ҶОМЕА
Шанбе 27 Апрел 2024 08:04
БА ОЗМУНИ "ҶТ"
Бо гузашти солҳо Иҷлосияи XVI Шурои Олии Тоҷикистон аҳамияти бештари таърихӣ касб намуда, ҳамчун як воқеаи тақдирсозу сарнавиштсоз дар таърихи навини миллати тоҷик сабт мегардад. Маҳз ҳамин иҷлосия сабаб шуд, ки тақдири ояндаи миллати тоҷик муайян гашта, роҳи дурусти созандагӣ намудор гардид. Иҷлосия инчунин аз он ҷиҳат басо хотирмону саодатовар буд, ки ба миллати тоҷик ифтихори бузург - интихоби оқилонаи роҳбари кишварро ба миён овард.
Чун сухан аз иҷлосия ва аҳамияти бузурги таърихии он барои миллати тоҷик меравад, беихтиёр падарам, журналисти шинохта, мухбири парлумонии рӯзномаи вилоятии “Хақиқати Ленинобод” Ҳадиятулло Тӯйчизода меоянд. Падарам он солҳо аз фаъолтарин журналистоне маҳ-суб меёфтанд, ки пайваста дар ҷаласаҳои иҷлосия иштирок намуда, бо маводу мусоҳибаҳои холисонаи хеш хонандагонро аз муҳимтарин ҳодисаҳои сиёсӣ ошно менамуд. Табиист, ки 25 сол пеш воситаҳои ахбори омма мисли замони имрӯза зиёд набуданд. Дар он айём рӯзномаи вилоятии “Ҳақиқати Ленинобод”, барои ба мардум расонидани иттилои беғараз ва саривақтӣ хизмати бузургеро ато менамуд. Рӯзнома ҳафтае чанд маротиба нашр мешуд. Падарам нақл мекард, ки пас аз анҷоми кори иҷлосия шомгоҳ ба хона омада, то поси шаб ба иншои мақолаҳо машғул мешуданд. Сипас субҳи барвақт ба идораи рӯзнома рафта, ба посбони идора мақолаҳоро месупориданд ва боз ба қасри “Арбоб” раҳсипор мешуданд.
Маҳз иҷлосияи тақдирсоз сабаб шуд, ки сарнавишти мардуми тоҷик ба куллӣ тайғир ёбад ва албатта назари Худованд буд, ки роҳбари хирадманду оқил ва тавоноеро чун Эмомалӣ Раҳмон ба мо фиристод. Замоне, ки Эмомалӣ Раҳмон ба ҳайси роҳбарии Тоҷикистон интихоб шуданд, ҳамагӣ 40 сол доштанд. Зуҳури ин сиёсатмадори ҷавон дар вазъияти басо мураккаб ҳарчанд барои бархе аз гурӯҳҳои тафриқаандоз ва кишварҳои минтақа ғайричашмдошт буд, аммо ин чеҳраи нави арсаи сиёсат тамоми ҳастӣ, маҳорату кордонӣ ва зиракии сиёсиашро барои халқу миллати худ равона намуд. Натиҷа ин аст, ки имрӯз Эмомалӣ Раҳмон ба яке аз чеҳраҳои таъсиргузор ва эътирофшудаи арсаи сиёсати минтақа табдил ёфтаанд. Аз ин ҷост, ки маҳз Ҷумҳурии Тоҷикистон ба маркази баргузори чорабиниҳои азими байналмилалӣ табдил гашта, бо ташаббуси кишвари мо масъалаҳои зиёди глобалӣ дар минбарҳои баланди ҷаҳонӣ, аз қабили СММ мавриди баррасӣ қарор мегиранд. Намояндагони касбу кори гуногун имрӯз бо ифтихор ба кунҷу канори дунё сафар намуда, бо ифтихормандии бузург кишвари ободу зебо ва сулҳу амни худро муаррифӣ менамоянд.
Бале, истиқлолият сарчашмаи ҳамаи ин хушбахтиҳо буд, ки барои фароҳам омадани он маҳз Иҷлосияи сарнавиштсози XVI Шурои Олии Тоҷикистон сабаб шуд. Тоҷикистони мо шакли беҳтарини сиёсатро пеш гирифта, бо кулли кишварҳои дунё муносибати неку дӯстона ва судмандро ба роҳ мондааст. Ҳамзамон боиси ифтихори бузург аст, ки шакли сулҳи Тоҷикистон барои кишварҳои минтақа, аз қабили Афғонистон мавриди омӯзиш аст. Борҳо хориҷиён эътироф намудаанд, ки шумо тоҷикон мардуми хушбахтед, ки чунин Пешвои муаззам доред ва тавонистед дар муддати кӯтоҳ оташи ҷанги шаҳрвандиро хомӯш намоед. Бале, воқеан мардуми ҷафокашидаи тоҷик тавонист, дар муддати кӯтоҳ қомати худро рост намуда, барои якпорчагии меҳани азизамон талош варзанд ва Тоҷикистони мо торафт рушди бештаре пайдо менамояд.
Ба кишвари ободу зебои худ нигариста, қалбамон саршори фараҳ ва ифтихормандӣ мегардад. Дар як муддати кӯтоҳ Душанбе - пойтахти нозанини мо ба бузургшаҳре табдил ёфтааст, ки бо ободию зебоӣ ҳамто надорад ва онро метавон бо беҳтарин шаҳрҳои олам муқоиса намуд. Хандаи тифлон, сайругашти ҷавонон дар боғҳо, чеҳраи гарми модарон ин ҳама самараи иҷлосияи тақдирсоз мебошад, ки сарнавишти миллати моро дуруст муайян намуд.
