Баъди пош хӯрдани Иттиҳоди Шуравӣ, чун дигар кишварҳои аъзои он Ҷумҳурии Тоҷикистон низ истиқлолияти худ-ро эълон намуд. Аммо бо дахолати баъзе аз давлатҳо дар кишвар ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ ба вуҷуд омада, хисороти зиёди моливу ҷонӣ ба сари миллати тоҷик овард.

Хушбахтона, баъди ба сари қудрат омадани Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон алангаи ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ хомӯш гардида, оромиву суботи сартосарӣ таъмин шуд.

Истиқлоли давлатӣ заминагузори рушди босуботи соҳаҳои хоҷагии халқ шинохта шуда, баҳри таҳкими он ҳар фарди худшиносу худогоҳ масъулияти баланд дорад. Истиқлолу озодӣ ва сулҳу ваҳдат ибораҳоеанд, ки хамеша дилчаспу дилнишин ва бо лаҳни шево садо дода, бевосита шунавандаро ба фикр кардан водор месозанд. Сулҳ - оштиву фарзонагӣ, якдигарфаҳмӣ, толиби осоиштагӣ будани мардумро таҷассумгар аст. Ваҳдат ба ҳам омадан, сар аз як гиребон бурун овардан, хамдигарфаҳму поктинату миллатдӯст будан мебошад.

Ваҳдат беҳтарин неъмат, орзуву армон, таҳкими давлатдории миллӣ, наҷоти миллат, рушди тоҷикон, нумуи даврон, ҳастии инсон дар ҳар замон аст. Имрӯз иттифоқ ва ҳамдилии халқи тоҷик мавриди омӯзиши Созмони Милали Муттаҳид ва бисёр ташкилотҳои бонуфузи олам гардидааст. Худшиносӣ ва худогоҳии миллӣ пандест аз гузаштаи дуру пешрафти маънавиёти кишвар. Мо халқи тоҷик танҳо бо роҳи ваҳдат ва якдигарфаҳмӣ Истиқлоли кишварро муҳофизат ва ягонагии мардумро устувор карда метавонем.

Дар тули 32 соли соҳибдавлатӣ кишвари мо таҳти сарварии Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар роҳи бунёди ҷомеаи мустақили демократӣ қадамҳои устувор гузошт. Дар ин муддат Тоҷикистон соҳиби Парчам, Нишон, Суруди миллӣ ва Артиши миллӣ гардид.

Тоҷикистон ба узвияти созмонҳои бонуфузи байналхалқӣ пазируфта шуд ва бо аксари мамлакатҳои пешрафтаи дунё робитаҳои сиёсӣ, иқтисодӣ ва фарҳангӣ барқарор намуд. Асосҳои сохтори конститутсионӣ ва идоракунии давлат танзим гардида, пули миллӣ ба муомилот баромад, шиносномаи миллӣ эътироф гардид.

Истиқлоли давлатӣ, Иҷлосияи тақдирсоз ва ваҳдати миллӣ барои шинохти миллати тоҷик ва амалигардии орзуву ҳадафҳои созанда замина гузошт. Ин ҳама васфу ситоиши Истиқлолият бесабаб нест. Зеро гузаштагони мо қарнҳо баҳри расидан ба ин орзую омол басо ҷоннисориҳо намудаанд. Хушбахтона, насли имрӯзро муяссар гардида, ки соҳибдавлат бошад. Ба ҳама он марому мақсадҳои ниёгони худ ҷомаи амал пӯшонад.


Боиси хушнудист, ҷавонони даврони истиқлолиятро муяссар гашта, ки аз беҳтарин лаҳзаҳои ҳаёт, ки шукуфтанҳоро дар боғи дунёи ҷавонӣ мемонад, лаззат бубаранд. Пешвои миллат баҳри фардои неку дурахшони ин қишри ҷомеа пайваста ташаббусҳои неку созанда рӯи кор меоранд, то насли ояндасози ҷомеа бо нигоҳи нав, дониши баланд, ҳунару маҳорат, бо истеъдоди худододии хеш тавонад, парчами миллати тоҷикро дар арсаи ҷаҳон баланд бардорад.

Яке аз ташаббусҳои неки Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ки дар дастгирӣ ва ҳавасмандии ҷавонони соҳибистеъдод нақши муҳим мегузорад, ин ташкили озмунҳои ҷумҳуриявии “Фурӯғи субҳи доноӣ китоб аст”, “Илм фурӯғи маърифат”, “Тоҷикистон – ватани азизи ман” ва ““Тоҷикон” - оинаи таърихи миллат” мебошанд, ки барои дарёфти истеъдодҳои ҷавон мусоидат мекунад. Месазад ёдовар шавем, ки дастгирии наврасону ҷавонон ва шароити мусоид барои таҳсилу фаъолияти онҳо имкон медиҳад, ки онҳо мавқеи худро дар ҷомеа сохта тавонанд.

Бунёди муассисаҳои таълимии тарҳи муосир, ки ҷавобгӯи талаботи замон асту феълан наврасону ҷавонон дар онҳо ба касбу донишомӯзӣ машғуланд, шаҳодати гуфтаҳои болоянд. Имрӯз нест соҳае, ки дар он ҷавонони болаёқату кордон фаъолият накунанд. Хушбахтона, дар рушду пешрафти соҳаҳои хоҷагии халқи мамлакат саҳми назарраси ҷавонон дида мешаваду баҳри фардои дурахшони меҳани азиз пайваста талош менамоянд.

