Ба озмуни "Ҷавонони Тоҷикистон"

Он субҳи зебои тобистонӣ дар дафтари хотиротам бо самимияти хосса дарҷ гардидааст. Зеро субҳи мазкур аз оғози дигар рӯзҳое, ки то он замон доштам, мутафовит буд. Аз саҳари барвақт, ки ҳамакнун чодари сиёҳи шабро рӯшаноии сапедадам нопадид мекард, бо шавқу шур пайи омодагии сафар ба маконе будам, ки то ин ҳангом фақат симои зебою диданиашро тавассути оинаи ҷаҳоннамо медидаму муҳаббати рӯзе озими он гардиданро дар гӯшаи қалбам мепарваридам. Ва ниҳоят фурсати сафар низ фаро расиду бо худраве ҷониби он равон гардидам. Ҳангоми наздик гардидан вуҷудамро эҳсоси хубе фаро мегирифт ва ин ки орзуи дидори он бароям муяссар шудааст, хушҳолиям ҳадду канор надошт.

Аз дохили худрав ба сокинонаш менигаристам, ки ҳар яке андешаманд дар ҳоли ҳаракат буданду яке мехост зудтар ба ҷои кораш расаду дигаре кӯдаконашро барои ба кӯдакистон расонидан, мунтазири хатсайри лозимиаш буд ва саввумӣ бошад, дар даст ҷувздон барои аз худ кардани донишҳои тоза сӯйи боргоҳи маърифаташ мешитобид. Мушоҳидаи ин манзара бароям хеле хушоянд буд, ки ҳар яке пайи кор асту нақшаи рӯзмарраи хешро дорад ва барои амал кардан аз рӯи он дар такопӯст. Ва ин дидгоҳ аз нотакрору бебозгашт будани ҳар сонияи умр хабар медоду самараноку судманд сипарӣ намудани ҳар лаҳзаи ҳаётро барои ҳар бинанда талқин мекард.

Худрави мо дар даромадгоҳи ғарбии он қарор гирифт ва ман пиёда гардидан замон шуруъ кардам ба наззораи ин маконе, ки исму симояш азизи қалбҳои бошандагонаш асту дидори рӯ ба рӯяш орзуи деринаи ҳар сокини дунё. Аз дидани ҳар гӯшаи он, биноҳои баландошёна, марказҳои фарҳангӣ-фароғатӣ, гулгашту хиёбонҳои дилкушо ва роҳравҳои зебою барҳавояш ҳаловат мебурдаму эҳсоси ифтихор мекардам, ки ба ин бузургӣ ҷойгоҳе дорем камназир – Душанбешаҳр.

Вақте рӯи роҳравҳои аз ду ҷониб гулрезаш қадам мезадам, вақте ба фаввораҳои зебою мафтункунандааш назар мекардам, вақте маҳсули эҷоди дастони мардуми ҳунармандашро дар биноҳои хуштарҳу замонавиаш мушоҳида менамудам, вақте сайругашти сокинону меҳмононашро дар боғҳои саропо гулпӯшаш медидам, вақте ба бозиҳои беғаши тифлони хушбахташ нигоҳ месохтам, вақте хандаву табассуми самимиро дар лабони истиқоматкунандагонаш наззора мекардам ва вақте фарҳангу тамаддуни аҷдодиро дар ҳар ваҷаб хоки муқаддасашу дар зиндагии мардуми саодатмандаш эҳсос мекардам, хушҳолию хушбахтиям беҳадду ҳудуд мегардид ва беихтиёр шукрона менамудам, аз доштани чунин неъмати бузург.

Тамошои пайкараҳои устод Рӯдакӣ, устод Айнӣ ва поягузори давлати Сомониён - Исмоили Сомонӣ дар маркази ин шаҳри дилфиреб маро мафтуну ҳайратзада карда буд. Зеро ин гуна пайкараву чунин арҷгузорӣ ба бузургони миллат на дар ҳар кишвари рӯи дунёст. Ин худ далолати он аст, ки мо миллати фарҳангпарвару арҷгузорем ва ҳар хидмати бузурги гузаштагонамонро қадр месозему исми муборакашонро бо ифтихор ба забон меорем.

