“Мо аз ҷавонон умеди калон дорем, зеро дар оянда масъулияти давлатдорӣ ва рушди кишвар бар уҳдаи онҳо меафтад. Аз ин рӯ, мо бояд ҷавононро дар руҳияи баланди худшиносиву худогоҳии миллӣ, ватандӯстиву ватанпарастӣ ва ифтихор аз давлатдории миллӣ тарбия намоем, онҳоро ба илму касбомӯзи ҳарчӣ бештар ҷалб кунем, дар миёни наврасону ҷавонон тарзи зиндагии солимро тарғиб созем. Ин на танҳо вазифаи ҷонии падару модарон ва мураббиёну омӯзгорон, балки тамоми ҷомеа аст. Танҳо дар ҳамин сурат мо пойдевори давлатдории худро мустаҳкам месозем ва дилпурона пеш меравем”.

Эмомалӣ РАҲМОН

Тоҷикистони соҳибистиқлол ҳамчун кишвари ҷӯяндаи сулҳу амонӣ, на танҳо дар дохили кишвар, балки дар ҷаҳон хоҳони зиндагии созгору некӯаҳволист. Аз таърихи инсоният маълум аст, ки миллати тоҷик бар сари халқи дигаре теғ набардоштаву касеро аз ҳуқуқи озоди¬ҳояш маҳрум насохтааст. Баръакс, дар хонаи худ бегонагонро ҷо додааст, онҳоро маърифату амал, илму одамгарӣ, шаҳрнишиниву одоби муошират омӯхта, дар подоши он нокомӣ, маҳрумият, гурезагӣ, ноадолатӣ, беҳуқуқӣ, таҳқиру азобҳои зиёде дидааст. Чӣ муборизаҳое, ки тоҷик дар арсаҳои таърих бурдааст, ба ҷуз баҳри озодиву ҳақҷӯиҳо, норозигӣ аз зулми забткунандагон, норозигӣ аз беадолатиҳои таърих паси сар намудааст. Дар роҳи озодихоҳӣ, ҳимоят аз номусу нанг ва пораи замини аҷдодӣ ҳазорон ҷавонмардони асили тоҷик қурбон гардидаву миллати тоҷик аз қуллаи нобудиҳо ба имрӯзи пирӯзиҳо расидааст. Модари тоҷик ба мисли Деваштичу Спитамен, Исмоили Сомониву Темурмалик, Восеву Нусратулло Махсум, Шириншоҳ Шоҳтемур ва ҳазорон фарзандони бонангу ори дигарро ба майдони муборизаҳои шадиди озодихоҳи таърих додааст. Ҳар яке дар ин роҳ бо тамоми ҳастӣ ҷадал карда, баҳри ҳастии ояндаи худ, миллат ва маданияту урфу одатҳои накӯи миллӣ ҷонбозиҳо кардаанд.

Аз маданияту тамаддуни бостони мо – тоҷикон дигар миллатҳо сарчин кардаанд ва тавонистаанд, ки дар заминаи он тамаддуни нави худро созанд. Аммо навмед набояд буд, Зеро “ба ҷӯи обомадаву хушкгардида боз об хоҳад омад”. Инчунин, бепарво низ набояд буд, зеро бепарвоӣ ба нобудӣ хоҳад овард. Аз ин рӯ, марому мақсади имрӯзаи давлат ва Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон бар он нигаронида шуд, ки ҷавонон дар руҳияи ватанпарастиву ифтихор аз давлату давлатдорӣ, зиракии сиёсӣ, вориси арзандаи гузаштагони худ будан, соҳиби маданияти волои тоҷикона, дарёфти фарқи дӯсту душман ва ҳимояи худ дар асри бархӯрди тамаддунҳо бояд тарбия ёбанд. Барҳак, ин амал ва андешаи оқилонаест, ки пеш гирифтаанд ва ҷавонон низ нерӯи шикастнопазири ҳар як ҷомеаи замонавианд. Аммо бо мақсадҳои ғаразнок истифода бурдани ин нерӯи созанда ва ҷалби онҳо ба гурӯҳҳои экстремистӣ, ҳизбҳои мамнуъ ва нашъамандию нашъаҷаллобӣ худ воқеияти ниҳоят ногувор мебошад. Мутаассифона, дар ҷомеаи мо низ гаравиши ҷавонон ба ин гуна пайроҳаҳои нодуруст ба назар мерасад ва давлату Ҳукумати кишвар бар онанд, ки бо ҳар воситае набошад, пеши роҳи ин амалҳои номатлуб гирифта шаванд.

