ҶАВОНОН
Ҷумъа 29 Март 2024 03:04
Муваффақияти инсон пеш аз ҳама ба худи вай вобаста аст. Шахсе, ки ба қудрати худаш боварӣ дорад, аз сахтиҳо намеҳаросад ва дар ҷамъият мавқеи фаъол дорад, дар назди худ мақсади аниқ мегузорад ва натиҷаи дилхоҳ ба даст меорад. Одамоне, ки ба худашон ва ба қудраташон камтар боварӣ доранд, камтар муваффақ мегарданд ва одатан аз дастовардҳояшон қонеъ намешаванд. Маҳз нобоварӣ ба қувва ва дониши худ боиси он мегардад, ки одамон озодона ба пеш ҳаракат карда наметавонанд.
Нобоварӣ ба худ инчунин боиси интихоби шарики нобоби зиндагӣ мегардад. Шахс аз интихобаш умеди калон дорад, вале дар натиҷа ба нокомӣ рӯ ба рӯ мегардад.
1. Одам бояд худашро ба дигарон муқоиса накунад. Қиёси худ бо дигарон кори беманфиат буда, вақт ва қувваи зиёд мегирад ва дар натиҷа боиси хирагии табъатон мегардад. Ҳар инсон аз рӯзи таваллудаш дорои малакаҳо, истеъдодҳо, хусусиятҳои хос аст. Танҳо ба ботини худ назар андохта, сифатҳои беҳтаринатонро пайдо намудан зарур аст. Худ ва шахсияти худро эҳтиром бояд кард.
2. Одамоне, ки аз афкори умум ҳарос доранд, бояд фаромӯш накунанд, ки ҳар одам табиатан худпараст аст ва вақти зиёдашро ба худаш мебахшад. Ҳатто агар одам таҳти интиқоди нафаре қарор гирад ҳам, вале онҳо бо мурури замон фаромӯш мешаванд. Одаме, ки ба дигарон эрод мегирад, дар ҳаёташ хушбахт нест. Худи вай ҳам, эҳтимол, номукаммалӣ, ноилоҷӣ ва ҳарос аз ҳаётро эҳсос менамояд. Ба воситаи эроду танқиди дигарон вай худашро ҳимоя кардан мехоҳад.
3. Барои донистани арзиши худ одам бояд дар бораи ниёзҳояш тасаввуроти аниқ дошта бошад. Одаме, ки аз чизе ҳарос дорад, аксаран ҳадафашро аз даст медиҳад. Чунин одам бояд дар бораи он идеяҳо ва роҳҳои татбиқи онҳо андеша кунад, ки барои татбиқашон вақт надошт. Акнун вақт фаро расидааст.
4. Ҳаргиз одам ҳамеша ба тағйирот омода буда наметавонад. Эҳсоси ҳарос хоси ҳамаи одамон аст. Фарқ танҳо дар он аст, ки яке тарсашро паси сар карда метавонад, вале нафари дигар дар асорати шубҳаҳояш дармемонад.
5. Баҳодиҳии худ ҳанӯз дар кӯдакӣ ташаккул меёбад. Албатта, волидонро айбдор кардан мумкин аст. Вале барои нобарориҳоятон дар ҳамаи вазъиятҳои ҳаёт волидон айбдор буда наметавонанд. Одам ба воя расида, таҷриба меандӯзад, дониш ва мустақилона андеша карданро меомӯзад. Бинобар ҳамин, дар камбудиҳоятон дигаронро айбдор накунед ва худатонро ба даст гирифта, масъулияти мустақилона зистанро эҳсос кунед.
Мукаммалгардонии худ кори тӯлонӣ аст. Бо ҳамин сабаб одам бояд сабур бошад. Танҳо дар натиҷаи кори тӯлонӣ ҳаёт боз ҳам рангинтар мегардад.
Нобоварӣ ба худ инчунин боиси интихоби шарики нобоби зиндагӣ мегардад. Шахс аз интихобаш умеди калон дорад, вале дар натиҷа ба нокомӣ рӯ ба рӯ мегардад.
1. Одам бояд худашро ба дигарон муқоиса накунад. Қиёси худ бо дигарон кори беманфиат буда, вақт ва қувваи зиёд мегирад ва дар натиҷа боиси хирагии табъатон мегардад. Ҳар инсон аз рӯзи таваллудаш дорои малакаҳо, истеъдодҳо, хусусиятҳои хос аст. Танҳо ба ботини худ назар андохта, сифатҳои беҳтаринатонро пайдо намудан зарур аст. Худ ва шахсияти худро эҳтиром бояд кард.
2. Одамоне, ки аз афкори умум ҳарос доранд, бояд фаромӯш накунанд, ки ҳар одам табиатан худпараст аст ва вақти зиёдашро ба худаш мебахшад. Ҳатто агар одам таҳти интиқоди нафаре қарор гирад ҳам, вале онҳо бо мурури замон фаромӯш мешаванд. Одаме, ки ба дигарон эрод мегирад, дар ҳаёташ хушбахт нест. Худи вай ҳам, эҳтимол, номукаммалӣ, ноилоҷӣ ва ҳарос аз ҳаётро эҳсос менамояд. Ба воситаи эроду танқиди дигарон вай худашро ҳимоя кардан мехоҳад.
3. Барои донистани арзиши худ одам бояд дар бораи ниёзҳояш тасаввуроти аниқ дошта бошад. Одаме, ки аз чизе ҳарос дорад, аксаран ҳадафашро аз даст медиҳад. Чунин одам бояд дар бораи он идеяҳо ва роҳҳои татбиқи онҳо андеша кунад, ки барои татбиқашон вақт надошт. Акнун вақт фаро расидааст.
4. Ҳаргиз одам ҳамеша ба тағйирот омода буда наметавонад. Эҳсоси ҳарос хоси ҳамаи одамон аст. Фарқ танҳо дар он аст, ки яке тарсашро паси сар карда метавонад, вале нафари дигар дар асорати шубҳаҳояш дармемонад.
5. Баҳодиҳии худ ҳанӯз дар кӯдакӣ ташаккул меёбад. Албатта, волидонро айбдор кардан мумкин аст. Вале барои нобарориҳоятон дар ҳамаи вазъиятҳои ҳаёт волидон айбдор буда наметавонанд. Одам ба воя расида, таҷриба меандӯзад, дониш ва мустақилона андеша карданро меомӯзад. Бинобар ҳамин, дар камбудиҳоятон дигаронро айбдор накунед ва худатонро ба даст гирифта, масъулияти мустақилона зистанро эҳсос кунед.
Мукаммалгардонии худ кори тӯлонӣ аст. Бо ҳамин сабаб одам бояд сабур бошад. Танҳо дар натиҷаи кори тӯлонӣ ҳаёт боз ҳам рангинтар мегардад.
Эзоҳи худро нависед