Чун ҳамешагӣ рӯзи шанбе назди истгоҳи бозори “Саховат” пур аз одам буд. Ронандагони самти шаҳри Бохтар бо баҳонаи зимистону бетаъмир будани роҳ нархи роҳкироро аз будаш ду баробар зиёд карда буданд. Ҳамаашон як нархро мегуфтанд. Шояд миёни худ маслиҳат карда буданд, ки ҳеҷ кадоме як танга поён намекард, то нафаре ба мошинаш шинаду ба роҳ барояд. Чун аксарияти мусофиронро донишҷӯён ташкил медод, касе бо нархи гуфтаи ронандаҳо розӣ намешуд. Аз ин хотир, бисёриҳо мунтазири ба қавле мошинҳои “попутни” буданд, ки 5-10 сомонӣ аз нархи муайянкардаи дигар ронандаҳо арзонтар мебурданд. Ман ҳам миёни донишҷӯён мунтазир меистодам, то нақлиёти арзонтаре ёфта, ба хона равон шавам. Баъди чанд лаҳзаи интизорӣ ронандаи ҷавоне наздам омаду нархи арзонтарро пешкаш кард. Ман ҳамроҳи се нафари дигар ба мошин нишаста, ба роҳ баромадем. Ронанда садои мусиқии мошинашро баланд карда, оинаашро ҷониби ману духтаре, ки паҳлӯям нишаста буд, гардонд. Чанд бор дидам, ки тариқи оина ҷониби мо нигоҳ мекунад. Хеле худро нороҳат ҳис мекардам. Чанд бор овоз додам, то садои мусиқиро пасттар кунаду суръати мошинро натезонад. Вале ронанда эътиборе намедод. Духтари паҳлӯям нишаста чунон бепарвоёна рафтор мекард, ки ғазабамро меовард. Телефони дастиашро бароварда, расму видео тамошо мекард, баҳудаву беҳуда механдид. Ба ронанда гап мепартофт. Аз китфи ӯ дошта, саволҳои пучу бемаънӣ медод. Баъдан бо баҳонаи дарди сар шуданаш мошинро манъ карда, берун шуд. Қариб ним соат чанд қадам дуртар аз мошин бо ронанда суҳбат мекард. Гӯё ҳавои тоза мегирифта бошад. Вале аз хандаву ҳаракатҳояш маълум буд, ки вазъи саломатиаш хеле хуб асту танҳо барои бо ронанда аз наздик суҳбат кардан фаромадааст. Баъди гуфтугӯи нимсоата суҳбаташон “пухт” ва онҳо ҷониби мошин қадам монданд. Назди мошин расидан замон ронанда аз писари дар пеш нишаста хоҳиш кард, ки ҷояшро ба духтараки “беморшуда” диҳад. Писар ҳам бечунучаро ба ақиб гузашт ва он духтар омада, ба нишастгоҳи пеши мошин наздиктар ба ронанда нишаст. Садои мусиқӣ боз ҳам баландтар, вале суръати мошин пасттар шуд. Суҳбати ронандаю он духтар хеле гарм шуда буд. Аз садои хандаи гӯшхарошу гуфтугӯи бешармонаи онҳо назди ду нафар писари паҳлӯям нишаста худро хиҷолатзада ҳис мекардам. Шояд ҳамсафарҳоям низ аз ин садоҳо нороҳат шудаву аз амалҳои онҳо шармашон меомад, ки аз ронанда хоҳиш карданд, садои мусиқиро боз ҳам баландтар намояд, то садои онҳоро нашунаванд ва ба роҳ бештар аҳамият диҳанд. Нохост овози он духтар аз садои мусиқӣ низ баланд шуд, ки водорам кард, ҷонибаш нигоҳ кунам. Бинам як дасти ронанда дар чанбараки мошину дасти дигараш дар болои рони пойи он духтар аст. Боварам намеомад. Ақлам намегирифт, ки ин духтар чунин корҳоро пеши се нафар раво мебинад. Ғазабам омада буду намедонистам чӣ кор кунам. Мехостам аз мошин берун шавам ва ин манзараро набинам, вале наметавонистам. Чун ними роҳро тай накарда будему миёни кӯҳҳо қарор доштем. Ҳамсафарҳоям низ шоҳиди ин манзара буданд. Яке аз онҳо ду – се бор сахт сулфид. Бо баҳонаи оне, ки дар мошин мо ҳам ҳастем ва онҳо танҳо нестанд. Аммо ба мо эътиборе намедоданд ва ҳамоно ба суҳбату дастрасонӣ ба якдигар машғул буданд. Охираш писари паҳлуям буда, як сухани “обдор” ба он духтар гуфту аз пушти сараш як мушт зад. Духтар ҷангу даъворо бардошт. Вале писар боз чанд суханҳои “хуб” – и дигар ба духтар гуфту таҳдид кард, ки агар як калимаи дигар гӯяд, аз мошин фаромада, ӯро лагадкӯб мекунад. Фикр кардам ҳоло ронанда бо ӯ дастбагиребон мешавад ва ин “дӯст”-и нави худро ҳимоя мекунад. Вале хато кардам. Ронанда бепарво ба рондани мошинаш машғул шуд. Баъди гузаштани якчанд лаҳза духтар худаш гапро сар карду ронандаро боз ба гап даровард...

Бори аввал буд, ки ман шоҳиди чунин манзараи пурнафрат гаштам. Ҳеҷ боварам намеомад, ки бо чунин нафар рӯ ба рӯ гардида, дохили як мошин омадаам. Бори аввал буд, ки ба одаму олам нафрат кардам. Бори аввал буд, ки дар одамон вуҷуд надоштани вожаҳоеро ба мисли шарму ҳаё, нангу номус, обрӯву эътибор ва виҷдон ҳис кардам. Бори аввал буд, ки аз ҳамҷинс буданам бо он духтар эҳсоси нороҳатӣ карда, ба “ҷинси латиф” нафрату лаънат хондам.