Ба озмуни “Раиятпарвар”

Дар аввали солҳои 90-уми асри ХХ бар асари пош хӯрдани Иттиҳоди Шуравӣ ҷумҳуриҳои дар ҳайати онбуда, мустақилият ба даст оварданд ва давлатҳои нави мустақил таъсис ёфтанд. Дар назди ин давлатҳо вазифаи сарнавиштсоз – пойдории мустақилияти худ ва таъсиси асосҳою афзалиятҳои сиёсати дохиливу хориҷӣ дар асоси намунаҳои муосири мутамаддин меистод.

Ба қатори чунин давлатҳои мустақил Ҷумҳурии Тоҷикистон низ дохил мешуд, ки 70 сол дар ҳайати Иттиҳоди Шуравӣ буд ва 9 сентябри соли 1991 Истиқлолияти худро эълон кард, вале ин истиқлолият барои душманон ва бадбинони миллати тоҷик нафориду онҳо ҷанги таҳмилии шаҳрвандиро дар ҷумҳурии мо ба вуҷуд оварданд.

Хуб ба хотир дорам ҷангу хунрезиҳои ба амал омадаро, ки соли 1992 дар шаҳри Душанбе ва гирду атрофи он ба вуқӯъ пайвастанд. Он замон банда омӯзгори мактаби зодгоҳам – деҳаи Гармчашма будам. Ҳамаи омӯзгорону толибилмон ва аҳли деҳа ҳушу гӯш ба ҷанги шаҳрвандӣ буданд. Ҳар замон аз пойтахти ҷумҳурӣ ва ноҳияҳои даргир хабарҳои нав ба нав меомаданд.

Рӯзе ба мағозаи деҳа даромадам, ки якчанд ҷавон ва ду – се нафар мӯйсафед бо ҳам дар хусуси ҷанг нақл мекарданд. Мӯйсафеди аз ҳама калонсол Ғуломасайн Давлатов паст – паст сухан мегуфт ва онҳоро таъкид мекард: - Бохабар бошед, ҳаргиз ба акаи Шарифбек (падари бузургвори муаллифи ин сатрҳо, ёдаш ба хайр) аз хусуси кушта шудани ду писараш дар ноҳияи Ёвон ҳарф назанед, ки мӯйсафед талхакаф мешавад...

Ман ба гӯши худ шунидам ва дар хона чизе нагуфтам. Пас аз як ҳафта маълум шуд, ки ин хабар нодуруст будааст.

Ҳоло акаҳоям, ҳар ду сиҳату саломатанд ва яке аз фарзандҳояш дар ноҳияи Ёвон ва дигаре дар деҳаамон ҳамроҳи мо зиндагӣ доранд.

Ин ҷанг ҳам монанди ҳамаи ҷангҳои шаҳрвандӣ на ғолибу на мағлуб дошт. Талафот, мусибат ва муҳтоҷиро фақат як тараф - халқи тоҷик мекашид.

Ва ниҳоятан ба бахти ҳамаи мо мардуми Тоҷикистон моҳи ноябри соли 1992 дар шаҳри бостонии Хуҷанд Иҷлосияи XVI Шурои Олии ҷумҳурӣ баргузор гардид, ки дар он вакили мардумӣ Эмомалӣ Раҳмонов Раиси Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон интихоб гардид.

Хушбахтона, барои халқи тоҷик дар арсаи воқеаҳои сиёсӣ инсони хирадманд, шахсияти воқеан бузург, пешвои воқеии миллат Эмомалӣ Раҳмонов зоҳир шуд. Бо 31 соли гузашта аз баргузории Иҷлосияи XVI – уми Шурои Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон дурустии қарори вакилони Парлумони тоҷик исбот шуд.

Ҳамон вақт ба ҳайси Сарвари давлат Эмомалӣ Раҳмон гуфта буданд: “Ба мо лозим аст, ки дар солҳои наздик захмҳои ҷангро табобат кунем, фаъолияти механизми хоҷагиро танзим диҳем ва ақаллан ба беҳбудии андаки ҳаёти мардум ноил гардем. Вале ин амалро мумкин аст, танҳо бо чеҳраҳои кушода анҷом дод”.

