Ҷавонон дар ҳар давру замон қувваи бузургу сарвати гаронарзиш ба шумор мераванд. Бинобар ин, бо истифода аз зиракии сиёсӣ, донишҳои иқтисодӣ ва доштани шуури кофии динию мазҳабӣ ҷавонони кишвари мо ҳамеша нерӯи пешбаранда, ворисони асилу арзандаи миллату давлат ва созандагони имрӯзу фардои Тоҷикистони азизи хеш буда метавонанд Дар Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи ҷавонон ва сиёсати давлатии ҷавонон” омадааст, ки гурӯҳи иҷтимоӣ, демографие ҷавон ҳисобида мешаванд, ки шахсони синни аз 14 то 30-сола бошанд. Ин аз нигоҳи шахсоне аст, ки муваззафанд, то қонуне эҷод кунанд ва дар доираи қонун аҳдофи як ҳукумати сирф миллиро пиёда намоянд.

Аммо метавон ҷавониро аз нигоҳи маънавию иҷтимоӣ низ шарҳ дод. Аз ин нигоҳ шахсеро месазад ҷавон ҳисобид ва бар ӯ умед баст, ки нигоҳи тозаву иштиёқи беандозае ба як зиндагии ошиқонаю оқилона дорад. Пайваста гом мебардорад ба сӯи муваффақият ва ормонҳои нав ба нав ва шикастан дар роҳи муваффақиятро бурдборӣ меҳисобад. Зиндагии худро ба мазрааи набардҳои муваффақона мубаддал мекунад ва таслим нагаштан дар зиндагиро шиори аслии хеш қарор медиҳад.

Ҷавонӣ ба шиносномаю шаҳодатномаи таваллуд асос намеёбад, балки ҷавон касе аст, ки дорои сифатҳои зикргардида бошад. Ҳар касеро шулаи умед дар қалбаш хомӯш гардидаасту ормонаш аз даст рафта бошад ва эҳсос кунад, ки дигар умеду орзуе дар зиндагӣ барояш боқӣ намондааст, пас ӯ қадам ба кӯчаи фартутӣ ниҳодааст, ҳарчанд дар синни 16-солагӣ ба сар мебарад. Ҳар касе, ки қалби пур аз ҷӯш ва шӯру шар дошта бошаду орзуву ормонҳои рангине дар вуҷудаш туғён занад ва бо чобукию далерие ба сӯи муваффақият қадам бардорад, пас ҷавон аст, ҳарчанд мӯйҳои сараш сафед гашта бошанд.

Пешвои миллат дар яке аз вохӯриҳояшон бо ҷавонони кишвар чунин қайд карда буданд: “Дар ҷаҳони муосир рӯ овардан ба масъалаи ҷавонон ва истифода аз имкониятҳои зеҳниву ҷисмонии онҳо яке аз шартҳои ноил шудан ба инкишофи дастовардҳои беназир мебошад.”

Воқеан, яке аз масъалаи ҷиддии ҳаёти имрӯзаи ҷавонони мо, ки барои ноил шудан ба муваффақиятҳояшон монеаи ҷиддӣ гаш¬ааст, пайвастшавии бархе аз онҳо ба ҳизбу харакатҳои мамнуъ мебошад. Сари ин масъала бояд ҳар як ҷавони солимақлу бомаърифат андеша намояд, ки аз шомил шудан ба ҳар навъ гурӯҳҳои ифротӣ чӣ чизе ба даст меоранд ва чӣ паёмаде онҳоро интизор аст?!

Магар ин ҳама метавонад аз арзишҳои айёми ҷавонӣ болотар истад? Ягона ҷавоб ба ин савол ҳамин аст, ки “На!”. Оқибати чунин кор танҳо пушаймонӣ асту халос ва фикр мекунам барои ҷавонон танҳо орзу кардани созандагӣ ин худ як арзиши гаронбаҳост, ки бояд ба қадраш расид.

Зимнан, ҷавони муваффақ нафарест, ки роҳу равиши хешро дар зиндагӣ дорад, мақсаду ҳадафи муайянеро пайгирӣ мекунад ва дар шароити ҷомеаи муосир яке аз роҳҳои асосии тарбияи ҷавонон ва ба пояи мақсад расидану эмин нигоҳ доштани онҳо аз таъсири ҳар гуна омилҳои номатлуб ба касби муайяне ҷалб гардидани онҳо мебошад.

Ҷавонон бояд бо истифода аз ҳама гуна шароити муосир пайгири касби муайяне гарданд ва итминон дошта бошанд, ки танҳо дар ҳамин сурат метавонанд ба қуллаҳои баланди муваффақият бирасанд.

Хуршед ХОВАРӢ, “ҶТ”