Мутриба ТӮЙЧИЗОДА,
рӯзноманигор
Бо гузашти солҳо Иҷлосияи XVI Шурои Олии Тоҷикистон аҳамияти бештари таърихӣ касб намуда, ҳамчун як воқеаи тақдирсозу сарнавиштсоз дар таърихи навини миллати тоҷик сабт мегардад. Маҳз ҳамин иҷлосия сабаб шуд, ки тақдири ояндаи миллати тоҷик муайян гашта, роҳи дурусти созандагӣ намудор гардид. Иҷлосия инчунин аз он ҷиҳат басо хотирмону саодатовар буд, ки ба миллати тоҷик ифтихори бузург - интихоби оқилонаи роҳбари кишварро ба миён овард.
Чун сухан аз иҷлосия ва аҳамияти бузурги таърихии он барои миллати тоҷик меравад, беихтиёр падарам, журналисти шинохта, мухбири парлумонии рӯзномаи вилоятии “Хақиқати Ленинобод” Ҳадиятулло Тӯйчизода меоянд. Падарам он солҳо аз фаъолтарин журналистоне маҳ-суб меёфтанд, ки пайваста дар ҷаласаҳои иҷлосия иштирок намуда, бо маводу мусоҳибаҳои холисонаи хеш хонандагонро аз муҳимтарин ҳодисаҳои сиёсӣ ошно менамуд. Табиист, ки 25 сол пеш воситаҳои ахбори омма мисли замони имрӯза зиёд набуданд. Дар он айём рӯзномаи вилоятии “Ҳақиқати Ленинобод”, барои ба мардум расонидани иттилои беғараз ва саривақтӣ хизмати бузургеро ато менамуд. Рӯзнома ҳафтае чанд маротиба нашр мешуд. Падарам нақл мекард, ки пас аз анҷоми кори иҷлосия шомгоҳ ба хона омада, то поси шаб ба иншои мақолаҳо машғул мешуданд. Сипас субҳи барвақт ба идораи рӯзнома рафта, ба посбони идора мақолаҳоро месупориданд ва боз ба қасри “Арбоб” раҳсипор мешуданд.
Маҳз иҷлосияи тақдирсоз сабаб шуд, ки сарнавишти мардуми тоҷик ба куллӣ тайғир ёбад ва албатта назари Худованд буд, ки роҳбари хирадманду оқил ва тавоноеро чун Эмомалӣ Раҳмон ба мо фиристод. Замоне, ки Эмомалӣ Раҳмон ба ҳайси роҳбарии Тоҷикистон интихоб шуданд, ҳамагӣ 40 сол доштанд. Зуҳури ин сиёсатмадори ҷавон дар вазъияти басо мураккаб ҳарчанд барои бархе аз гурӯҳҳои тафриқаандоз ва кишварҳои минтақа ғайричашмдошт буд, аммо ин чеҳраи нави арсаи сиёсат тамоми ҳастӣ, маҳорату кордонӣ ва зиракии сиёсиашро барои халқу миллати худ равона намуд. Натиҷа ин аст, ки имрӯз Эмомалӣ Раҳмон ба яке аз чеҳраҳои таъсиргузор ва эътирофшудаи арсаи сиёсати минтақа табдил ёфтаанд. Аз ин ҷост, ки маҳз Ҷумҳурии Тоҷикистон ба маркази баргузори чорабиниҳои азими байналмилалӣ табдил гашта, бо ташаббуси кишвари мо масъалаҳои зиёди глобалӣ дар минбарҳои баланди ҷаҳонӣ, аз қабили СММ мавриди баррасӣ қарор мегиранд. Намояндагони касбу кори гуногун имрӯз бо ифтихор ба кунҷу канори дунё сафар намуда, бо ифтихормандии бузург кишвари ободу зебо ва сулҳу амни худро муаррифӣ менамоянд.
Бале, истиқлолият сарчашмаи ҳамаи ин хушбахтиҳо буд, ки барои фароҳам омадани он маҳз Иҷлосияи сарнавиштсози XVI Шурои Олии Тоҷикистон сабаб шуд. Тоҷикистони мо шакли беҳтарини сиёсатро пеш гирифта, бо кулли кишварҳои дунё муносибати неку дӯстона ва судмандро ба роҳ мондааст. Ҳамзамон боиси ифтихори бузург аст, ки шакли сулҳи Тоҷикистон барои кишварҳои минтақа, аз қабили Афғонистон мавриди омӯзиш аст. Борҳо хориҷиён эътироф намудаанд, ки шумо тоҷикон мардуми хушбахтед, ки чунин Пешвои муаззам доред ва тавонистед дар муддати кӯтоҳ оташи ҷанги шаҳрвандиро хомӯш намоед. Бале, воқеан мардуми ҷафокашидаи тоҷик тавонист, дар муддати кӯтоҳ қомати худро рост намуда, барои якпорчагии меҳани азизамон талош варзанд ва Тоҷикистони мо торафт рушди бештаре пайдо менамояд.
Ба кишвари ободу зебои худ нигариста, қалбамон саршори фараҳ ва ифтихормандӣ мегардад. Дар як муддати кӯтоҳ Душанбе - пойтахти нозанини мо ба бузургшаҳре табдил ёфтааст, ки бо ободию зебоӣ ҳамто надорад ва онро метавон бо беҳтарин шаҳрҳои олам муқоиса намуд. Хандаи тифлон, сайругашти ҷавонон дар боғҳо, чеҳраи гарми модарон ин ҳама самараи иҷлосияи тақдирсоз мебошад, ки сарнавишти миллати моро дуруст муайян намуд.
Мутриба ТӮЙЧИЗОДА,
рӯзноманигор
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед