Фасли тобистон айёми фароғату истироҳат аст ва аксари одамон дар ин мавсим мехоҳанд, бо аҳли оилаашон истироҳат намоянд. Ва хушбахтона солҳои охир дар кишвари мо шумораи истироҳатгоҳҳои табобатӣ зиёд гардидааст, вале маблағи пардохти он барои хизматрасонӣ на ба ҳар нафар мувофиқ аст. Ба ҳамаи ин нигоҳ накарда, сокинон талош мекунанд, ки ақаллан соле як маротиба истироҳт намоянд.

Табибон низ исбот намудаанд, ки истироҳат метавонад, ба саломатии инсон манфиат орад ва ташвишҳои ҳаррӯзаро аз байн барад.

Хуршед як сокини пойтахт, ки танҳо як рӯз дар дараи Ромит дар истироҳатгоҳи “Явроз” истироҳат намудааст, бар ин назар аст, ки агар инсон муддати як сол як ҳафта истироҳат кунад, ҳамон сол ба духтур эҳтиёҷ надорад. “Вақти истироҳат пеш аз ҳама асабҳои одам ором мешаванд. Асаб, ки ором аст, инсон солим аст. Имрӯз ба ҳамагон маълум аст, ки бисёри мардум аз ҳисоби асабонӣ будан ба дигар бемориҳо гирифтор мешаванд. Пас, биёед ҳамеша ором бошему агар шароити хуби молӣ дорем, истироҳоат кунем”, - гуфт ин сокини пойтахт.

Дар баробари истироҳатгоҳи Ромит дар кишвари мо ноҳияи Варзоб як макони хуби истироҳатӣ аст, ки сокинони кишвар дилхоҳ вақт метавонанд, барои истироҳат ба он ҷо раванд.

Дар кишвари мо ба назар мерасад, ки танҳо барои 15 ё 20 %-и аҳолӣ фасли тобистон фасли истироҳат аст. Ҳастанд оилаҳое, ки бо вуҷуди доштани вазъи хуби иҷтимоию иқтисодӣ истироҳат намекунанд. Ин аз он гувоҳӣ медиҳад, ки истироҳат барои онҳо бегона аст. Аммо ин нодуруст аст. Мардуми хориҷи кишварХориҷиён ҳар сол ба истироҳатгоҳҳо мераванд. Онҳое, ки шароити молиашон камтар аст, фақат дар дохили кишварашон истироҳат мекунанд. Одамони сарватманд бошанд, берун аз кишвар мераванд. Аз ҷумла, бисёри сайёҳон ба Таҷикистон ташриф меоранд.

Равоншинос Мадина Шарифова бар ин назар аст, ки ҳамаи донишҷӯён ва ё дигар сокинон, ки тамоми сол машғули таҳсил ва фаъолиятанд, бояд истироҳат кунанд, то қувваҳои зеҳнии масрафкардаашонро бозёбанд ва барои фаъолияти минбаъда омода шаванд. Фишорҳои зиёд ва беаҳамиятӣ яке аз сабабҳои пайдоиш ва зиёд шудани бемориҳои равонӣ аст. Барои солим будан ва аз нав ба таҳсил машғул шудан, бояд истироҳат кард. Аз ин рӯ, истироҳат кардан, барои ҳар як фард муҳим аст.

Ба ҳамагон маълум аст, ки дар кишвари мо на ҳар кас қудрати молии истироҳатро дорад. Зеро музди меҳнате, ки кормандони корхонаҳои давлатӣ мегиранд, аксаран барои истироҳат дар осоишгоҳҳо камӣ мекунад. Ба ҳамин хотир имрӯзҳо мардуми мо хеле кам ба истироҳатгоҳҳо мераванд ва ба саломатии худ камтар аҳамият медиҳанд. Вале набояд бо ин баҳона худ ва ҷисми худро аз истироҳату фароғат маҳрум кунем.

Аз таҳлилҳо бармеояд, ҳамаи он нафароне, ки ба рухсатии меҳнатӣ мебароянд, онҳо ба деҳа рафта, ба корҳои хоҷагидорӣ машғул мешаванд. Шарт нест, ки инсон фақат дар истироҳатгоҳҳо истироҳат кунад. Дар деҳаҳо низ истироҳат кардан мумкин. Вақте ки инсон аз маркази шаҳр ба деҳа меравад, барои вай муҳит дигар мешавад. Боду ҳавои тозаи деҳ ба кас илҳом мебахшад. Вақте шахс белу каланд ба даст гирифта, ба саҳро мебарояд, эҳсоси ин ҳолату лаҳзаҳо таъриф ношуданист. Ва махсусан барои нафаре, ки моҳҳои дароз дар шаҳр рӯзашро мегузаронаду барои як муддати муайян ба деҳа меравад, ин ҳолат хеле фараҳбахш аст. Аксаран дар саҳро мардуми деҳа аз субҳи содиқ бо кор машғул мешаванд. Азбаски замини киштукори онҳо аз хонаи истиқоматӣ дуртар аст, ҳамроҳ барои нисфирӯзӣ хӯрока мегиранд. Баъди ба анҷом расонидани кори худ дар саҳро, сарҷамъ сари як пиёла чой мешинанд. Акнун истироҳати онҳо сар мешавад. Гарчанде барои мардуми деҳа ин кори ҳаррӯза аст, аммо барои шахсоне, ки дар вақти рухсатии меҳнатӣ ба деҳа рафтаву ин амалро иҷро мекунанд, барояшон беҳтарин рӯзҳо ба ҳисоб меравад. Муддате онҳо фишори ҳар гуна мушкилотро аз худ дур мекунанд.

Шояд бисёрии сокинон ин гуна истироҳатро ҳоло дарк накардаанд. Аммо ин ҳам як василаи хубе барои инсон аст, ки ҳаматарафа ором мешавад. Хусусан, барои шахсоне, ки имрӯзҳо дар саҳро кам кор мекунанду бисёри вақташон дар корхонаҳои давлатӣ пас, компютеру саҳифаҳои интернет ва техникаҳо мегузарад. Пас зарур нест, ки мо ба дараи “Ромит” ва “Варзоб” барои дамгирӣ равем. Инсони оқил аз ҳар имконияти мавҷуда метавонад босамар истифода барад.