Субҳи якшанбе буд. Ҳавои софу беғубор, шуълаи офтоб ба рӯи ҳама одамон парафшонӣ менамуд. Хуршед мисоли тифл ба рӯйи ҳама пиру ҷавон ва хурду калон ширин-ширин механдид. Ба Китобхонаи миллии Тоҷикистон ҷавонони зиёде бошитоб мерафтанд. Назди китобхона тозаю озода буд. Гирду атрофи Китобхонаро занҳои тамизкор зуд-зуд назорат намуда, ба тозагӣ ва зебогии гирду атрофи он аҳамият медоданд. Гирду атрофи бинои мазкурро гулҳои гуногун ва дарахтони сабзу хуррам зебогии дигар мебахшид. Манзараи назди бино манзараҳои биҳиштиеро, ки дар китобҳои бадеӣ тасвир ёфтаанд, ба ёд меовард. Чанд қадам он тарафи китобхона дар рӯи харакҳо модаре бо фарзандаш, бибие бо наберааш, ошиқе бо маъшуқааш ва нафаре бо дӯсташ фориғ аз ҳама гиру дори зиндагӣ нишаста буданд. Ман чун ҳамешагӣ дар вақти муқаррарӣ дар яке аз он харакҳое, ки бе одам буд, дар интизори дӯстам нишастам.

Ногаҳон ду мард бо забони русӣ муроҷиат намуда, хоҳиши дар паҳлуям нишастан карданд. Ман низ рад накарда, ба онҳо иҷозати нишастан додам. Аз қиёфа, мӯй, тарзи либоспӯшӣ ва Хоссатан аз гуфтор ва рафтору кирдорашон маълум буд, ки меҳмонанд. Дӯяшон саргарми сӯҳбат шуданд...

Сараввал яке аз онҳо суханро оғоз намуда гуфт: “Воқеан мардуми тоҷик меҳмондӯст ва ҳалиму меҳрубонанд. Рос-ташро гӯям пеш аз омадан ягон маълумоте оиди ин кишвар надоштам. Ман аз ин гуфтаҳоям шарм медорам вақте ба кишваре сафар мекунам, маълумот надошта бошам. Ҳангоми дар фурудгоҳ буданам соат 12-и шаб буд, намедонистам ба куҷо равам, шабро дар куҷо рӯз кунам. Ман аз ҷавоне пурсон шудам, ки дар куҷо метавонам шабро рӯз кунам, меҳмонхонаи наздиктарин дар куҷо воқеъ аст? Дар ҷавоб ҷавон ба ман пешниҳод намуд, ки “биёед ман шуморо дар хонаам ба вақти муайян то хона иҷора гирифтанатон иҷозаи зиндагӣ кардан медиҳам”. Ростӣ дар аввал ман ҳайрон шуда, сипас розӣ шудам. Ҳайрониам аз он буд, ки шахсеро нашинохта надониста ба хонааш ҷой намуд. Дар мошинаш нишас-та, якҷо ба хонааш раҳсипор шудем. Он ҷавон бароям хона барои иҷора нишастан бо нархи дастрас ёфт. Ва ҳангоми аз хонаи ҷавон ба хонаи нав кӯчиданам ба ҷавон пул пешниҳод намудам, аммо ӯ қабул накард. Чанд рӯзе, ки дар хонаи ӯ зиндагӣ намудам, аз ҳисоби худаш зиёфатҳо меорост. Аҳсан мехонам ба чунин мардуми мушфиқ ва самимӣ”.

- Бале, дуруст қайд намудед, - гуфт марди дигар дар тақвияти гуфтаҳои ҳамсуҳбаташ.

Ӯ суханашро чунин идома дода гуфт:

- Ман низ аз инҷо омаданам бисёр бардоштҳо дорам. Ҳавои ин кишвар тоза, хӯрокҳояш боллазат ва аз ҳама муҳимаш на он қадар гаронарзишанд. Кӯчаҳои шаҳр тозаву озода буда, кишварашон орому осуда аст. Дар инҷо бо чашмони худам дидам, ки мардум хеле хурсандона ва аҳлона умр ба сар мебаранд. Чизи дигаре, ки ман дар ин кишвар мушоҳида намудам ин бо чеҳраи кушода ва муомилаи нек пешвозгирии меҳмонон буд. Масалан ҳангоме, ки мо барои сабти ном рафтем дар он ҷо одамонаш моро хуб қабул намуда, муомилаи нек намуданд. Дар кишвари мо аксар вақт агарчи барои кор ҳам рафта бошанд, аммо меҳмон нагуфта нисфи муомилаи инҳоро намекунанд. Ҳама хушмуомила, некбин ва чеҳракушоданд. Ростӣ ин ҳама бароям афсонаеро мемонад. Бале, афсонае, ки ҳақиқаташ инҷост”.
Ин ду ҷавон як аз зебогии Тоҷикистон ва як аз хушмуомилагии мардум ҳарф мезаданд. Имрӯз Тоҷикистонро ҷаҳониён натанҳо васф мекунанд, балки истиқлолияту озодӣ, ободиву якдилии мардумамонро бо чашмони худ дида, дар ҳайрат меафтанд. Пас бо ин кишвару мардумаш танҳо бояд ифитихор кард!

Таҳмина ЮСУФӢ “ҶТ”