Сафинае, ки орзуҳои духтарони деҳро ба Пешвои миллат расонид   

Рӯзи тирамоҳӣ. Пуртараддуд. Деҳаи Хумдони ноҳияи Нуробод машғули омодагӣ барои истиқболи меҳмони олимақом. Ҳар касе ба ҳар сӯ равон. Пайи иҷрои корҳои ба зиммадошта. Пуршавқ, пурҳаяҷон. Гӯшу ҳуши ҳамагон мунтазири садои чархбол. Чашмон бо беқарорӣ сӯи само...  

Аммо Сафина нисбатан оромтар. Банд бо андешаҳои худ. Ҳуҷуми ҳаяҷонро дар вуҷуд ҳис мекард. Аммо онҳоро фурӯ менишонд. Дар худ. Ба дафтарчаи дасташ пинҳонӣ менигарист. Навиштаҳои онро мехонд. Бо нигоҳи чашм ва садои қалб. Он нигоҳ боз парешон мешуд. Менигарист сӯи само. Нишоне меҷӯст. Аз гардиши чархи чархбол. Он чархболе, ки маҳбуби халқро меовард. Он чархболе, ки омаданаш сабзидани охирин умедҳои ӯ буд. Он чархболе, ки омаданаш метавонист бичархонад чархи рӯзгори ӯро.            
Сафина ва дигар духтарон қарор гирифта буданд дар гӯшае. Будан дар он ҷо онҳоро дуртар месохт. Аз дидори меҳмон. Дигарон инро ночор пазируфтанд. Аммо Сафина роҳи наздик шудан меҷӯст. Танҳо дар хаёли чархзанандаи сари худ. Бо қалами андеша нақшаи дидорбинӣ мекашид.      

Садои самоӣ ӯро ба худ овард. Акнун пайки шодиро ӯ расонид. Ба ҷамъи он духтарони дар қатораш буда. Наздик шудани меҳмонро. Меҳмони азиз барои ҳама интизоронро. Деҳа идгоҳро мемонд. Садои истиқболи гарму ҷӯшон баландтар аз садои чархбол.   

Бале. Тахмин дақиқ. Ин меҳмон Пешвои миллат - Эмомалӣ Раҳмон буд. Президенти мардумӣ. Азизи ҷумла тоҷикон. Наҷотбахши ниёзмандон. Қарор гирифта буданд назди биное, ки мебоист имрӯз ифтитоҳ шавад. Сафина ин ҳангом меларзид. Аз ҳаяҷон. Аз хурӯҷи орзуҳо. Аз ҳифзи умедҳо. Ҳамагӣ чанд лаҳза дошт. Барои ибрози ногуфтаҳои худ. Нигоҳи самимона ва дастафшонии меҳрубононаи Пешвои миллат барояш таркише буд. Таркиши ҷамъи ҷуръату ҷасорат. Ӯ акнун гӯё мусаллаҳ шуд. Бо силоҳи шуҷоат. Гурдофаридона тохт. Пайи ҳифзи орзу ва ояндаи худ. Ҷамъомадагон мутаҳайир. Муҳофизон дар ҳолати боздорӣ. Аммо ӯ аз заифиҳо дур. Садо баланд мекарду аз Президенти худ имдод мехост. Чун медонист дар ниҳоди пешвояш инсонияти воло нуҳуфтааст. Пешвои миллат иҷозаи наздик шудан дод. Бо навозиш аз ӯ чӣ хостанро пурсид. Сафина мисле ки расида ба соҳили мурод. Мегирист аз шодӣ. Мефахрид аз расидан ба ҳадаф. Дафтарчае, ки дар он аз ҳама пинҳон меҳрномаи худро нигошта буд, дар даст надид. Маълум, ки ҳангоми расидан то ин ҷо қурбони кадом монеае шудааст. Ба ҳарф гуфтан шуруъ кард. Ба ибрози орзуҳои ниҳонии қалби худ...

