Ба пойтахт расидан замон ду чашм аз роҳ намекандам, то мусофиркаши самти коргоҳро нодида намонам. Нақлиёти зарурӣ омаду як-ду нафар аз он пиёда шуданд. Ба он савор шудан ҳангом пулчинаки он садо баланд кард, ки “бачаҳо ба ақиб гузаред, дар қисми пеши мошин наистед”.

Дар ибтидо ба ин чиз таваҷҷуҳ накардаму ба ақибтари мусофирбар гузаштам ва аз дастқапи боло дош-там, то ҳангоми ҳаракат ба фарши он наафтам. Аз истгоҳи навбатӣ 5 нафар - 3 духтару 2 писар савор шуданд. Ва пулчинак ҳамон таъкидашро такрор карду духтаронро дар қисми пеш, аниқтараш рости дари калони мусофирбар ҷой дод.

Ин замон гӯшии нафаре, ки болои сараш рост меистодам, диққатамро ба худ ҷалб кард. Ба чандин дӯстону шиносҳояш паёмакҳои тарбиявии нафарони дигари ба худаш фиристодаро ирсол мекард ва зери лаб мегуфт: “Савобаш дар ин моҳ зиёд аст”. Шахсе, ки паҳлуяш буду аз гуфтугузорашон маълум ки ошнои деринаанд, баъди ин амалаш аз ӯ пурсид:

- Рафиқ, аз ин амалат чӣ фоида?

- Фоидааш ҳамин аст, ки бо ин кор чандин нафар бо хондани паёмакҳои тарбиявӣ дар ин моҳ аз роҳи нодуруст бармегарданд ва шояд чанд нафари дигарро низ бо ин тарз огоҳ созанд. Подошаш хеле гарон аст.

Нафари суолдиҳанда бо аломати тасдиқ сар такон доду нигоҳашро ба ҷодаи атроф равона намуд, то аз ҷойи лозимааш гузашта нарафта бошад. Ва ин тахмин рост баромаду аз ронанда хоҳиш кард, ки дар истгоҳи навбатӣ истад.

Аз истгоҳи навбатӣ - истгоҳи “Автовокзал” чор нафари дигар савор шуданду онҳо низ мисли мо ҷумлаи болоро шуниданд. Духтарҳо бидуни ҳарфе дар қисмати пеш ҷой гирифтанд. Аммо аз миёни писарони ҳамакнун вориди нақлиётшуда, ҷавонписаре ниҳоят чини абрувонаш зиёд шуду садо баланд кард, ки “Ин қадар боло гузар нагӯед. Бо ин чӣ қонун аст, ки дар қисмати пеш истодан намемонӣ? Фарқаш чӣ, ҳама ҷой барои истодан аст!”.

Пас аз ин таъкиди ҷа-вонписар таваҷҷуҳи мусофирони дигарро, ки иллати ин ҳолатро аз ибтидои вориди нақлиёт шудан донистан мехостанд, ба худ ҷалб карду ҳамагӣ ба ронандаву пулчинак нигоҳи суоломезашонро равона сохтанд.

- Ин кори мо сабаб дорад. Алоҳида истодани бонувон дар як тарафу мардон дар тарафи дигар ба ин хотир аст, ки хубтару озодтар раванд. Чун моҳи рамазон асту савоб аст, - ниҳоят гуфт ронанда.

Баъди ин мусофирон ҳар яке банди андешаҳои худ шуданд. Ин замон гуфтугӯи ду марди миёнсол шунида мешуд, ки ба ҳам аз зиёд шудани корҳои хайри мардум мегуфтанд. Яке ба дигаре мегуфт, ки фалонӣ, ин қадар маблағ хайр карду фалонӣ дар ҳаҷми ин миқдор. Ва гуфтугузорашонро хулоса карданд: “Рамазон асту савобаш зиёдтар”.

Ба ҷойи лозима расидаму аз нақлиёт пиёда шудам.

Аз роҳи калон то коргоҳ тахмин даҳ дақиқа роҳ аст. Пеш аз ин ҳар рӯз дар ин ҷода шоҳиди ҳодисаҳои зиёде мешудам.

Ба монанди ин ки ҷавоне ба гулдухтаре ба қавле гап мепартофту дар посухаш суханони “хуб” мешунид ва аз ин завқ бурда, баланд механдид. Аммо имрӯз баръакс ҳеҷ ҷавоне ба духтаре гап намепартофту баланд намехандид ва нигоҳи аксарияташон сӯйи замин буд. Ин ҳангом чун одати дерина писаре, ки акнун мехост ба ҷавондухтаре сухане гӯяд, рафиқаш ӯро аз ин азмаш боздошту барояш гуфт: “Ин корро накун. Хуб нест, чун рамазон аст!”.

Ва ё аз пеши зани солхӯрдаи эҳтиёҷманде, ки доим дар гузаргоҳи зеризаминист, аз сад нафар роҳгузар танҳо як нафаре ба ӯ таваҷҷуҳ мекарду тангаеро ба қуттии дас-таш мепартофт. Вале имрӯз аз даҳ нафар роҳгузар ками кам як-ду нафараш ба зани қуттибардаст дида медӯхту чанд тангаеро барояш инъом мекард ва зери лаб мегуфт: “Кори хайр асту савобаш дар моҳи рамазон зиёд аст”.

Ва ё дар пеши маркази савдои замонавӣ, ки доим серодам асту пурсадо овози таҳқиромези ду нафари ба ҳам ғавғокунанда шунида мешуду касеро парвои онҳо набуд. Аммо имрӯз вақте нафаре ҳамакнун садояшро баланд мекарду ба касе чизе гуфтан мехост, онҷобудагон дарҳол барояш фаҳмонданд, ки ин кораш хуб несту якдигарро наранҷонанд. Чун моҳи рамазон аст.

Ва ё нафаре аз ҳаловати зиёди оби ҷави нав нӯшидааш рӯйи сабзаи бари ҷода ба хоби ноз мерафту таваҷҷуҳи касеро ба худ ҷалб намекард. Чун аз зиёд дидани чунин ҳолат дигар мардум одат карда буданд. Аммо имрӯз нафаре бо чунин ҳолат ба чашм намехурд ва хулосаи ҳамагӣ аз надидани чунин вазъ ҳамин буд, ки моҳи рамазон аст.

Ин ҳама тағйиротро дида, дар зеҳнам андешаҳои гуногун тавлид мешуданд. Ба коргоҳ расида, паси мизи корӣ нишастам. Ин замон ба телефонам паёмаке омад. Паёмак аз нафаре буд, ки чанд вақт пеш бедалел садо баланд карда, боиси малоли хотирам шуда буд. Паёмак чунин оғоз мешуд: “Агар боре боиси ранҷишатон шуда бошам, маро бубахшед. Чун моҳи рамазон аст”. Ва ман низ чун нишонаи ин ки рафтори нодурусташро ҳамон замон фаромӯш карда будам, аломати даст афшонданро дар бадали паёмак фиристодам.

Ҳангоме ки роёнаи худро барои шуруъ кардан ба кор фаъол мекардам, андешае дар зеҳнам падид омаду ба худ гуфтам – кош нафақат дар як моҳ, балки дар тамоми рӯзу моҳҳо, яъне ба таври ҳамешагӣ чунин мебудем. Вале...