Марде буд, ки тамоми умри хешро ба кори сохтмон ва бунёди хонаҳо сарф намуда буд. Ӯ пир шуду хост ба нафақа барояд.

- Маро ба нафақа ҷавоб диҳед, - хоҳиш намуд ӯ аз хуҷаини худ. Дигар дар хона нишаста, ба тарбияи набераҳо машғул хоҳам шуд. Хуҷаин, ки аз рафтани ин корманди боистеъдод афсӯс мехӯрд, аз ӯ чунин хоҳиш намуд:

- Ман як пешниҳод дорам, охирин маротиба як хона бисозед ва мо шуро бо мукофоти хубе ба нафақа гусел мекунем.

Мард розӣ шуд. Мувофиқи лоиҳаи нав ӯро мебоист як хонаи хурдакаке барои оилаи хурд бунёд намояд. Ӯ ба кор шуруъ кард: мувофиқа, ҷустуҷӯи масолеҳ, санҷишҳо…

Сохтмончӣ хеле саросемавор кор мекард, зеро ӯ худро аллакай дар нафақа медид. Корҳоро сарам-дилам анҷом медод, роҳи соддаву осонро меҷуст, масолеҳи камарзишро харидорӣ намудаву кӯшиш мекард, то зудтар корро ба анҷом расонад. Ӯ ҳис мекард, ки кораш босифат нест, вале худро таскин дода меандешид, ки ин охирин кори ӯст ва бо ҳамин ҳама шуҳрату мартабааш ба охир хоҳад расид. Баъди анҷоми кор ӯ хуҷаинро даъват намуда, хост сохтмонро супорад.

Хуҷаин ба хона назар карда, гуфт:

- Медонед, ин хонаи шумост! Ана калиди хонаро гиред ва дар он зиндагӣ кунед. Ҳама ҳуҷҷатҳо аллакай ба расмият дароварда шудаанд. Ин туҳфаи корхона ба шумо барои меҳнати чандинсолаатон мебошад.

Эҳсосе, ки он замон сохтмончиро фаро гирифта буд, танҳо ба худаш аён буду халос. Ҳама бо шавқ қарсак мезаданду ӯро шодбош мегуфтанд, ӯ бошад суп-сурх шудаву чӣ гуфтанашро намедонист. Ҳама гумон доштанд, ки ин ҳолати ӯ нишонаи фурутанӣ ва арзи сипос аст, вале дар асл ӯ аз рафтори беэҳтиётонаи худ шарм дошта сурх шуда буд. Ӯ дарк намуда буд, ки ин ҳама хатоӣ ва камбудиҳояш акнун мушкилоти ӯ хоҳад гардид. Ҳамкорон гумон доштанд, ки парешонии ӯ нишони хушбахтии зиёди ӯ аз ин туҳфаи ногаҳонии ҳамкорон аст. Инак, ӯ дар хонае хоҳад зист, ки хеле пастсифату безеб сохта буд…

Андарз: Мо ҳама сохтмончием. Ҳаёти худро тавре бунёд месозем, ки ин сохтмончӣ қабл аз нафақааш бунёд намуд. Мо барои хушсифатии он кӯшише ба харҷ намедиҳем, зеро натиҷаи онро чандон муҳим намеҳисобем. Саъю кӯшиши барзиёд чӣ даркор аст? Вале баъдан мо дарк месозем, ки дар хонае хоҳем зист, ки худ онро бунёд намудаем. Мо ҳамеша бояд як чизро андеша намоем: ҳама чизе, ки мо имрӯз месозем, фардо ба худи мо даркор хоҳад шуд.

Тарҷума ва таҳияи Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”