Сафина Азизова, зодаи Раштонзамин. Мутаваллиди соли 2000. Аз хурдӣ бо орзуҳои бузург ба камол расида. Ҷонибдори таҳсили духтарон. Мухолифи ақидаи ҳамдеҳагон. Рӯзноманигорӣ пешаи писандида. Аммо расидан ба он муъҷизаю афсона. Таҳсили духтар монанд буд он ҷо ба як таҳаввулоти бузурги андеша. Рӯзҳо мегузаштанд. Сафина қадам ниҳод ба синфи 11. Муҳит ҳамоно бетағйир. Гулҳои рӯйидаи орзуҳо сар ба замин мешуданд. Аммо рӯзе паёми баҳорӣ омад ба ин мазрааи хазонгашта. Пайки шодӣ. Аз сафари Президенти кишвар ба Нуробод гуфтанд. Ин навид Сафинаро такон дод. Ӯро водор сохт, ки ин имкон аст. Фурсати арзи дил ё ибрози хостаҳои худ. Ҳама омодагӣ медиданд барои истиқбол. Сафина низ. Вале пинҳонӣ ва танҳо бо худ. Чун огоҳ шудани атрофиён хатари бузурге буд дар роҳи расидан ба орзуҳо. Азм кард, то бар ивази ҳарчи ки бошад, ҳамсуҳбат мешавад бо Президент. Қасд кард, ки меҷангад. Ба муқобили ақидаҳои номақбули муҳиташ. Ният кард, неруи оҳанин мебахшад. Ба иродаи як духтари куҳистонӣ.

Дар дафтарчаи хурде ҳар рӯз суханони волои худро менигошт. Он ҳарфу каломи пурмеҳре, ки мехост эҳдои Президент намояд. Ӯ медонист, ки ин амалаш кори саҳл нест. Ӯ медонист, ки бархӯрди хонавода ва ҳамдеҳагон инфиҷореро хоҳад монд. Ӯ медонист, ки барои муқобилият намудан бо якрангии муҳит тавони зиёде лозим. Ӯ медонист, таҳаммули ҷумла ҳарфу каломи таънабори ҳамдеҳагон устувории зиёд мехоҳад. Аммо боз ҳам таслим нашуд. Заифиро эътироф накард. Ба азмаш устувор монд. Ба хостаҳо расид.

Сафина баъд аз суҳбати деринтизору хотирмон баргашт ба хона. Аз дидани симои нуронии Пешвои миллат кулбаи умедҳояш фурӯзон. Дар гӯш доиман садо медод сухани сарвар: “Ту таҳсил мекунӣ, духтарам, ҳатман донишҷӯ мешавӣ”. Дигар дар забони ҳама сокинони Хумдон номи Сафина буд. Хоҳишашро маҳкум мекарданд. Андешаашро аз озодӣ маҳрум мекарданд. Ҳама ба як фикр банд: шаҳр ӯро чӣ гуна духтар хоҳад кард?

Падар ҳам зери борони суоли ҳамдеҳагон. Аммо иҷро намуд рисолати худро. Бо дуои хайре гусел кард духтари худро ба шаҳр. Ба сӯи фатҳи қуллаи мақсуд. Раҳояш кард, аз бори маломати ҳамдеҳагон. Шояд ӯ низ дар дил ифтихор мекард. Аз ҷуръату ҷасорати духтари худ. Пинҳон аз атрофиён.

Имрӯз Сафина дар баҳри орзуҳост. Дар Душанбе. Донишҷӯи Донишгоҳи миллӣ. Таҳсил мекунад дар соҳаи рӯзноманигорӣ. Дар он макону он самте ҳаст, ки мехост. Бо симою либоси тоҷикона. Хулқаш кӯҳистонӣ. Самимона.
Шаҳр ба ӯ унвони дигар дод. Худро Афсона гуфт. Зеро муъҷизаҳои рӯзгораш воқеан афсонаро мемонад. Фариштаи наҷоти ин қисса ҳамоно сарвари одили кишвар.

Ӯ акнун бо ифтихор ба Хумдон по мениҳад. Истиқболи ҳамдеҳагон низ гарм. Сари падар баланду қалби модар шод. Намоди ҷасурдухтарест барои дигар духтарони деҳ.

Шукргузору сипосманд аст аз Пешвои худ. Азмаш оҳанин аст баҳри сазовор будан ба ин меҳрубонӣ.
Барои ӯ дигар нобудаҳову ношудаҳо вуҷуд надорад. Чунин аст дигар шиори рӯзгораш: “Хостан ин тавонистан аст!”.