Агар дигарон аз субҳи содиқ дар бораи худу наздикон ва ё нақшаву ҳадафҳояшон андешанду барои чи гуна амалӣ намудани корҳои мавриди назарашон мулоҳиза ронанд, ӯ танҳо ва танҳо дар бораи беморонаш меандешаду барои тезтар шифо ёфтану ба ҳаёти муқаррарӣ баргаштани онҳо фикр мекунад. Аз рӯзе вориди роҳи тиб гардиду хилъати сафед ба бар кард, мақсаду нияташ ҳамин аст, то ба дардманде даво бахшаду дар шодияш шарик бошад.

Кавг Шабозова, табиби гӯшу гулу ва бинӣ ва мудири шуъбаи ҷарроҳии Муассисаи давлатии “Маркази саломатии шаҳрии №12”-и шаҳри Душанбе имрӯз баробари ҳазорҳо фариштаҳои сафедпӯш пайи он талошу заҳмат кашида истодааст, то дар вазъияти баамаломада, ки тамоми ҷаҳонро нигарон кардааст, саҳми худро гузорад. Зеро дар ин росто пеш аз ҳама фаъолияти содиқонаву софдилонаи табибиро дар роҳи ҳифзи саломатии аҳолӣ рисолати касбии хеш медонаду дар иҷрои бечунучарои он талош менамояд.

- Ҳар гоҳе яке аз беморон шифо меёбаду ба ҳаёти солим бармегардад, ҳамин аст хушбахтии мо-табибон. Чун рисолати касбии мо низ ҳамин аст, то ба беморие дармон бахшем. Бисёр шодиовар аст, вақте нафаре пас аз тавсияву талошҳои шумо аз дарде раҳо мегардаду бароят сидқану самимона изҳори миннатдорӣ менамояд. Дар он лаҳза гӯё худи шумо аз дарди дардноке даво ёфтаед. Ин гуна лаҳзаҳо мондагоранду нотакрор, - иброз дошт ӯ.

Воқеан, ин гуна лаҳзаҳо дар дилхоҳ пеша ба онҳое насиб мегардад, ки дилбохтаи касби хешанду сарсупурдаву фидоӣ. Зеро дар ҳолати баръакс ҳеҷ чизе нахоҳад буд. Ҳамин гуна фидоиву дар касби хеш содиқ буданаш аст, ки аз ҳар рӯзи фаъолияташ дар беморхонаву аз муносибаташ бо беморон ифтихор менамояду худро хушбахттарин фарди рӯи замин меҳисобад.

Вақте аз рафти фаъолияти ӯву ҳамкасбонаш дар маркази саломатӣ пурсон гардидем, гуфт: “Айни ҳол кор бо беморон дар сатҳи баланд рафта истодааст. Кормандони марказ ҳамарӯза ба беморон корҳои фаҳмондадиҳӣ мегузаронанду онҳоро ба риояи бечунучарои қоидаҳои беҳдоштӣ ва тавсияи табибон раҳнамун месозанд. Дар ин рӯзҳо ҳамаи кормандони марказ баробари дигар бемориҳо дар пешгирии бемории сироятии коронавирус саҳми арзандаи худро гузошта истодаанд. Дар ин росто муҳим умед ба ояндаи нек доштан аст. Зеро вақте ба оянда умедворона назар менамоему некбинона ба коре мепардозем, ҳатман он бо хушнудӣ анҷом меёбад”.

Ифтихору сарфароз аз он аст, ки каме ҳам бошад, саҳми худро дар нигоҳдошти саломатии миллати хеш гузошта истодаасту ҳамчун табиб рисолати масъулиятноки худро дар сатҳи олӣ иҷро менамояд. Аз кору фаъолияти хеш ҳаргиз норозӣ набуда, баръакс аз он меболаду хушҳол аст.

“Табиб бо бемор бояд муносибати хуб дошта бошад. Чунки беморон аз табобати доругӣ дида, бештар ба сухани хушу самимӣ ниёз доранд, - мегӯяд Кавг Шабозова. – Гоҳе мешавад, ки бо сабаби дарди зиёд бемор ҳолати руҳӣ-равонии нохуб дорад. Дар ин гуна мавридҳо бояд тарзе сухан ронду бо бемор муносибат кард, ки ӯ каме ҳам бошад, дарди худро сабук эҳсос намояду ба оянда бо умед назар кунад. Дар баъзан ҳолат бовар кунед, як сухани хушҳолкунанда, баробари кулли дунёст”.

Дар ҳаёту рӯзгор кам касонро вохӯрдан мумкин аст, ки умре равонаи роҳе шаванду бо бурду бохташ ҳамнафас. Аммо ӯ аз ҳамон замоне, ки муҳаббату орзуи табиб шуданро дар замири хеш ҷой карду баъди хатми мактаби миёнаву олӣ мутахассиси соҳаи тиб гардид, анқариб 30 сол мешавад, ки бо ҷӯшу хурӯш ба дардмандон даво мебахшаду саҳмгузори солимии сокинони кишвар аст. Ҳар соле таҷрибааш бештар мегардаду дар роҳи баргузидааш боз ҳам самимитар пайи фаъолият мешавад.

Дар вазъияти имрӯза, ки кулли табибони дунё бо бемории сироятии коронавирус муборизаи беамон бурда истодаанд, ӯ аз ҳамаи сокинон даъват ба амал меорад, то муфоҳизи солимии хеш бошанд. Ӯ гуфт: “Ҳамаи мо бояд дар ин рӯзҳои коронавирусӣ пеш аз ҳама ба саломатии хеш аҳамияти ҷиддӣ диҳему қоидаҳои беҳдоштиро риоя созем ва тибқи тавсияҳо амал намоем. Дар ҷойҳои ҷамъиятӣ бо ниқоб гардем ва фосилаи тавсиявиро риоя созем. Ин ҳама баҳри он аст, то ба ин беморӣ сироят наёбем. Имрӯз табибон барои пешгирии ҳамаи бемориҳо талошу кӯшиши худро карда истодаанд. Дар ин самт саҳми сокинон ҷиҳати пешгирии дилхоҳ беморӣ он аст, ки тавсияи табибонро риоя намоянду саломатии худро ҳифз созанд”.

Агар ки як нафаре бо истифода аз тавсияҳояш шифо ёфтааст, агар ки дардманде дар паи табобаташ даво ёфтааст, агар ки беморе дар натиҷаи гуфтаҳояш ба ҳаёти солим баргаштааст, пас ҳаминро хушбахтиву бахти баланди касбияш медонаду аз равона будани худ дар ин ҷодаи пурифтихор шукргузорӣ менамояд.

Ва ниҳоят, ҳамин гуна табибони ҳозиқанд, ки ҳар гоҳе бо кӯчактарин дард гирифтор мешавем, дарҳол дарашонро мекӯбему чи гуна дармон бахшидани дардамонро пурсон мешавем. Дар ҷавоб ба ин ҳама талошҳои фариштаҳои сафедпӯш мо бояд арҷгузори заҳматҳояшон бошем ва дар ин лаҳзаҳои ҳассос аз лиҳози руҳию равонӣ дастгириашон намоем. Ба гуфти худи табибон, айни ҳол бузургтарин ёрмандии мо ба онҳо риояи қоидаҳои беҳдоштиву тавсияҳои табибон аст. Пас, дар ин росто бояд фаъол бошем.