Холиқназар Ҷумъаев, рӯзноманигор:
  - Бахшиши гуноҳ дар ҳама давру замон амали хуб буд ва боқӣ мемонад. Бо додани авф, ҳатто ба муҷримтарин шахс  имконият дода мешавад, ки ислоҳ шавад. Маҳз ҳамин авф буд, ки ҷанги шаҳрвандӣ хотима ёфту мо имрӯз соҳиби  чунин як давлати тинҷу хуқуқбунёд ва демократӣ шудем. Маҳз ҳамин авф буд, ки даҳҳо ҳазор ҷанговарон ва ҳатто  қотилон яроқҳои худро гузошта, ба ҳаёти осоишта рӯ оварданд. Агар ба таҷрибаи авфҳои чанд соли охир дар кишвар  нигарем мебинем, ки аз ҳазорҳо нафар авфшудагон шумораи хеле ками онҳо аз нав ба ҷиноят даст зада, ба маҳбас бармегарданд.

Дидавар Бекзода, равоншинос:
- Авф моҳияти гуманистӣ дорад. Худи авф барои он истифода мешавад, ки ҷинояткорон ислоҳ шаванду дигар ба ҷиноят даст назананд. Раванди ислоҳшавии инсон бисёр душвор аст. На ҳар инсон метавонад ислоҳ шавад. Чунки барои ислоҳ шудан инсон бояд тасмими ҷиддӣ бигирад. Агар инсон тасмими ҷиддӣ нагирад, ислоҳ шуданаш ғайриимкон аст. Баъзе ҷинояткороне ҳастанд, ки онҳо аз гуноҳҳои кардаи худ пушаймон шудаанд ва мехоҳанд, ки иштибоҳашонро ислоҳ кунанд. Ҷинояткороне, ки тасмими ислоҳ шуданро намегиранд, ислоҳ намешаванд. Боз шартҳои дигаре ҳам аст, ки агар зиндониён дар зиндон бо таълим ва тарбия фаро гирифта шуда бошанд, баъд аз авф ба роҳи рост равона мешаванд.

Дар сурате, ки таълиму тарбияи зиндон ба онҳо таъсир накарда бошад, шояд баъд аз авф ҳам кирдорҳои ҷинояткоронаи худро давом диҳад. Аз ҳама муҳим он аст, ки агар ҷинояткор баъд аз авф ба муҳити солим ворид шавад, зери таъсири хешу табор, ҳамсояҳо ва ёру дӯстони хайрхоҳ метавонад зиндагии муътадили иҷтимоиро давом диҳад ва аз кирдорҳои пешинаи худ изҳори пушаймонӣ намояд.

Гулбаҳор РАҲМОНОВА, "ҶТ"