Вақте хонандаи мактаби миёна будам, ҳар ҷашни Рӯзи ғалаба ҳамроҳи падарам ба тамошои паради ҳарбӣ мерафтем. Падарам либоси махсусашонро, ки дар он ордену медалҳояшон овезон буд, ба бар мекарданду ман бо либоси мактабӣ, дар даст гулдаста, дар дасти падарам бошад асояшон, ба шаҳр мебаромадем.

Ман бо ифтихори бузург дар баробари падарам қадам мемондам ва шукрона доштам, ки чунин падари қаҳрамон дорам. Дар ҳақиқат падарам ва ҷавонмардони ҳамсоли падарам, ки аксаран иштирокчии Ҷанги дуюми ҷаҳонӣ буданд, бо хизмати софдилона ва шуҷоати бемисл қаҳрамони даврони худ буданд ва то абад ҳоҳанд монд.

Падарам ҳар гоҳе, ки аз телевизион ягон филми даврони Ҷанги дуюми ҷаҳониро медиданд, авзояшон дигар мешуд, чунки дарду ранҷҳои кашидаашон пеши рӯ меомад. Падарам зуд-зуд дар бораи лаҳзаҳои ҷанг нақлҳо менамуданд.

Дар ротае, ки падарам хизмат мекардаанд, аксаран ҷавонони тоҷик буда, ҳар лаҳзаи муҳориба бо корнамоӣ мегузаштааст. Задухурдҳои шаҳри Орловро ба хотир оварда, нақл мекарданд: “Озодшавии ин шаҳр чун дигар шаҳрҳои қаҳрамон осон ба даст наомадааст. Дар гирду атрофи шаҳр ва дохили он душман мавқеи худро мустаҳкам сохта, тиру тӯпи бисёреро ба ҷанг омода сохта буд. Аскарони мо ҳар қадамро бо қурбониҳои зиёд аз тасарруфи душман озод менамуданд. Фасли сармо дар пеш буд. Муҳорибаҳо паи ҳам бо фармони командир мешуданд. Ҳар як лаҳза ҳалкунанда ба ҳисоб мерафт. Мо дар сафи пеши фронт қарор доштем. Душман дар навбати худ девонавор меҷангид, вале аскарони мо истодагарӣ менамуданд. Бегоҳӣ ба дохили шаҳр расидем, ки ҳамаи биноҳо аз зарби тиру тӯп валангору ба хок яксон шуда буд. Аскарони мо дар бинои захмини вайрона, ки ба мактаб монандӣ дошт, ҷо гирифта буд. Бо хамидани пардаи торики шаб, баъди каме таваққуф мо ба берун баромадем. Ҳаво хунук буд. Фашистон аз дохили биноҳои харобгашта бетартибона тир мепарронданд. Ба осонӣ таслим шуданӣ набуданд. Мо - шаш нафар аскарони қаторӣ бо фармони командир ба пеш мерафтем, ки ногоҳ тарафи мо тирпарронӣ сар шуд ва ҳар кадоми мо ба худ камин гирифта, ба паррондани тири ҷавобӣ шуруъ намудем. Дар як лаҳза ба тарафи рост нигоҳ карда, вуҷудамро ларза фаро гирифт. Ҳамяроқам Абдукарим Раҷабовро дидам, ки ба паҳлӯ мехобад. Яқин кардам, ки ӯ тир хӯрдааст. Чанде нагузашта рафиқи дигарам Раҳимро дидам, ки бо сару рӯи хуншор ба пушт беҳаракат мехобид. Аз зарбаи беисти тири душман ба онҳо наздик шуда наметавонистам. Ҳамаи ин бароям як шуҷоати хоса бахшида буд, ки ман ҳам ба ҳуҷуми ҷавобӣ гузашта, аз ғояти дарду алам тирдонҳоро паи ҳам холӣ мекардам. Командир фармон дод:

- Бас, оташ!