Адибон чун машъалафрӯзи миллату давлат дар боло рафтани ҳисси ватандӯстии сокинон нақши арзишманд доранд. Маҳз сулҳу суботи сартосарӣ ба эҷодкорон имконият фароҳам овард, то ин ки дар таҷассуми масъалаҳои мухталифи иҷтимоӣ бештар фаъол бошанд.

Сарвари давлат бо тадбирҳои хирадмандона ва матонату ҷасорати фавқулода кишварро аз вартаи фалокат ва ҳалокат берун овард, мардумро сарҷамъ намуд ва садҳо ҳазор фирориёнро ба Ватан баргардонд. Бо ташаббуси ватандӯстонаи Сарвари давлат дар як муддати кутоҳ харобаҳо ба ободӣ табдил ёфта, иншооти азим ба вуҷуд омаданд, барои ба ҳам пайвастани тамоми гӯшаву канори мамлакат шоҳроҳи ваҳдат ва барои мустақиман баромадан ба уқёнус ва робита ёфтан ба кишварҳои дуру наздики хориҷӣ, инчунин тақвият бахшидан ва гус-тариши ҳамкориҳои байналмилалӣ роҳҳои мошингард сохта шуданд.

Иттифоқу муттаҳидии миллати тоҷик аст, ки мардум рӯзгори хубу осоиштаеро ба сар мебаранд. Дарахти сулҳу ваҳдат аллакай боровар шуда, таъми меваи лазизи онро ҳар яки мо, шаҳрвандони кишвар ба хубӣ дарк намудаем. Ҳифз намудани ин меҳан бароямон ҳам фарз асту ҳам қарз.

Ваҳдати миллати тоҷик осон ба даст наомадааст. Он дар натиҷаи саъю кӯшиши Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба даст омад ва ба мардуми тоҷик эҳдо гардид. Истиқлоли маънавӣ дар бештар гардидани дастовардҳо мусоидат мекунад, зеро инсоният маҳз ба воситаи шуур ва идрок барои худ ва аҳли ҷомеа шароити мусоид фароҳам меоварад. Яке аз фарзандони сарсупурдаи миллат бо хиради азалии худ миллати парешонгаштаро сарҷамъ ва ваҳдатро бақо бахшид. Сокинони кишварро лозим аст, ки ба қадру қимати ободиву оромӣ расида, барои ҳифзи он масъулият эҳсос намоянд.

Таърих дар бораи ин абармарди сиёсии кишвари тоҷикон бояд гӯяд. Чун Пешвои тоҷикони дунё бо далерӣ ва шуҷоатмандӣ тавонист, борони тирро дар осмони тоҷикон хотима бахшаду ҷойи онро осмони софу беғубор гирад. Аз ин рӯ, бояд ҳар як фарди соҳибдавлат, ки дар ҷисмаш қалб дораду даруни он чизе бо номи виҷдон ҳаст, бо ҳисси худшиносиву худогоҳӣ ва ифтихор дош-тан аз ин меҳану сарзамини аҷдодӣ талош карда, ваҳдату ягонагиро мисли гавҳараки чашм нигоҳ дорад.

32 сол мешавад, ки халқи тоҷик зери сиёсати созандаи Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳаёти осоишта дораду дар амалигардии ҳадафҳои олӣ ҳиссаи арзанда мегузорад.

Истиқлолияту оромӣ ба халқи тоҷик имконият фароҳам овард, ки орзуву ниятҳои худро амалӣ намоянд. Истиқлолияти давлатӣ ва ваҳдати миллӣ замина фароҳам сохт, ки дар як муддати кӯтоҳи таърихӣ халқи тоҷикро ҷаҳониён чун миллати сулҳпарвар шиносанду робитаҳои гуногуни иқтисодиву иҷтимоиро ба роҳ монанд. Маҳз бо андешидани тадбирҳои зиёду самарабахш ҳоло 200 давлати ҷаҳон бо Тоҷикистон робитаҳои гуногунҷабҳа доранд. Ин барои ҳар фарди худшиносу худогоҳ ва дорои масъулияти баланди шаҳрвандӣ боиси ифтихор аст. Ин ҳама ташаббуси неку созанда бо шарофати фарзонафарзанди тоҷик, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба даст омадааст.

Президенти мамлакат пайваста таъкид медоранд, ки ҳифзи арзишҳои муқаддас ва истиқлолияту озодӣ аз ҳар нафари мо нангу номуси миллӣ, саъю талош, заҳмати содиқона ва муҳимтар аз ҳама, иттиҳоду сарҷамъӣ мехоҳад. Аз ин рӯ, ҳар яки мо - ҷавононро зарур аст, ки зери сиёсати сулҳҷӯёнаи Пешвои миллат муттаҳид шуда, ҳар порча замин, ҳар қатра оби ватанро муқаддас шуморида, нагузорем, ки қудуми нопоки душман ба замини муқаддасу аҷдодии мо бирасад. Мо - ҷавонон бояд ҳалқае бошем аз муттаҳидӣ, сарҷамъӣ, якдигарфаҳмӣ, меҳнатдӯстӣ ва ватанпарварӣ. Ва мо ҳама бояд Тоҷикистонро ба фардои боз ҳам дурахшону шукуфон табдил диҳем.

Ин ҳама ҳаёти хубу зебое, ки баробари дигар қишрҳои ҷомеа, мо-ҷавонон низ дорем, сарчашмаи он заҳматҳои беназири Президенти кишвар мебошад.

Зиҳӣ Пешвои миллат, зиҳӣ сарвари ҷавонпарвари тоҷик!

Адолати МАҲМАДАЛӢ,
рӯзноманигор