Ба озмуни "Ҷавонони Тоҷикистон"
     
Дилам мехоҳад, дар бораи шаҳри гул-гулшукуфони ватани азизамон – Душанбе зиёдтар бидонаму нависам. Мо ҳама медонем, ки Душанбе пеш аз инқилоби октябр як деҳаи хурдакаки камаҳолӣ буд ва имрӯз ба шаҳри бузургу дилнишине табдил ёфтааст.

Душанбе барҳақ шаҳри ҷавонист, зеро ин шаҳр маҳз бо дасти ҷавонони боору номуси тоҷик бунёд гардидааст.
Имрӯз симои шаҳрро хонаҳои серошёна, қасру толорҳои барҳаво, театр, биноҳои маъмуриву фарҳангӣ, истгоҳ, роҳу пулҳои замонавӣ боз ҳам зебову дилоротар гардонидааст. Душанбе маҳз бо заҳмату талоши Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мақоми шоиста касб карда, ба ҷаҳониён чун шаҳри дилоро муаррифӣ гаштааст. Имрӯз он маркази сиёсӣ, фарҳангӣ ва иқтисодии ҷумҳурӣ мебошад. Дар ин шаҳри зебоманзар намояндагони миллатҳои мухталиф дӯстона зиндагӣ доранд. Онҳо, аллакай ба расму русуми тоҷикон мутобиқ гашта, дар ҷашнҳои миллии мо, мисли Наврӯз, Меҳргон ва Сада фаъолона иштирок менамоянд.

Халқи тоҷик дар тӯли таърихи чандҳазорсолаи худ шаҳру пойтахтҳое бунёд кардааст, ки мавриди таваҷҷуҳи оламиён буданд. Суннатҳои шаҳрдорӣ ва санъати меъмории онҳо, ки хусусиятҳои миллӣ ва умумибашарӣ доранд, то замони мо боқӣ мондааст.

Душанбе барҳақ меросдори онҳост. Ва имрӯз, ки Тоҷикистон ҳамчун давлати мустақилу демократӣ аз ҷониби ҷомеаи ҷаҳонӣ шинохта шудааст, масъулияти шаҳрдорӣ низ ба тадриҷ меафзояд. Зеро акнун Душанбе пойтахти давлати мустақилу комилҳуқуқ мебошад. Ҳамаи моро зарур аст, ки ба қадри дороии пойтахт ва моликияти давлатӣ – об, фазо, барқ, боғу дарахтзор, гулбоғу чаманҳо, роҳ, нақлиёт, муҷассамаҳои бузургон, оромгоҳу зиёратгоҳҳо расида, дар ин шаҳри дилоро чароғи сидқу сафоро фурӯзон нигоҳ дорем.

Нагардам сер аз рӯйи Душанбе,
Нигоҳам меравад сӯйи Душанбе.
Ба мақсад мерасад оне ки нӯшид,
Гулоби синаи ҷӯйи Душанбе.

Душанбе осоиши қалби ҳар як сокини шаҳр ва берун аз он мебошад. Он шаҳри пайвандгари қалбҳост, макони меҳру муҳаббату самимият ва маскани тоҷикон аст. Дар баробари ин, он барои ҳар яки мо дили Ватан аст. Ватане, ки дар канори гармаш ба дунё омадаему бузург гаштаем. Ватане, ки шабеҳи модари дилсӯз ҳасту дӯсташ медорем. Маконе, ки воқеан сар то сар гулгулшукуфону ободу зебову дилфиреб мебошад. Макони хуррамиву осудагии тоҷикон, мулки шоирону шоирзодагон, бузургшаҳрест, ки тоҷиконро чун миллати бузургу номдор ба ояндаи дурахшон мебарад. Ҳар лаҳзае, ки дар хиёбонҳои ин шаҳри дилоро қадам мениҳем, беихтиёр аз зебоии муҳити атрофаш ҳаловат мебарем. Душанбе макони мардони соҳибхирад, занони саодатманд ва тифлакони масруру бахтиёр аст. Маконест, ки сартосари он дилфиребу дилнавозу дилоро ва мафтункунанда мебошад.

Имрӯз моро лозим меояд, ки онро бо тамоми бузургияш васфу ситоиш намоем ва ҳамеша аз пайи ободиву зебоиву шукуфоии он камари ҳиммат бандем. Душанбе маконест, ки саросари он гулрезу гулбасару дилорост. Душанбе фахри ҳар як бошандаи баору номуси ин сарзамин мебошад. Он барои тоҷикону тоҷикистониён монанди нигинест, ки дар ҳар нигоҳ шуълапошӣ мекунад. Аз ин рӯ, ҳамеша гӯем, шукронаи Душанбе. Бале, шукри он, ки мо бошандаи ин макони дилороем ва он шоистаи ифтихор ба тамоми ситоишҳост. Душанбе ҳамчун маркази бузурги Тоҷикистони азизу соҳибистиқлол ҳар рӯзу ҳар соат дар айни шукуфтанҳост ва рӯз то рӯз онро ободу зебо ва бофароғату дилнишин хоҳем дид.

Хулоса, Душанбе ҳамчун маркази бузурги Тоҷикистони азизу соҳибистиқлол ҳар рӯзу ҳар соат дар айни шукуфтанҳост ва рӯз то рӯз онро ободу зебо, бофароғату дилнишин мебинем. Ин шеъри тозаэҷоди худро ба шаҳри дилҳо – Душанбешаҳри ҷавон бахшидаам:

Чӣ хушҳолам, ки меҳмонам ба гулшаҳри шукуфоӣ,
Ки ҳар ҷода "биё" гӯяд, ба оҳанги пазироӣ.
Бағалнозаш пур аз меҳр асту домонаш пур аз лола,
Дилам дар сина мерақсад аз ин рангин дилороӣ.
Дарахтонаш ҳама сабзу хиёбонаш ҳама гулпӯш,
Ғаме дар дил намемонад дар ин шаҳри баҳамоӣ.
Суруди сулҳ аз лабханди тифлон мерасад бар гӯш,
Касе ояд агар ин ҷо, раҳо ёбад зи танҳоӣ.
Сано бар шаҳрвандонаш, сано бар шаҳрдори ӯ,
Ки дорад ҳар яке завқи баланди шаҳророӣ.
Душанбе, ман бар оғӯшат агарчи дер - дер оям,
Вале ҳар шаб чу рӯъёе ба қасри дида меоӣ.
Шукуфта ғунчаи шеърам канорат, шоҳшаҳри ишқ,
Сухандонҳо чӣ хуш гуфтанд, "Шаҳри сабзи гулҳоӣ".

Рӯъё УСМОНӢ,
эҷодкори ҷавон