиндагии худ некро аз бад ба осонӣ ҷудо карда метавонад. Дӯсти беҳтарине, ки шахсро ба роҳи рост ҳидоят мекунад, китоб аст. 

Дар ҳақиқат бе китоб инсон зиндагии рангину пурҷилоро эҳсос карда наметавонад. Ин аст, ки донишмандон барои китобдӯстдору китобхон гардидани шахс тавсия медиҳанд, то аз замони тифливу наврасӣ ба он рӯ орему пайваста мутолиа намоем. Зеро китоб дӯсти вафодор аст.

Хушбахтона, имрӯз ҷавонону наврасон бо дарки ин гуфтаҳо ҳамеша китоб мехонанду ҳамнабзи ин сарчашмаи ғизои маънавиянд. Яке аз чунин наврасони китобхон Зебо Бердиева, хонандаи синфи 9-и мактаб-интернати №1-и шаҳри Душанбе мебошад.

Зебо аз синни 12-солагӣ то имрӯз беш аз 600 китоб мутолиа кардааст. Ҳангоми суҳбат бо ӯ дарк мекунед, ки воқеан китобдӯст аст. 
“Беш аз 9 сол аст, ки дар мактаб-интернат зиндагӣ ва таҳсил карда истодаам. Дар ин муассиса ҳар сол озмуни китобхонӣ мешавад ва ман дар он иштирок менамоям. Бо мурури замон ман сазовори ҷои муайян гашта, ба озмунҳои берун аз муассиса роҳхат мегирам. Ба китобхонӣ завқу ҳаваси зиёд дорам. Вақти холиамро бо китобхонӣ мегузаронам. Зеро китоб дӯсти беҳтарини ман аст. Ҳангоми мутолиа худамро дар олами афсонаҳо эҳсос мекунам. Ҳар як шахс ба воситаи хондан донишашро мукаммал мегардонаду ҳиссиёти хубашро сайқал медиҳад” – мегӯяд Зебо Бердиева.

Ӯ китобро устоди беминнат меҳисобад. Ба таъкиди ин навраси китобхон тавассути мутолиаи китоб аз таърихи куҳану ҳозираи Тоҷикистони азиз огоҳ мешавем. Шахс аз китобҳои хондааш дарси одобу ахлоқ омӯхта, барои хубтар гузаронидани умр камари ҳиммат мебандад, накӯкору хушахлоқ ва ватандӯст мегардад. Аз ин рӯ, бояд ҷавонон ба қадри китоб бирасанд, вақти пурқимати худро ба беҳудагардию корҳои ношоиста сарф накарда, бештар китоб хонанд, то дар зиндагӣ тамоми душвориҳоро тавассути дониш паси сар намоянду ҳаёти хуберо барои худу атрофиён муҳайё созанд. 

Имрӯз дар ҷомеа гарчанде бисёриҳо дар мавриди аз китоб дур гардидани наврасону ҷавонон изҳори нигаронӣ менамоянд, вале қаҳрамони мо ҳамеша пайи мутолиаи китоб асту дигаронро низ ба китобхонӣ талқин менамояд. Ӯ гуфт: “Баъди хондани як китоб хонанда риштаи зиндагии худро дигар мекунад. Хубиҳое, ки дар он мутолиа кард, барои ҳаёти худ истифода мебарад. Барои дар зиндагӣ шахси бузург шудан, китобро истифода бурдан лозим. Китоб мӯъҷизаест, ки шахсро ба мартабаи баланд мебараду зиндагиро зебо мегардонад. Пас, ҳар яки мо бояд ба китоб рӯ орем”.

Ба таъкиди ӯ имрӯз ҳама шароитҳо барои наврасону ҷавонон фароҳам мебошад. Ҳама намуди китобҳоро бо забонҳои тоҷикиву русӣ дарёфт кардан мумкин аст. Аз ин ҳама шароитҳо бояд самаранок истифода намуду хубу аъло таҳсил кард. Зеро танҳо дар сурати хондану дониш андӯхтан метавон ба мақсаду орзуи хеш расид. 

“Мо шукрона мекунем, ки ятимони кишвари мо аз навозиш ва меҳрубонии Сарвари давлат ва Ҳукумати кишвар канор нестанд. Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳамеша ба мо-ятимон ғамхоранду дар ҳама ҳолат дастгирамон мебошанд. Бо истифода аз ин имкониятҳо мехоҳам илм омӯзаму дар оянда парчамбардори кишвар гардам”, - гуфт дар интиҳои суҳбат Зебо.

Воқеан, кулли хушбахтиҳои инсон аз доштани дониш сарчашма гирифта, воситаи соҳибдониш гардидан бошад, мутолиаи китоб аст. Пас, бояд китоб хонду дӯстдори он буд. Зеро то ҳол касе бе мутолиаи он натавонистааст ба ҷое расаду соҳибмаърифат гардад.