Ҳаво сард буд. Рафту омади мошинҳо оромиро халал мерасонд. Ҷавони дар истгоҳбуда зуд-зуд ба соат менигаристу ба ким кадом рақам такрор ба такрор занг мезад. Мунтазир буд, ки телефонашро бардоранд. Хеле парешон буданаш аз қиёфааш маълум буд. Гоҳ ба ин сӯ ва гоҳ ба сӯи дигари истгоҳ қадам мезад...

Ниҳоят, пас аз интизориҳо ба телефонаш ҷавоб гардонд:

- Салом, ҷонам... Қариб ним соат мешавад интизорам, ки кай ба зангам ҷавоб медиҳӣ...

Ҳамин тавр, ҷавон хеле тӯлонӣ бо маҳбубааш суҳбат кард. Ҳарфҳои зиёди меҳрбор гуфт, пазмон шуданашро, ӯро ёд карданашро таъкид кард. Ҳамеша фикраш ба духтар банд буданашро ёдрас шуд. Гуфт, тамоми хушиҳои зиндагиашро дар чашмони ӯ мебинад. Як лаҳза овози хушашро нашунавад, зиндагӣ барояш тираву тор менамояд...

Аз оҳанги суҳбати ҷавон маълум гашт, ки бо маъшуқааш гап мезанад. Ин манзараи кӯчак маро, ки дар истгоҳ будам, бетараф нагузошту диққатамро ҷалб намуд.  Муносибати хуб ва суҳбати самимии ҷавон хеле хушоянд буд.
Ҷавон бо маъшуқааш хайру хуш карда буд, ки телефонаш боз садо дод:

- Лаббай, оча. Ҳа, ман хубам. Не, ҳеҷ чиз нахӯрдаам. Майлаш, хайр, оча, ҳоло вақт надорам, баъд гап мезанем. Баъд худам занг мезанам, - бисёр сарду кӯтоҳ ҷавоб дод ҷавон ва ба автобус савор шуда рафт...

Суҳбати кӯтоҳи писари ошиқу модари чашминтизораш маро хеле парешон кард.  Ба худ гуфтам: “Наход бо модари худ чунин муомила кунӣ? Ин ҷавон чанд лаҳза барои оромии дили модараш вақтро дареғ дошт. Аммо бо духтари дӯстдоштааш қариб ним соат суҳбат кард. Бо вуҷуди садо баланд кардани ҷавон, модараш аз ӯ  ҳолу аҳволашро пурсид. Аҷаб зотест, модар. Бо вуҷуди муомилаи бад кардан аз  фарзанд намеранҷад. Ҳамеша дар фикраш чӣ хурдану чӣ пушидани фарзанд аст... Вале баъзе фарзандони нохалафу қадрношинос инро нодида мегиранд, ба қадраш намерасанд...”

Бо ин фикру хаёлҳо аз он ҷо дур шудам. Худоё, ба ин турфа ҷавонон ақлу идроку фаросат насиб кун!

Гулбаҳор РАҲМОНОВА,"ҶТ"