Салом дӯсти азизу меҳрубон

Имрӯз хеле пазмонат шудам ва тасмим гирифтам, ки бароят як мактуби пур аз хотирот бинависам. Дӯстам, имрӯз дар қисми ҳарбӣ бо дигар афсарон аз ту ёд кардем. Тамоми хислату рафтор, хандаву шӯхиҳо, меҳрубониву дилдоданҳоятро ба ёд овардем. Вақте ки пазмони модар ва дигар наздиконамон мешудем, ҳамеша тасалло медодӣ, ки “ду сол бо як мижа задан мегузарад, аммо дӯстӣ ва шиносоии мо ногузар аст”. Гарчанде худат чунон пазмони модар, падар ва бародарон шуда будӣ, аммо моро дилгарм менамудӣ. Хонанда шояд баъди хондани мактуб дар ҳайрат бимонад, ки дигар сарбозони қаторӣ, ки бо ман ҳамхизматанд, аз куҷо туро мешиносанд?. Қисса мекунам...

Бо дӯстам Ато аз хурдӣ бо ҳам ошноӣ доштем. Бо ҳам дар як боғча будем ва баъдан дар як мактаби миёна таҳсил кардем ва якҷоя мактабро бо сари баланд хатм намудем. Ҳамаи ҳамсабақон ба дӯстиамон ҳавас мекарданд.

Дӯстии мо чунон самимӣ буд, ки оилаҳои мо бо ҳам дӯст шуданду мисли як хонавода гашта будем. Баъди хатми мактаби миёна ҳар ду ҳам тасмим гирифтем дар Федератсияи Русия бо ҳам таҳсил дошта бошем. Ҳамин тавр ҳам шуд. Дар мулки бегона такягоҳи ягдигар будем ва дар як хобгоҳ ва як ҳуҷра зиндагӣ мекардем. Ӯ буд, ки ман худамро танҳо ҳис накардам ва беҳтарину ширинтарин хотироти ҳаётам боқӣ мемонанд.

Дар ин муддат як иштибоҳе кардам, ки ҳамроҳ бо ту ба хизмати Ватан-Модар нарафтам. Чун шаш моҳ аз ман пеш адои хизмат намуда, бо сари баланд ва мардонагӣ ба назди хонаводаат баргаштӣ. Хеле хуб мешуд, ҳамроҳ ба хона бармегаштем, аммо афсӯс ман бояд тӯли шаш моҳи дигар вазифаи мардонагиро ба ҷо орам ва баъдан ба назди шумо баргардам. Гарчанде вақт хеле кам мондааст, аммо ман соат, рӯзу моҳро мешуморам то ҳарчи зудтар ба дидори ҳам бирасем ва дар кӯчаҳои шаҳри азизамон, Душанбе, қадам занему аз хотираҳо ёд орем.

Рафиқ ва бародарам Ато, имрӯз чунон пазмонат шудам, ки бо навиштан наметавонам онро ба ту расонам. Аз он хушҳолам, ки имрӯз бо сари баланд кору фаъолият намуда, хушбахтӣ, ки дар паҳлӯи наздиконат ҳастӣ, чун дур будан аз онҳо хеле сангину дарднок аст. Танҳо дар ҳолатҳои дурӣ мо метавонем ба қадри ҳамдигар бирасем.

Дӯсти хубам, фаромӯш масоз, ки мо ҳарду бояд дар як рӯз оила бунёд кунем, ки ин орзуи кӯдакиамон буду он бояд ҷомаи амал пӯшад.

Дӯстам, вақти фориғ буданам ба анҷом мерасад ва ман низ бояд мактубро ҷамъбаст намоям. Ҳамаи сарбозони қаторӣ аз ту ба некӣ ёд меоранд. Аз ту хеле мамнунанд ва саломи гарму самимии ҳарбиёна мерасонанд. Ҳар куҷое бошӣ, дӯсти хубам, сиҳату саломат бошӣ.

Бо эҳтиром, дӯстат Далер Мируллоев, сарбози қисми ҳарбии 07033-и Вазорати мудофиаи Ҷумҳурии Тоҷикистон.