“Ҳамеша орзу мекунам, ки оила дошта бошаму мисли дигар кӯдакон дар оилаи солим камол ёбам. Аммо дунё бевафо будааст. Хеле хурд будам, ки аз падару модар маҳрум гаштам. Имрӯз дар зиндагӣ танҳо мондааму умед ба Ҳукумати кишвар ва омӯзгорон дорам”. Ин сатрҳоро Сиёвуши 15-сола, нафаре, ки ҳанӯз ба навозишу силаи гарми дастони падару модар муҳтоҷ аст, бо алам қисса мекунад. Ӯ аз синни шашсолагӣ аз меҳру муҳаббати волидон бенасиб мемонад. Дар ин айём падар бемор шуда аз дунё чашм мепӯшад ва баъди муддате модар низ ягона фарзандашро тарк мекунад.

Баъди фавти волидон Сиёвуши хурдсолро амакҳояш ба мактаб-интернати рақами 1-и Душанбе мебаранд. Дар мактаб-интернат то синфи шаш таҳсил намуда, бо “ҷурм”-и оворагардӣ ба мактаби махсус интиқолаш медиҳанд. Айни ҳол тарбиятгирандаи Муассисаи давлатии касбӣ-техникии махсуси шаҳри Душанбе буда, тӯли ҳафт моҳ аст дар ин даргоҳ таҳсил ва зиндагӣ дорад. Сиёвуш сабаби оворагардиашро дар бемор будани падарбузургаш медонад. Ӯ мегуяд “вақте бобоям бемор буд барояш дилгир мешудаму барои хабаргириаш мерафтам ва амаконам барои бе иҷозати онҳо омадан ба хона маро роҳ намедоданд. Барои буғзи дил баровардан дар ин вақтҳо бо дӯстонам сайру гашт карда ба хона-интернат дер рафтам. Пеш аз оне ки маро ба мактаби махсус равон кунанд, як ҳодисаи аҷиб рух дод. Дар Наврӯзгоҳ бо дили гирифта сайр мекардам, ки дар ин ҳангом як гурӯҳи бачаҳо чароғҳои канори роҳро шикастанд. Кормандони ВКД омада он бачаҳои гирду атроф, аз ҷумла маро ки бо онҳо ҳеҷ иртиботе надоштам ба шуъба бурданд. Бо вуҷуди оне, ки ба ҳеҷ гуноҳе иқрор нашудам, маро ба ин муассиса интиқол доданд”.

Аммо Сиёвуши Қиём бо вуҷуди ба ин муассисаи махсус омаданаш ғамгин нест. Ӯ ин ҳамаро аз шикасти тақдир медонад ва шод аст, ки дар ин ҷо бо устодони меҳрубону ҳалим ошно шуд. Ҳатто аз он меболад, ки оилае мехоҳад ӯро ба фарзандхонӣ қабул намояд. “Орзу мекунам, ки дар соли равон маро ба фарзандхонӣ қабул намоянд ва соҳиби оила шавам. Зиёд мехоҳам оила дошта бошаму дар оянда низ оилаи хуб бунёд кунам. Имрӯз агар модар ё падарам наздам мебуд шояд ин қадар дар зиндагӣ гумроҳ намешудам. Ҳамеша аз волидонам ёд меораму онҳоро ҳеҷ гоҳ фаромӯш карда наметавонам. Агарчанде дар ин ҷо вақти ғамгин шуданро надорем, аммо наметавонам фикри азизонамро накунам. Дар ин ҷо вақти фориғ надорем. Баъди тамом шудани дарсҳо ба китобхонӣ машғул мешавам ва дар маҳфилҳои дохилӣ ширкат меварзам. Талош мекунам ҳарчи бештар бихонам то неку бадро тавонам аз ҳам фарқ кунам. Баъдан моро ба корманди реҷа вобаста мекунанд. Ӯ ба мо супориш медиҳад ва мо иҷро мекунем”.

Ба гуфтаи омӯзгорони мактаби махсус Сиёвуш беҳтарин хонанда буда, дониши хуб дорад. Бо сабабе, ки модараш русзабон будааст бо забони русӣ озод сӯҳбат мекунад. Ҳамчунин Сиёвуш хеле навраси қобилу зирак буда, дар вақтҳои фориғ аз дарс ба толори варзишӣ рафта тамрин мекунад ва дар лаҳзаҳои дигар ба кашфдӯзии ҳамсабақонаш машғул мегардад.

Ин наврас, ки зиндагии сангинро дидааст дар қалби кучакаш орзуи онро мепарварад, ки мактабро аъло хатм намуда дар Омӯзишгоҳи Сваровский таҳсилашро идома диҳад. Дар оянда мехоҳад корманди ҳарбӣ шуда фаъолият кунад, чун орзуи падараш будааст.

“Як хотира дар ёд дорам, ки модарам русзабон буданд ва дӯзандагӣ мекард. Ҳунарҳои мардуми тоҷикро ба хубӣ дарк мекард. Падарам бошад кафшергар буду зиндагии соддаву хубе доштем. Хонае доштем, хеле зебо. Хотираҳои зебо ва фаромӯшношуда дар он дорам”.

Сиёвуш, ки ятими кул аст, ҳамеша орзуи доштани оиларо мекунад. Вале хеле мутаассиф аст, ки нафаре аз наздиконаш боре ҳам аз ҳолаш пурсон намешаванду дар ин муддат маротибае ба аёдаташ ба мактаби махсус наомадаанд. Сиёвуш гарчанде кӯчак аст аммо хеле дурандеш буда, бар он аст, ки баъди фавти волидон хешу ақрабо набояд худро аз кӯдакони монанди ӯ дур кунанд. Ҳадди ақал барои тасалло додани қалби кӯчаки онҳо, ки хеле маҳину нозук аст ба аёдаташон биёянд. Гарчанде баъди бесаробон мондан онҳоро дар оилаи худ қабул накардаанд, вале фаромӯш насозанд, ки онҳо низ орзуи доштани оиларо доранд. “Хабаргирии нафаре аз хешу ақрабо метавонад одамро ба зиндагӣ дилгарм созад. Яъне зиндагӣ маънои дигар мегирад ва эҳсос мекунем, ки танҳо нестем”, мегӯяд Сиёвуш.

Аҳли эҷоди рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” аз пайвандони Сиёвуши Қиём хоҳиш мекунанд, ки ба аёдати ӯ раванд. Имрӯз Ҳукумати кишвар барои Сиёвуш тамоми шароитро барои зиндагӣ ва таҳсил фароҳам овардааст ва танҳо барои ӯ меҳру муҳаббат ва навозиши хонаводагӣ намерасаду халос.