Бо шунидани овози командир ба худ омада фаҳмидам, ки садои тирпарронии душман кам ба гӯш мерасад.

- Ба қафо мегардем, - гуфт командир. Бо командир ба қафо гашта, ногоҳ ғурриши автомашинаи фашистон ба гӯшамон расид. Бо наздик шудани овоз аз тахтапуштам гармие ҳис намудам. Яқин кардам, ки тири душман корашро кард, вале фурсатро аз даст надода, ба муқобилат даромадем. Тарафи муқобил тир кушодем. Дар як дам, ронандаи мошин дар сари рул хобида, шишаи тирезаи паҳлӯи ронанда валангор гардид. Командир ба пеши мошин рафта дид, ки дар ҳақиқат шаш нафар беҷон хобидаанд. Дигар ҳеҷ чиз дар ёдам нест. Дар госпитал ба ҳуш омадам. Бино ба гуфтаи духтурон аз бари сутунмуҳра захми вазнин бардоштаам. Ҳамин хел шаш моҳ пуштнокӣ хобидам. Умедамро аз зиндагӣ канда будам, ҳеҷ бовар намекардам, ки дубора аз ҷоям хеста метавонам. Вале дарду дармону меҳрубониҳои духтурони ботаҷриба Иванов Владимир Палугин ва ҳамшираҳои тиббӣ Марина Акчурина ва Рима Давидова буд, ки боз дубора ба по хестам ва ин хизмати мо бо Ордени “Ситораи сурх” қадрдонӣ шуд”, - ҳикоят карда буд боре падарам.

Падарам дар муҳорибаҳои Харкови кишвари Украина, озодкунии шаҳри Орёл, дар набардҳои давлати Манҷурия низ ширкат намуда буд, ки хизмату ҷонбозии ӯ бо орденҳои “За отвагу”, “Ордени ба номи Сталин” ва дигар медалҳо қадр шудааст.

Ёд дорам, ки ҳар як ҷашни Рӯзи ғалаба бар фашизми Германия аз номи Сарфармондеҳи Олии Қувваҳои Мусаллаҳи СССР ба номи падарам барқияи табрикотӣ меомад. Падарамро бо гирифтани ин табрикот ҳисси ифтихори бузург фарогир мешуд ва худро солим ҳис менамуд. Дар рӯзҳои ҷашн дар бари минбар истода, бо ҳисси ифтихор сафи низомиёнро тамошо менамуд. Солҳои зиёд сурати бо либоси махсус ба баркардаи падарам гӯшаи “Ҳеҷ кас ва ҳеҷ чиз фаромӯш намешавад”-и боғи марказии шаҳрро зеб медод ва ҳар боре, ки аз назди ин гӯша мегузаштам, бо ифтихори хосса ба расми падарам менигаристам.

То охири умр падарам таҳти назорати духтурон қарор доштанд. Ҳангоми озодкунии шаҳри Орёл аз пои чапашон тир хӯрда буданд. Ҳамаи ин бедард набуд. Вале боз шукрона аз он мекарданд, ки аз майдони ҷанги даҳшатбор зинда ба Ватан баргашта, хона обод карданд, дар заводи пахтатозакунии шаҳри Кӯлоб софдилона кор карданд ва бо меҳнати ҳалоли худ мо - панҷ нафар фарзандро дар руҳияи ватандӯстӣ ва эҳтиром ба халқу миллат тарбия карда, соҳибмаълумот намуданд.

Бо овардани лаҳзаи корнамоии падари бузургворам Зулф Иброҳимов, истиқоматкунандаи шаҳри Кӯлоб мехоҳам лаҳзае зикри ёдашон карда, шамъи хотира афрӯзам ва бо овардани лаҳзаҳои шуҷоату диловарии гузаштагонамон фарзандонро дар руҳияи ҷасурию далерӣ ва ҳифзи ҳар порча хоки сарзамин тарбия намуда ба воя расонем.

Саодат ИБРОҲИМОВА, сокини шаҳри Кӯлоб