Ӯ ҳамчун Сарвари давлат чунин қасам низ ёд кард: “Ман фаъолияти худ-ро аз барқарории сулҳ оғоз мекунам. Ман ҷонибдори давлати демокративу ҳуқуқбунёд ҳастам. Мо ҳама бояд барои муътадил сохтани вазъият дӯсту бародар бошем”. Эмомалӣ Раҳмон садоқату вафодории худро яқинан бо хизматҳояш дар назди халқу Ватан исбот кард.

Ва ниҳоятан сулҳу салоҳ ва Ваҳдати миллӣ аз заҳмату талошҳо ва бедорхобиҳои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад.

Соли 1995 бандаро барои кор ба ҳайси сармуҳаррири рӯзномаи “Зиндагӣ” –и ноҳияи Ишкошим даъвату таъин карданд. Фаъолияти рӯзномаи ноҳиявиро ба роҳ монда, ҷавонони боистеъдоду лаёқатнокро ба кор даъват кардам. Рӯзнома ҳафтае як маротиба нашр мешуд.

Моҳи ноябри соли 1996 ҳангоми ташрифи навбатии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба ноҳияи Ишкошим ва минҷумла зодгоҳи камина деҳаи Гармчашма собиқ раиси ноҳия Мамнур Қурбоналиев (ҳоло бознишаст) маро ҳамчун сармуҳаррири рӯзнома ва зиндаёд устод Шакарбек Пайшанбиевро чун мудири Шуъбаи маорифи ноҳия ба деҳа фиристоданд.

Рӯзи дигар раиси ноҳия ва ҳамроҳонаш ба деҳа омаданд. Дар ҷойи таъйиншуда, толибилмону омӯзгорон ва аҳли деҳа интизори омадани чархбол буданд.

Ниҳоятан чархбол омаду ба замин нишаст. Аз даруни чархбол пеш аз ҳама Қозидавлат Қоимдодов баромада, зиндаёд Шакарбек Пайшанбиев ва маро назди худ хонда чунин гуфтанд:

“Ҳоло Ҷаноби Олӣ аз чархбол мефароянд. Мамнур Қурбоналиевро хабар кунед”. Ман рафта раиси ноҳияро хабар кардам. Онҳо зуд ба назди чархбол омаданд. Президенти мамлакат, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон аз чархбол фаромада, ба назди мардум омаданд. Ҳамагон бо чеҳраҳои кушод ва рақсу суруд Сарвари худро пешвоз гирифтанд.

Ҳамон вақт Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар назди мардум баромад карда, ваъда карданд, ки шифохонаи “Гармчашма” –ро обод мекунанд. Ва онҳо ба қавли додаи худ вафо карданд. Маҳз бо супориши махсуси Сарвари давлат дар деҳаи Гармчашма биноҳои нави замонавӣ бунёд шуда, симои деҳаро ба куллӣ тағйир доданд.

Биноҳои хуби замонавӣ боиси қабул кардани шумораи зиёди табобатгирандагон, истироҳаткунандагон ва сайёҳони дохилию хориҷӣ гардид.

Сол аз сол ҷумҳурии соҳибистиқлоламон таҳти роҳбарии хирадмандона ва дурандешонаи фарзанди фарзонаи миллат, Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гул – гул мешукуфаду гоми устуворе ба пеш мениҳад.

Имрӯз дар арсаи байналмилалӣ Тоҷикистон чун давлати соҳибихтиёру демократӣ ва ҳуқуқбунёду ягона ба таври расмӣ шинохта шудааст. Соҳибистиқлол гаштани Ҷумҳурии Тоҷикистон аз тарафи зиёда аз 200 давлати ҷаҳон эътироф карда шуд ва бо 95 давлати дунё муносибатҳои сиёсию иқтисодӣ барқарор гардид. Инчунин Тоҷикистон ба узвияти беш аз 40 ташкилоти байналмилалӣ қабул гардидааст.

Ҳамаи ин аз он шаҳодат медиҳад, ки обрӯю эътибори Тоҷикистон чун субъекти ҳуқуқи байналмилалӣ рӯз аз рӯз боло рафта, ҳамчун узви ҷудонопазири ҷомеаи байналмилалӣ эътироф гаштааст.

Ҷумҳурии Тоҷикистон як узви назоратгари одии равандҳои сиёсии байналмилалӣ набуда, балки сиёсати хориҷии ташаббус-кор дорад.

