Онҳо ба ҳар самт равон мешуданд. Шитобкорона. Чолокона. Бебокона. Ҷӯё буданд онҳо. На молеро. На муздеро. На манфиатеро. Нигоҳашон сайр мекард ба ҳар самт. Бо ошкор намудани ашёҳои дар ҷустуҷӯ қарордошта, ҷонибаш метохтанд. Чун сайёдон ба сӯи сайд. Онҳоро бармедоштанд. Меафканданд ба ҷое, ки хоси онҳост. Манзили онҳост. Ба қуттии партов. Бо во накардани лаб. Бо дурӣ аз шикваю шикоят. Бо шикебоӣ. Бидуни амре. Бидуни худнамоӣ. Бидуни тарғибот. Бидуни аҳдофи хосу муфиде. Онҳо поккорро мемонданд. Назофатпешаро. Ангор муҳофиз буданд. Ҳифзкунанда озодагии шаҳрро. Онҳо ҷамъ медоштанд партовҳоро. Хиҷолатмандона на. Сарбаландона. Онҳо ризокоронанд. Онҳое, ки амалашон холисона аст. Танҳо баҳри ободонӣ.

Моро чунин фикру диду андеша наомада ҳамин гуна. Балки корашонро шоҳид будему назоракунанда. Чун мо дӯстонро ногаҳон муҳайё шуд майл баҳри гардиш. Дар як шоми дайфасл. Дар фазои идонаи шаҳр. Баъди падруди соле бо сонияҳои суръатболо. Бо саманди дар шитоб дастболо. Баъди дуруди навсоли ороставу озода. Ба иҷроиши азмҳо омода. Баъди шуруи соле аз солшумории мелодӣ.


Сайргоҳи интихобшуда аз сӯи мо буд “Майдони Истиқлол”. Ҳамон макони дар рӯзҳои ид оро ёфта. Ҳамон гӯшаи пурбинандаи он рӯзу шаб. Ҳамон майдоне монои манзаргоҳ.
Сайркунандаҳо бешумор. Хурду бузургу пиронсол. Садои мусиқии идона мутантан. Ҳамагон бо хоҳиши бурдани лаззат аз омадан. Яке зарфи нӯшокии энержифизоро меафканад сӯи замини холӣ. Хеле густохона. Дигаре зарфи қаҳваи гармро бо соидан ба болопӯши худ сарозер мекунад ба поён. Басо оромонаю каме хиҷолатмандона. Аз раҳо шудани хӯрданиҳо аз дасти тифлакон куллан ноогоҳ волидон.

Аммо саҳни майдон тоза мешуд ҳамон замон. Бо дастони чанд ҷавон. Ҳама пӯшида буданд озода. Дастпӯшҳо дар даст. Дар либосашон навишта шуда “Волонтёр”. Анҷом медоданд кори худро сидқан. Қалбан. Моро мояи таҳсин хондан шуд ин дидор. Чун маълумамон гашт ин, ки ҳастанд ҷавононе чунин. Ризокоронро амал танҳо баҳри худнамоӣ набуда. Баҳри гирифтани чанд аксею гузоштани он ба марази ом. Чанд лаҳзае фориғ намудем якеро аз кору ҳамсуҳбат шудем бо ин ризокор.

ВАҚТЕ НИЯТ НАКӮСТ

Носирбобо Мирзоев донишҷӯ аст. Муҳассили Коллеҷи муҳандисию омӯзгории шаҳри Душанбе. Расонида таҳсилро ба соли сеюм. Як сол аст, ки машғул аст ба фаъолияти волонтёрӣ. Ба дӯш дорад роҳбарии волонтёрони ноҳияи Фирдавсиро. Ӯ бо тими худ баъди гузашти ду ё се рӯз навбатдорӣ мекунанд. Бештар аз 10 нафар равона мегарданд ба ҳар самт. Назоратчӣ мешаванд озодагии ҳар гӯшаи пойтахтро. Шуруъ аз соати 18 то 23. Дар дили шаб. Бо вуҷуди сардиҳо. Бо таҳаммули кулли бемаърифатиҳо.

Бо ташкили фазои идонае дар “Майдони Истиқлол” макони корашон гардид он ҷо. Чун он майдон бештар ниёз дошт ба ин ҷавонон. Одамон зиёд буданду меҳмонон фаровон. Ва чӣ хуб аст агар он ҷо тозагӣ бошад намоён.

Носирбобо мегӯяд ихтиёран шомил шуда ба ин шумор. Сидқан анҷом медиҳад кори худро. Ҳаловаташ медиҳаду лаззат ин амал. Ӯ ҷалб намуда ба гурӯҳи худ чанде аз ҷавонони дигарро. Ононро низ азм танҳо ҳамин буда, бидуни интизории чизе анҷом додани накӯамале.

ЧАРО РИЗОКОР НАБОШЕМ?

Баъзан дар мафҳуми “волонтёрон” мардум мегузоранд онҳоеро, ки пайваста дар сафаранд аз ин гӯша ба он гӯша, мерақсанду мебозанду меситоянд худро. Манфиате намеоваранд ба худу дигарон. Аммо, онҳо воқеан дар ҳоли хидматанд ба мардум. Ба шаҳр. Ба меҳан. Ҳолати шоҳидбудаи мо собитгар шуд ба ин. Ононанд, ки ифлоскориҳои мо намехӯрад ба чашми дигарон. Ононанд, ки покизагӣ метавонад бошад ҳукмрон. Ононанд, ки ба чашми хориҷиён бемаърифатиҳои мо намегардад аён. Ононанд, ки бидуни ҷидолу ҷанҷол пок мекунанд изи ифлосиҳои моро. Бо ин ҳама метавон иқрор шуд, ки ҳанӯз ҳастанд ризокорони воқеӣ. Бидуни тамаъ. Бидуни интизории подош. Пас, ҷойи нодида гирифтани онҳо, бетафовут будан нисбати корашон, муҳокимаи амалҳояшон чаро худ ризокор набошем?