Бо навиштаҳои ин муаллиф аз қабл ошноӣ дорем. Агар гӯем, ки ӯ нисбат ба ғунҷоиши зеҳниву касбиаш фазои бештареро мавриди парвоз интихоб кардааст ва бинобар ин ҳам доимо шикаст мехӯрад, хато намекунем. Дар фазои иттилоотии кишвар чанд солест мепалакад, аммо ҷояшро ёфта наметавонад. Замоне дар телевизион буд, мекӯшид танҳо дар чаҳорчӯбаи муайян суханронӣ кунад. Дурусту боназм буд. Чун «бо хоҳиши худ» аз телевизион рафт, ғаразҳои нуҳуфтааш бедор шуда, рӯ ба танқиду интиқод овард. Вале ӯ то ҳол нафаҳмидааст, ки ин аламу ғаразҳо ва нотавонибиниҳояш аз куҷо маншаъ гирифтаанд. Гоҳ-гоҳ бо эродгириҳои бемаврид ва интиқодҳои беасос дар фазои иттилоотӣ чеҳранамоӣ мекунад.

Бале, рӯзноманигорест маъмулӣ, вале аз худ розӣ, то ҳадде, ки бовар кардааст, ки нотакрор ва фавқулодда аст. Шиораш он аст, ки хубу зиштро бояд гуфт, дурӯғу рост, ҳақу ноҳақ, чанд сол қабл худро душмани сукут эълон карда буд. Таҳлилро дӯст дорад, вале дониши сиёсии нокифоя дорад, бинобар ин ҳам таҳлилҳояш пучу бемаънӣ мебароянд.

Аз гомҳои бенатиҷаи созмони «Қадам ба қадам», ки Далер Шарифов яке аз муассисонаш буд, низ огаҳӣ доштем. Зоҳиран ҳадафи аслии созмони мазкурро мубориза бо таассуб ва нафрати маҳаллӣ шуморида, мехостанд афкори умумии ҷавононро ба вуҷуд биёранд. Гарчанде муассисони созмони «Қадам ба қадам» бо як овоз даъво мекарданд, ки ин созмон ба ягон ҳизб ва ё гурӯҳи сиёсӣ, бахусус ҳизби экстремистии мамнӯи наҳзати исломӣ тааллуқ надорад, аммо дар асл яке аз шохаҳои калидии ин ҳизби экстремистӣ буд, ки хушбахтона муваффақ нашуд.

Далер Шарифов дар яке аз баромадҳояш гуфтааст, ки муддате бо амри тақдир дар хонаи собиқ роҳбари мухолифини тоҷик Абдуллои Нурӣ ба сар бурдааст. Яъне ҳавои қасру кушки як сарватмандро нафас кашида, дар муҳити муҷаллал зиндагӣ кардааст. Бинобар ин ҳам имрӯз аз таҷрибаи андӯхтааш мегӯяд, ки аксар сарватмандони тоҷикистонӣ аз ҷайби мардум пулдор шуда, барои худ хонаҳое бунёд мекунанд, ки арзиши онҳо ба миллион мерасад.
Имрӯз низ Далер Шарипов бо шӯру ҳаяҷон мақолаеро таҳти унвони «Чаро мо Друкс надорем?», интишор карда, дар он аз боби қаҳрамонӣ, ватандориву ҷавонмардӣ ва ҳиммат навишта, суолгузорӣ кардааст, ки чаро аз байни фарзанди тоҷик мисли Друкс набаромадааст… Албатта, сохтани нерӯгоҳи барқӣ дар ноҳияи дурдасти як кишвар аз ҷониби шаҳрванди хориҷӣ Роман Друкс қобили таҳсину офарин аст. Вале ин маънои онро надорад, ки бо васф намудани он, қаҳрамонӣ, ватандорӣ, ҷавонмардӣ ва ҳиммати ҳамватанонамонро зери суол бибарӣ.

Шояд ӯ ин суолро муаллиф ба хешовандони худ, яке аз пайвандони Абдуллои Нурӣ, ки замоне бинои мағозаи «Олами кӯдакон»-ро харидорӣ карда, дар ҷои он бо арзиши миллионҳо имороти дигар бунёд намуда буд, дода бошад? Чун ӯ низ имконияти васеи Друкс шудан дошт, аммо нашуд…

«Онҳое, ки лофи ватандорӣ мезананд, бояд аз иқдоми Роман Друкс дарси ибрат бигиранд»- таъкид намудааст муаллиф. Ин таъкид бештар ба худи Далер тааллуқ дорад. Магар ӯ боре аз худаш пурсидааст, ки баҳри ободии ватани азизамон ба ғайр аз бадбиниву бадҷӯӣ магар кореро анҷом додааст?

Муаллиф овардааст: «Ҳиммат ва ҷавонмардӣ ин аст, ки интизор бошем, то кадом як созмони хориҷӣ ба мо садақа бидиҳад ва нисфи онро ба ҷайби худ зада, боқиро барои мардум, ки ҳаққи ҳалолашон аст, сарф бикунем…». Айнан чунин муносибат ба он рӯзноманигороне, аз ҷумла Далер Шарифов барин фурӯхташудагоне тааллуқ дорад, ки ватану миллати худро дар пеши хоҷагони хориҷии худ бадном карда, бар ивази он музд мерӯёнанд.

Рӯз ба рӯз гӯшаву канори Тоҷикистони азизи мо ободу зебо гашта истодааст, ки дар он саҳми фарзандони барӯманди кишвар назаррас аст ва на ҳамаи ин иқдоми хайрхоҳона инъикос мегардад. Васф намудани кори арзанда маънои поймол ва нодида гирифтани хизматҳои дигарон буда наметавонад. Хуб шудааст, ки Далер Шарифов бо паст задани шаъну шарафи соҳибкорони ватанӣ талаб накардааст, ки ба Роман Друкс унвони қаҳрамони халқи тоҷик дода шавад. Чунин таклифро шунидан аз ҷониби рӯзноманигори бегонапарасте чун Далер Шарифов аз эҳтимол дур нест.

Умеди СОБИР