Дар ин самт маҳз бо пешниҳоди Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон Маҷмааи Умумии Созмони Милали Муттаҳид соли 2003 –ро “Соли байналмилалии оби тоза”, Даҳсолаи байналмилалии амалиёт “Об барои ҳаёт” (2005 - 2010), “Об барои рушди устувор” (2018 - 2028) ва соли 2025 –ро “Соли ҳифзи пиряхҳо” эълон намуд.

Ҷумҳурии Тоҷикистон бо роҳбарии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар давоми 20 соли охир ташаббускори фаъоли масоили об дар сатҳи глобалӣ маҳсуб меёбад.

Дар таърихи башарият инсонҳое умр ба сар бурдаанд, ки ҳазорсолаҳо боз номи онҳоро бо кору пайкори некашон, бо адлу адолаташон ба забон мегиранд.

Асосгузори империяи Ҳахоманишиҳо Куруши Кабирро бо қабул кардани “Эъломияи ҳуқуқи башар”, Анушервони одилро адолат, Ҳотами Тойро бо саховатмандӣ ва дасткушодагиаш, Абулқосими Фирдавсиро бо офаридани асари безаволи “Шоҳнома” мешиносанд.

Ҳазорсолаҳои дигар мегузаранд ва номи Эмомалӣ Раҳмонро бо сулҳу ваҳдатофарию раиятпарвариаш ба забон меоранд ва ба некӣ ёдаш мекунанд.

Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон фарзанди фарзонаи миллат ва муаррифгари халқи тоҷик дар арсаи байналмилалӣ буда, барои аз байн нарафтани давлатдории тоҷикон ва пароканда нашудани миллати тоҷик борҳо ҷони худро дар хатар гузоштанд:

Баҳри ҳифзи марзу буми кишварам,
Аз сари ҷони ҷавонам бигзарам.

Ё худ Шоири халқии Тоҷикистон, устод Низом Қосим чунин фармудааст:

Дигар ӯ нест, ӯ симои халқи
Тоҷикистон аст,
Ба дунё ҷилвагар дунёи халқи
Тоҷикистон аст.
Аз ӯ минбар баланд овои халқи
Тоҷикистон аст,
Умеди рӯшанаш фардои халқи
Тоҷикистон аст!

Зиҳӣ сарвари равшандилу равшанзамири мо – Эмомалӣ Раҳмон! Матлаби худро бо ин шеъри “Киштии наҷот” хотима мебахшам:

Халқ андар оташу дар нор буд,
Ҳар куҷо сӯзондану куштор буд.
Васлҳо аз ҳамдигар бигсехтанд,
Ними мардум ҳар куҷо бигрехтанд.
Ними дигар дар талоши ҷон буданд,
Дастзӯрон зодаи шайтон буданд.
Хоки афғон шуд макони тоҷикон,
Рафт то гардун фиғони тоҷикон.
Ҳоли зоре доштанду рӯзи тор,
Беватан монданд, бе хешу табор.
Дар ғарибӣ ҷон бидоданд иддае,
В-он дигар дар интизори муждае.
Ногаҳон рӯзе ба тақдири Илоҳ,
Рӯи минбар омад ин марди Худо.
Бар шумо ман сулҳу ваҳдат оварам,
Ҷумларо дар зери ҳикмат оварам.
Ҷамъ кунам халқи парешонгаштаро,
Мекунам пайванд ман бишкастаро.
Ин суханҳо гуфт ӯ, дар анҷуман,
Баҳри фардои дурахшони Ватан.
Ҷон фидои Тоҷикистон мекунам,
Тоҷикистонро дурахшон мекунам.
Баҳри ҳифзи марзу буми кишварам,
Аз сари ҷони ҷавонам бигзарам.
Қавли худ иҷро намуда Пешво,
Сулҳу ваҳдат оварид ӯ баҳри мо.
Мо ҳамефахрем бо ин родмард,
Ҳеҷ гоҳе ӯ набинад ранҷу дард.
Шукр мегӯям ба даргоҳи Худо,
Баҳри мо дода чунин як Пешво.

Куйбек ШАРИФЗОДА, узви Иттифоқи журналистони Тоҷикистон