Агар масъалаи омезиш ё ба ҳам омадани дину сиёсатро дар таърихи сиёсию фарҳангии миллӣ мадди назар қарор диҳем, дармеёбем, ки ин ҳолат боиси сар задани ҳараҷу мараҷ дар миёни табақаҳои гуногуни иҷтимоӣ мегардад.

Бо вуҷуди ин, баъзе афроди манфиатҷӯ ва гурӯҳҳои хурофотпарасту мутаассиб, аз қабили ташкилоти экстремистию террористии ҲНИТ ин ҳардуро ҳамеша ба ҳам омезиш доданӣ мешаванд ва ба истилоҳ, обро лой карда моҳӣ медоранд. Чунин амалҳои террористони наҳзатӣ на аз рӯи ақлу мантиқ, балки ба хотири роҳандозӣ ва пиёда намудани манфиатҳои гурӯҳию шахсии худашон буда, дар кишвари мо оқибатҳои ногувореро ба бор овардааст. Барои чунин ақидаҳои ифротгароёнаю иртиҷоии хешро пиёда намудан, наҳзатиҳои террорист ҳатто ҳадису оятҳои қуръониро ба таври худ тағйир дода ва ба онҳо аз пеши худ иловаҳо ворид карда, мардумро ба гумроҳӣ бурданӣ мешаванд. Онҳо иддао доранд, ки дин ба сиёсат алоқаманд аст ва дурӯғеро ихтироъ кардаанд, ки гӯё “дин дар сиёсат ва сиёсат дар дин аст”.

Ба ҳамагон маълум аст, ки террористони наҳзатӣ солҳои аввали соҳибистиқлолӣ аз ҳуқуқи шаҳрвандии худ истифода карда, дар заминаи хало ва идеологияи бегонаашон ҳизби динии сиёсиро таъсис доданд. Эшон дар ҳар маҳфилу нишастҳо суханпардозиҳое мекарданду мекунанд, ки на дар чаҳорчӯбаи ақлу мантиқ меғунҷанд ва на асоси илмӣ доранд. Бешубҳа, ин гуна мавқеъгириҳо бештар дар мафкураи иртиҷоиёну ифротиёне ба назар мерасад, ки ҳизби хешро дар байни мардуми одӣ ҳизби Худо унвон карда, аҳзоби дигарро ҳизбҳои шайтонӣ меномиданд, дар байни мардуми мусалмон андешаҳои солими диниву шаръиро тавзеҳи комилан нодуруст дода, мардумро дар ғафлат меандозанд.

Ин афкору андешаҳои хешро ба оёти қуръонӣ асоснок карданӣ шуда, мардум ва кишварро ба оқиб кашиданӣ мешаванд. Яъне, онҳо, ки ҳеҷ гоҳ ҷонибдори рушду инкишоф ва тараққию пешрафт набуданд, намехоҳанд, ки давлат пеш равад ва соҳаҳои фаъолияти одамон тараққӣ ёбанд. Аз ин рӯ, аъзоёни азҳоби дигарро ҳамеш ба кофирӣ муттаҳам намуда, онҳоро дар байни мардум бадқасдона баобурӯ карданӣ мешуданд. Чунки ин тарзи рафторашон аз он шаҳодат медиҳад, ки худи эшон дар бораи мафҳуми ҳизб, ҷавози таъсису фаъолияти он ва инчунин низоми бисёрҳизбии ҷомеа мутлақо чизеро намедонанд.

Аз ин сураву оятҳои қуръонӣ бар меояд, ки дар доираи дини ислом бисёрҳизбӣ вуҷуд надорад, зеро Ислом бисёрҳизбиро қаъиян қабул надорад. Худованд дар Қуръони карим фармуда, ки: «Огоҳ бош, ки ҳизби шайтон зиёнкунандагонанд!» (сураи Муҷодала, ояти 19) ва «Инҳо ҳизби Худоянд, огоҳ бош, ки ҳизби Худо, ҳаройна, растагоронанд!» (ҳамин сура, ояти 22). Ҳар ду сураҳо собит менамоянд, ки дар доираи қонуну қоидаҳои шаръии исломӣ ғунҷонидани аҳзоби ғайридинӣ комилан нодуруст аст. Чунки Эзиди аҳзоби ғайридиниро зарароваранда, зиёнкунанда ва хатарнок шуморида, ҳизбҳои исломиро бошад, ҳамеша растагор, поксиришт ва росткирдор меномад.

Ҳар хонандаи ин сураҳо ба зудӣ пай мебарад ва мефаҳмад, ки дин бисёрҳизбиро комилан қабул надорад, вале террористони наҳзатӣ ин ҳамаро қатъиян нодида мегиранд ё инкор мекунанд. Чунин тарзи фикрронӣ ва навишти террористони наҳзатӣ нишон медиҳад, ки онҳо ҳадисҳои пайғамбару сураҳои қуръониро тамоман инкор менамоянд. Ин талошҳои онҳо нишонаи он аст, ки эшон барои манфиату кирдорҳои ваҳшиёнаи хешро амалӣ намудан, Худованди бузургро бо тамоми пайғамбарону каломи волояш инкор мекунанд, чи расад ба инкори инсонҳои заминӣ.

Нодири ҚОДИР