Дар Паёми имсолаи худ Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон чунин иброз намуда буданд: “Ғамхории Ҳукумат нисбат ба ҷавонон танҳо бо “Соли ҷавонон” маҳдуд намешавад. Ҳалли масъалаҳои вобаста ба наврасону ҷавонон минбаъд низ самти муҳимтарини фаъолияти мо хоҳад буд”.

Ин суханҳо собитгари онанд, ки кору фаъолияти ҷавонон - ин қишри ояндасози ҷомеа ҳаргиз аз мадди назари давлату ҳукумати мамлакат дур набуд ва нест. Ин ҷавононро уҳдадор месозад, ки ташаббускори амалҳои созанда буда, зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд, алайҳи ҳар гуна зуҳуроти номатлуби ҷомеа мубориза баранд, дар ҳифзи амнияти кишвари маҳбуб ҳамеша омода ва посдори таъриху фарҳанги ғании халқамон бошанд. Чун онҳо дар радифи тамоми мардуми Тоҷикистон ҳуқуқи маънавии зиндагии шоистаро доранд.

Тибқи маълумоти оморӣ беш аз 70 фоизи аҳолии Тоҷикистонро ҷавонон ташкил медиҳанд. Ҷавонон ҳамон қишре мебошанд, ки аз 14 то 30 сол доранд. Аз назари равонӣ ва динӣ ин синну сол ҳамон марҳилаест, ки дар доираи он шахсият аз ҳама ҷиҳат ба камол мерасад ва муҳимтар аз ҳама мафкураи ҷавон ташаккул меёбад. Мисоли рӯшани ин зиндагиномаи адибону олимони маъруфи гузаштаамон аст, ки дар синни 25-30-солагӣ бузургиву шаҳомат ёфта буданд ва боқии умрро ба эҷодиёт ва ихтироъ, яъне дар амал татбиқ намудани самараи диду бозёфтҳояшон, сарф намуданд. Таърих гувоҳ аст, ки ҳанӯз аз замонҳои қадим ҳокимону сиёсатмадорон, донишмандону лашкаркашон ба ақлу заковат, бозую соҳибҳунарии насли ҷавон эътимоди зиёд доштанд.

Ба таъкиди корманди собиқи Вазорати корҳои дохилӣ С. Мирзозода “Давраи ҷавонӣ давраи талоши инсон барои пайдо намудани шуҳрату ном, касбу кор ва фаъолияте мебошад, ки барои ояндаи ӯ зарур аст. Маҳз дар ҳамин давра шахсияти инсон шакл гирифтаву минбаъд чӣ гуна рушд кардани он аз мо, волидон, устодон, мураббиён, кормандони ҳифзи ҳуқуқ ва дар маҷмуъ ҳар як узви ҷомеа вобастагӣ дорад”.

Вазъи мураккаби ҷаҳон ва минтақа имрӯз пешорӯи насли ҷавон имтиҳони сангин, вале пуршараферо гузоштааст, ки он бар дӯш доштани масъулияти тақдири ояндаи Ватан, муҳофизати марзу буми он, пешбурди кулли соҳаҳои хоҷагии халқ мебошад.

С. Абдулқодирзода - раиси Маркази исломии Ҷумҳурии Тоҷикистон зимни суханрониаш дар конфронси ҷумҳуриявӣ бахшида ба “Соли ҷавонон” аз ҷумла гуфта буд: “Бе ахлоқи ҳамида ва рафтори дурусти инсонӣ ҳеҷ гоҳ шахсиятҳои комил тарбия карда намешавад. Агар ахлоқ комил набошад, ҳатто мутахассиси олидараҷа наметавонад барои ватан ва миллаташ манфиате биёрад”.

Номбурда сабаби афзоиши ҷинояткории ҷавонон, ноустувории оилаҳои ҷавон, майли иддае аз ҷавонон ба гурӯҳҳои тундраву экстремистӣ ва амсоли инҳоро ноогоҳӣ аз таълимоти асили исломӣ дар заминаи мазҳаби ҳанафӣ унвон намуда, омилҳои асосии ба ин мушкилот мувоҷеҳ гаштани ҷавононро номбар намуда буд. “Баланд бардоштани ахлоқу маънавият, пурзӯр намудани кори идеологӣ тавассути созмон додани сомонаҳои махсус дар шабакаҳои иҷтимоӣ ва таваҷҷуҳи хосса ба таълимоти асили динии ҷавонон аз омилҳои асосии баланд бардоштани маърифатнокии ҷавонон маҳсуб меёбанд, - мегӯяд ӯ. - Дар шароити имрӯза пеши роҳи ҳуҷуми фарҳанги оммавӣ ва пурзиёни ғарбиро, ки идеологияи барои миллати мо бегонаро таблиғ мекунанд, гирифтан то ҳадде имконнопазир шудааст. Акнун интернет мавқеи китобҳои коғазӣ ва минбари суҳбату муколамаҳоро хеле танг кардааст. Ба созмонҳои ҷамъиятии ташаббускор ҷалб намудани ҷавонон низ мушкил шудааст. Ба қавли дигар гӯем, дар сатҳи мафкуравӣ халои маънавӣ пайдо шудааст, ки онро пур кардан лозим меояд”.