Баъди сайри ин макони меҳр, ки муроди ҳамешагиям буду ба дидори некаш расидам, ғарқи хаёлоти рангин рӯи курсие дар боғи устод Рӯдакӣ нишаста, ба зебоиҳои атроф бо муҳаббат менигаристаму ба бунёдгаронаш офарин мехондам. Маро аз банди андешаҳои беохир суоли пирамарде берун овард, ки ҳамакнун омадаву рӯи нишастгоҳи дар канор буда, бо ду наберааш нишаст. Ӯ аз тозамеҳмони ин шаҳри дилоро буданам пай бурд, ки чунин суол кард:

- Хайр писарам, Душанберо чи гуна дарёфтед? Зеро аз нигоҳат эҳсос мешавад, ки бори аввал ба ин шаҳр меҳмон гаштаӣ.

- Бале, дуруст гуфтед. Нахустин бор аст, ки ба шаҳри орзуҳо – Душанбе омадаму аз тамошои зебоию рангорангиҳояш ҳаловат бурдам. Душанберо аз он тавре ки пеш аз омадан тасаввур мекардам, бештар дарёфтам. Зеро ин ободию тозакориҳое, ки дар он аст, барои ҳар бинанда хушоянд мебошад. Шумо сокини ин шаҳри зебоед?

- Бале. Беш аз 60 сол аст, ки дар ин шаҳри меҳр ҳаёт ба сар мебарам. Лаҳзаҳои ҷавонӣ, яъне даврони заррини умрамро дар он гузаронидам. Дар ин шаҳр аз сидқ ошиқ шудаму ҳамсафари ҳаётамро дарёфтам. Дар оғӯши гарми муҳаббатпарвари ин шаҳр бо дӯстдоштаам аҳди муҳаббат бастаму оила барпо кардам. Ба кору фаъолияти дӯстдоштаам машғул шудам. Ин шаҳри азиз шоҳиду ҳамнабзи тамоми лаҳзаҳои ҳаётам аст. Онро хеле дӯст медорам. Чунки дар муҳити созандааш зиндагии хубу хуше дорам. Ба ин макони дилфиреб барои тамошо омадед ва ё кори дигар?

- Ҳамеша орзу мекардам, ки ба тамошои ин шаҳри номдор биёям. Тақдирро бинед, ки ин рӯз замоне иттифоқ афтод, ки барои дохил шудан ба яке аз донишгоҳҳои бонуфузаш ҳуҷҷатсупорӣ омадам. Насиб донишҷӯ мешавам ва ихтисоси дӯстдоштаамро аз бар мекунаму дар ин орзушаҳри бузург ба фаъолият мепардозам.
- Офарин писарам! Беҳтарин ҳадаф доштаед. Нағз хонед ва аз кулли шароитҳои илмомӯзӣ, ки дар шаҳр муҳайёст, самаранок истифода баред. Ба қадри ин ҳама ободӣ ва фурсатҳои доштаатон расед. Агар қадршинос бошед, дар оянда ҳатман комёб мешавад.

- Ташаккур барои маслиҳатҳои муфиди падарона.

Пас аз ташаккур гуфтан, садои гӯшиям баланд гардиду онро бардоштам, ки аз деҳа чи гуна ба шаҳр рафтану аз сайру саёҳатам пурсон мегардиданд. Ман низ дар посух ба пурсишашон бо шавқу завқ аз сайри кардаи хеш дар шаҳри ишқу муҳаббат – Душанбе қисса мекардам...

Аз ин воқеа 11 сол сипарӣ гардид. Дар ин муддат донишгоҳро хатм намудам ва аз рӯи пешаи хеш дар муҳити гарму созандаи Душанбешаҳр ба фаъолият пардохтам.

Дигаргуние, ки ин муддат дар пойтахти азизамон бо талошҳои бевоситаи роҳбарияти олии мамлакат ва шаҳрдори ҷавон ба вуқуъ омадааст, пойтахти меҳанамонро боз ҳам диданитару ободтар ва маҳбуби дилҳои оламиён гардонидааст. Ва ҳамин гуна шукуфтану рушду нумуи бардавомаш аст, ки имсол пойтахти фарҳангии Иттиҳоди Давлатҳои Мустақил эълон шуд ва ин ифтихори мо – тоҷикон аст. Бояд қадрдони чунин неъматҳои бузург бошему бо ҷаҳду талошҳои хеш дар пешрафт ва боз ҳам номдор гардиданаш саҳм гузорем. Зеро саҳмгузорӣ дар ободонию созандагии меҳан рисолати аслии миллати мост.