Ҷуфти кабӯтаре дар фазои субҳгоҳии дармонгоҳ аз ин шоха ба он шохаи дарахти бузургҷусса пар мезаданду бо хушҳолии хубе бозӣ мекарданд. Пару болзании онҳо таваҷҷуҳи атрофиёнро ба худ ҷалб мекарду лаҳзае аз банди андешаҳо раҳо месохт, то бори рӯзгорро замоне фаромӯш созанду бидуни ҳеҷ фикре нафаси осудае гиранд. Ин замон кабӯтаре аз саргармӣ бозистода, ба дидагони инсонҳои зиёде, ки сӯяш дӯхта шуда буданд, нигарист ва баъди лаҳзае сукутро ихтиёр кард...

Долони маркази саломатӣ. Аз субҳи барвақт серодам буду мавҷи нафарони равуокунанда дар ҷунбиш. Яке бо пешонии пурчин лавҳаи пушти дарҳоро мехонду табиби мувофиқи дардашро меҷуст. Дигаре варақҳои гуногуни ташхис дар даст табиберо интизорӣ мекашид, то онро барояш нишон диҳаду дар бадалаш варақаи табобатию дорухатро гираду пайи муолиҷаи беморияш шавад. Нафари дигар аз шиддати сахти дард чеҳрааш ошуфта буду ҷое қарор намегирифт ва аз беқарорияш ҳадс зада мешуд, ки шаби дароз боре мижа таҳ накардааст. Ва яке дигаре дар даҳлези дармонгоҳ қадам мезад, то гузаштани вақтро эҳсос накунаду лаҳзаяке аз дарду маризиҳо наандешад.

Нигоҳи ҳамагӣ як оҳанг дошт ва он ҳам бошад, оҳанги шикоят аз дард.

Пирамарде асобардаст ба дуриҳои дур дида медӯхту аз ларзиши дастони умрдидааш аён буд, ки дар тангкӯчаҳои рӯзҳои хуби зиндагияш сайр дорад. Ин замон чеҳраи ожангбораш серожангтар шуданду табассуми самимие дар чеҳраи нуронияш бо ба ёд овардани замонҳои ширини умраш пайдо шуд. Ин лаҳза кулли фикрҳои хешро бо як ҷумла ҷамъбаст кард – ба ҳамааш шукр.

Пиразане, ки рӯйи аробачае буду бо кӯмаки фарзандон барои фаҳмидани вазъи сиҳатияш дар маркази саломатӣ, аз хатҳои сершумори рӯю дастонаш маълум буд, ки зиндагӣ қасдашро аз ӯ ситондааст. Ва ҳангоме ки наздикон бо раҳмдилии хосе аз ҳолаш пурсон мешуданду вазъашро фаҳмидан мехостанд, бо лаҳни ширину намакин, ки олудаи самимияту мамнуният аз рӯзҳои қисмат буданд, мегуфт – бачам, хубам, ба ҳамааш шукр.

Зани миёнасоле, ки бо мадади наздикон рӯйи кати паҳлуи утоқи ташхиси чашм омада нишасту фаҳмидани натоиҷи муоинаашро интизорӣ мекашид, аз ҳаракату чашмдӯхтанҳояш аён буд, ки биноиаш хеле заиф шудааст. Бо вуҷуди ин аз талошҳояш эҳсос мегардид, ки каме ҳам бошад, сояи атрофиёнро эҳсос мекунаду бо шунидани садои пайвандонаш дар чеҳрааш нишонаи нигаронӣ камтар мегардид.

Ин чиз вақте бо наздиконаш суҳбат кард, аёнтар гардиду бардоштамон дуруст баромад. Ниҳоят пизишке аз утоқи хеш баромаду коғази ташхис дар даст суроғи наз-дикони ин занро гирифту яке аз онҳоро, ки аз суханронияшон аён буд, ки фарзанди зани мазкур аст, ба каме дурӣ бурд ва ба гуфтани хулосаи муоина пардохт. Зан чанд қадам дуртар аз онҳо гӯшу ҳуш шуда, интизори шунидани муждае буд.

- Натиҷаи муоина ҳаминро маълум намуд, ки ҳолати чашмони модаратон аз ин вазъи доштааш вазнинтар намегардад. Дорухати навиштаам танҳо барои ҳамин аст, ки ҳолати чашмро ҳоло ки ҳаст, ҳамин гуна нигоҳ дорад. Доруву дармони зиёд ҳолаташро беҳтар карда наметавонад ва ҷарроҳии чашм низ ҳеҷ фоидае надорад. Модаратонро эҳтиёт кунед...

Вақте фарзанд назди модараш баргашту канораш нишаст, забон мехоиду аз куҷо оғоз кардани суханро меҷуст ва чи тавр расонидани натоиҷи ташхисро дар зеҳнаш тарҳрезӣ мекард. Ин замон модар ҳолаташро дарккунон бо гирифтани нафаси амиқе гуфт: - Хаёлат осуда бошад, писарам. Ҳамаашро шунидам. Ҳеҷ ҷойи безобитагӣ надорад. Ӯ ки чизе хост, ҳамон мешавад ва ба ҳамааш шукр.

Дар се ҳолат шунидани ибораи “ба ҳамааш шукр” дилхоҳ шахсро ба олами андеша ворид месозад. Баъди мушоҳидаи ҳолатҳои мазкур ҳар шахс хоҳад андешид, ки баъзан мо ба қадри доштаҳои хеш намерасему ҷойи каломи сипос бар лаб доим шикоят мекунем, ки нодуруст аст. Зеро сипос бар лаб хубии сурату сирати инсонист.

...Кабӯтари дигар, ки дар шохаи ҳамшафати кабӯтари ором пайи хушҳолӣ буду худу бехуд ба баргу шохчаҳои дарахт минқор мезад, ҳолати ҷуфти хешро пай бурда, бо як пар задан, канораш нишаст. Ҳайрон аз он буд, ки ҳамраҳаш чаро дигар намерақсад ва бозии шӯхона намекунад. Барои аз ин ҳолат раҳонидани рафиқаш каме болҳои худро афшонду ба фазои кушод пар зад ва бозикунон дубора назди кабӯтари ором омаду нармакак минқоре зад. Баъди ин аксуламал ҷуфти кабӯтарон парзанон ба фазои кушод баромаданду нағмасароӣ карданд. Ва ин рафторашон маънои онро дошт, ки бояд гузар кард аз баҳри ҳар навъи нигаронӣ ва ҳар нафас каломи шукрона бар лаб хушҳолӣ бояд кард.