Ниёгони бузурги тоҷик бо истифода аз хиради азалӣ ва таҷрибаи рӯзгори осудаи хеш ба тарбияи фарзанд машғул мешуданд. Аз даврони кӯдакӣ сар карда онҳоро ба хондани китоб, омӯхтани илм ташвиқ менамуданд ва ҳар як марҳилаи ҳаёти фарзандро бо гулоби тарбияи накӯ, ки бозгӯи “пиндори нек, гуфтори нек ва кирдори нек” буд, шодоб менамуданд. Хушбахтона, то имрӯз аз он даврони ифтихорӣ моро панду андарзҳои ниёгон раҳнамои кору пайкор аст ва мо имконияти фаровони истифодаи онро аз хазинаи даргоҳи илму маърифат, ки ҳамчун Китобхонаи миллии Тоҷикистон шӯҳрат ёфтааст, дорем. Имрӯз дар хазинаи Китобхонаи миллии Тоҷикистон аз Рӯдакиву Фирдавсӣ, Синову Берунӣ, Саъдиву Ҳофиз, Камолу Бедил, Ҳайёму Ҷомӣ сар карда, то Айниву Лоҳутӣ, Турсунзодаву Лоиқ Шералӣ ва ҳазорон дигар фарзандони бохиради тоҷику форс, ки баҳри болоравии фарҳангу маданият ва тарбияи дурусти фарзанди миллат панднома¬ҳои безавол офаридаанд, ҷо дода шудааст. Мо ифтихор аз он дорем, ки ниёгони мо аз азал соҳибтамаддун буданд ва ин ганҷинаи маърифатро барои имрӯзиён ба мерос мондаанд ва мо вазифа¬дорем, ки ба ояндагони худ низ ин ганҷинаро мерос гузорем.

Имрӯз ҷавонон бояд дар сафи аввали созандагиву ваҳдату ягонагӣ қарор дошта бошанд, ки хушбахтона, имрӯз чунин ҳам ҳаст. Дар тамоми чорабиниҳои сиёсиву фарҳангӣ, оммавию маърифатӣ ҷавонони Тоҷикистони соҳибистиқлол ширкат варзидаву дар озмуну олимпиадаҳои фанниву мусобиқаҳои ҷаҳонӣ ҷойҳои намоёнро ишғол мекунанд, ки ҳама боиси хушбахтӣ ва обрӯю эътибори Тоҷикистони озод аст. Барҳақ аст, ки Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар як вохӯрӣ бо намояндагони ҷавонони кишвар баён дошта буданд: “Шумо – ҷавонон барои тақдири имрӯзу ояндаи давлату миллат, рушду ободии мамлакат, дар арсаи ҷаҳон ва миёни давлатҳои мутамаддини олам мақоми шоиста ёфтани Тоҷикистони азиз масъулияти бузург ба дӯш доред”. Воқеан ҳам, пешрафти имрӯзаи ҷамъият харчи бештар ба илму маданият, ба қувваи бунёдкори эҷодӣ, ба ҷавонони ҷӯяндаву созанда эҳтиёҷ дорад. Шароити имрӯзаи соҳибистиқлолии кишвар талаб менамояд, ки миёни наврасону ҷавонон истеъдодҳоро пайдо намоем, барои инкишофи ҳарҷонибаи шахсияти онҳо замина муҳайё созем ва қувваи созандаи онҳоро баҳри фатҳи қуллаҳои нави илм, техника ва маданият равона созем, зеро таҷрибаи кишварҳои пешрафтаи олам нишон медиҳад, ки бе иштироки бевосита ва фаъолияти ҷавонон дар ислоҳоти иқтисодию иҷтимоии ҷомеа ба ягон натиҷаи назаррас ноил гардидан ғайриимкон аст.

Ҷамил ВАЛИЕВ, корманди Китобхонаи миллии Тоҷикистон