Зан ҳамеша муштоқи дидори фарзандаш буд. Зиёд пазмонаш мешуд. Яккаписари ӯ, ки дар шаҳри дигар мезист, хубу саломат буд, каму костие дар рӯзгораш надошт. Танҳо зиёд серкор буд. Ҳамсари ҷавону зебо, фарзандони дилҷӯ. Хуллас, ташвишу тараддуди зиндагӣ имкон намедод, ки ба модараш расидагӣ кунад ва аз чӣ бошад, ки суҳбат бо модар барояш дилгиркунанда буд. Доираи муошираташ васеъ буд: ҳамсари танноз, дӯстон, ҳамсабақон, ҳамкорон...

Албатта, писар дӯст медошт модарашро, аммо барои зуд-зуд занг задану аҳволпурсӣ қариб ки фурсат надошт. Ва инро як чизи маъмулӣ ва табиӣ мешуморид. Модар низ намехост, боиси малоли хотираш гардад. “Чаро ташвишаш диҳам, модоме ки ҳама чӣ хуб аст”, - меандешид модар. Вале боз ҳам пазмони писар мешуд. Мехост ӯро бубинад, ба оғӯшаш бигирад, сарашро сила кунад.

Модар дар беморхонаи ноҳия, дар бахши муолиҷаи кӯдакон ҳамшираи шафқат буд. Кӯдаконро хеле дӯст медошт. Баъзан, вақте аз кор ба хона бармегашт, телефонашро ба даст гирифта, расмҳои писар ва набераҳояшро бо завқ тамошо мекард, зери лаб бо онҳо гуфтугӯ менамуд. Ва ҳар бор барои солимию осудагии фарзандон дуо мекард. Ҳамчунин, паёмакҳои шодбошии писарро, ки чандон зиёд набуданд, гаштаю баргашта мехонд. Ана якеро дар арафаи иди Соли нав гирифта буду дуюмиро дар иди модарон. Табрикномаи сеюм бахшида ба зодрӯзи модар буд. Инҳо ҳама дар телефони куҳнаи модар ҳифз шуда буданд. “Модарҷон, зодрӯз муборак, барои шумо хушбахтӣ ва умри дароз таманно дорам”, - чунин буд матни яке аз ин паёмакҳо.

Оқибат рӯзе ин модар ҷуръат пайдо кардаву ба писар занг зад. Нахуст аз он, ки боиси нороҳатиаш шудааст, узр пурсид. Баъдан аз ӯ хоҳиш кард, ки фурсат ёфта биёяд, чун модар барояш туҳфае омода кардааст. Писар аввал “Чаро заҳмат кашидед? Охир ман ҳама чиз дорам!” - гуфту сипас изҳор дошт, ки бе ин ҳам ба дидорбинии модар рафтан мехост, вале вақт имкон намедод. “Хуб, ман албатта меоям, аммо на барои гирифтани ҳадя, балки барои дидорбинии шумо”, – гуфт писар.

Писар аслан одами баде набуд. Ӯ баъди се рӯз, шомгоҳон ба хонаи модар ташриф овард ва танҳо барои чанд дақиқа. Дар даст шириние ҳам дошт. Аз остонаи дар, ҳатто пояшро аз пойафзол берун накарда, шириниро ба модар дароз кард: “Инро барои шумо харидам!”.

Модар низ туҳфаи худро ба писар дод. Писар “ваҳ” - гӯён садо баланд кард. Он айфони наппа-нави намунаи охирин буд ва хеле гаронбаҳо. Модар барои харидории он чанд соли охир аз маошаш пасандоз карда буд. Охир, ӯ ғайри маош боз каме даромади иловагӣ низ дошт. Чанд сол барои худ чизе нахарид, сарфакорӣ кард ва инак барои писараш туҳфа харид. Модар қуттии базеби телефони гаронарзишро ба писараш дароз карда, хушҳолона табассум мекард. Хеле хушҳол буд аз он, ки писари ягонааш ба дидорбиниаш омадааст. Модар писарашро ба оғӯш кашидаву аз рухсораҳояш бӯсид ва ҳадяро ба дасташ дод. Ва ба ҳайрату ҳаяҷон ва суханҳои норозиёнаи писар эътиборе надода, гуфт: “Ин барои ту, писари азизам. Ман каме беморам ва баъди чанд рӯз дар беморхона бистарӣ мешавам. Ту гоҳ-гоҳ ба ман занг зан, майлаш. Аммо агар занг зада натавонӣ, ҳамин ҷо навис. Агар навишта натавонӣ, ягон расм равон кун, хуб? Ва агар инро ҳам натавонӣ, ҳеҷ гап не. Ман фикр кардам, ки агар ҳамин телефон доим ҳамроҳат бошад, ҳар боре ки онро ба даст мегирӣ, маро ба ёд меорӣ. Ва ин ҳам бароям кифоя аст. Ман минбаъд мутмаин хоҳам буд, ки ту фаромӯшам накардаӣ”.

Баъди як ҳафта модар дунёи фониро падруд гуфт. Қисмат ҳамин будааст. Ва телефони гаронарзиш – туҳфаи модар дар дасти писар монд. Ҳар боре онро ба даст мегирад, ашк мерезад, ашки ҳасрат, ашки пушаймонӣ. Пушаймонӣ аз он, ки ба модар дер-дер занг мезад, аз он, ки дер-дер менавишт. Чун ҳамеша ба он меандешид, ки ҳоло барои бо модар будану суҳбату мулоқот бо ӯ фурсати зиёд дар ихтиёр дорад. Гумон мекард, ки ҳамеша имкон дорад, аз рӯйхати тулонии дар хотираи телефон сабтшудаи ҳамсуҳбатонаш “модар”-ро пайдо карда, занг занад ва садои ошнову гӯшнавозро шунавад. Имкон дорад, танҳо болои калимаи “модар” ангушташро гузораду модар аз он сӯ посухаш диҳад: “Ҷони модар, хуб ҳастӣ?”. Гумон мекард, ҳоло фурсат зиёд аст барои чунин муоширату паёмакҳо ва дидору мулоқот.

Аммо ҳайҳот, ки чунин набуда. Писар дарк кард, он фурсате, ки доиман дастрасаш мепиндошт, хеле зудгузар будааст. Дарк кард, ки модоме нафаре занг намезанад, шилқинӣ намекунад, наменависад, мушкил намесозад ва мо ӯро ба гӯшаи фаромӯшӣ андохтаву ҳатто боре ҳам занг намезанем, аҳволаш намепурсему ба аёдаташ намеравем, ин маънои онро надорад, ки он нафар ҳамеша дар хатти алоқа ҳаст ва ҳамеша бароямон дастрас боқӣ мемонад. Рӯзе мерасад, ки ин садо ба гӯшамон мерасад: “Муштарӣ дастнорас аст”. Ҳатто агар мо соҳиби телефони гаронбаҳотарину муосиртарин низ бошем.