Хушбахтона, тафаккури имрӯзаи аҳли ҷомеаи навбунёди мо мисли солҳои 90-уми асри гузашта нест. Мардум оқибатҳои нанговари ҷанг ва ҳар гуна тарғиботи ғаразнокро дарк мекунанд. Муттаҳид гардидан дар атрофи Сарвари давлат, риоя ва эҳтироми қонунҳо, худшиносӣ ва худогоҳӣ ин омилҳои асосии рушди ҷомеаи имрӯза мебошанд. Ҳамагон медонем, ки талошҳои пайвастаи Пешвои миллатро ҷиҳати ободиву сарсабзии кишвар бояд эҳтиром гузошт.

Имрӯз миёни мо ҷавонони бедордиле ҳастанд, ки дар партави сиёсати сулҳпарваронаи Сарвари мамлакат кору фаъолият намудану ба Ватану миллати худ содиқ буданро қарзи фарзандии хеш мешуморанд. Яке аз чунин ҷавонони шуҷоъ ва содиқи кишвар, донишҷӯи Коллеҷи фарҳанги ноҳияи Рӯдакӣ Расулҷон Пиров андешаҳояшро перомуни ин мавзуъ чунин баён намуд: “Насли боҳуши имрӯз хуб медонад, ки оромиву осудагии Ватани азизамон, ки имрӯз мо дар фазои суботи ҳамешагӣ ба сар мебарем, дар натиҷаи заҳматҳои беназири Пешвои миллат, инчунин дар баҳои ҷони наслҳои гузаштаи мо ба даст омадааст. Мо медонем, ки чунин дасисаҳои беруна ва зудбоварии падарони мо солҳои навадуми асри гузашта чӣ гуна талафоти бузургеро ба сари миллати мо овард. Ин насли ҷавон, ки дар даст парчами сулҳ дорад, ҳеҷ гоҳ онро бо силоҳу дастгоҳҳои сиёсии ғаразноки ифротиён иваз намекунад. Ягон силоҳи бузургтарини олам дар муқобили парчами сулҳи ҷавонони тоҷик истода наметавонад. Зеро ҷавонони имрӯз ба муқобили бадӣ бо некӣ пирӯз шуданро омӯхтаанд!”

Беҳрӯз Сироҷиддинзода, донишҷӯи Донишгоҳи техникии Тоҷикистон ба номи М. Осимӣ аз дастгириву ғамхориҳои Сарвари мамлакат бо як ҷаҳон эҳсоси фараҳмандӣ сухан меронад. Ӯ мегӯяд: “Бешубҳа, тамоми кишварҳои олам Тоҷикистонро ҳамчун мунодии сулҳу дӯстӣ эътироф намуда, аз таҷрибаи сулҳи он истифода менамоянд. Имрӯз ҷаҳониён медонанд, ки тоҷикон аз азал дорои хиради фавқулода буда, ҳеҷ равияи ифротӣ наметавонад иттиҳоди моро маҳву ҷамъи моро парешон намояд. Ва дар ягон кишвари дунё мисли Тоҷикистон аз дастовардҳои илмиву назариявии ҷавонон чунин дастгириву пуштибонӣ намешавад. Имрӯз ҷавонони зиёде аз ҳисоби буҷаи давлат дар кишварҳои хориҷ таҳсил намуда, соҳиби маълумоти ҷаҳонӣ мешаванд, ки ҳама натиҷаи заҳмату талошҳои бевоситаи Президенти кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад”.

Албатта, боварӣ ба ояндаи нек, боварӣ ба худу ба дигарон дар зиндагии одамон нақши муҳим мебозад. Хушбахтона, ин ҷавҳар дар муҳити Тоҷикистони соҳибистиқлол ва дар замири ҷавонони бонангу ори он вуҷуд дорад. Хушо, ба ҳоли давлату миллате, ки чунин Сарвари ғамхору чунин ҷавонони бедор дорад!