Дар ҳаёти ҳар яки мо ҳолатҳое рух медиҳанд, ки қалби моро шакку шубҳаи зиёд фаро мегираду ба қароре омада наметавонем. Хосса он вазъият агар ба эҳсосоти мо вобаста бошад. Нахуст дар назар чунин менамояд, ки идора ва дарки эҳсосот осон аст, аммо баъзан маҳз ҳамин ҳам бароямон хеле вазифаи мураккабу саргуме мегардад.

Дар натиҷа моро одамони бароямон бегона иҳота мекунанд. Қалбҳо тиҳӣ мемонаду муносибатҳо сард. Одатҳо ба меъёри зиндагӣ табдил меёбанд ва ба назар чунин мерасад, ки бояд чунин бошад. Барои он ки ҳаёти худро бо ашхоси бегона нагузаронем, ҳанӯз дар оғози муносибатҳо бояд як чизро дарк кунем, ки миёни мо садоқату ихлос вуҷуд дорад ё не?

Ҷавонмарде буд хеле ишқпарвар ва шефтаву шайдои занҳои паричеҳра. Ӯ дар як вақт чор маъшуқа дошт, ки ҳамаи онҳоро як хел дӯст медошт, чунки ҳамаи онҳо моҳпайкару оқила буданд. Оқибат ҷавонмард аз чунин шеваи зиндагӣ хаста шуд ва тасмим гирифт, ки ба ҳаёти муҷаррадӣ хотима бахшида, бояд оиладор шавад. Аммо интихоби байни маъшуқаҳо барояш мушкил эҷод карда буд, намедонист барои оиладор шудан кадомеро интихоб кунад. Хеле метарсид, ки мабодо хато накунад. Рӯзе ин ҷавон рафиқи деринаи худро вохӯрд ва дар ҳоли парешонӣ аз ӯ маслиҳат пурсид. Рафиқаш ӯро бодиққат гӯш карда, сипас гуфт:

- Аз самимияту фошгӯӣ истифода бар, интихобат осон мешавад.

- Чӣ хел, - чизе нафаҳмид ҷавон, - чӣ гуна самимияту фошгӯӣ?

- Ту аз маъшуқаҳоят чизеро пинҳон накун, ба ҳар кадоми онҳо дар бораи муносибатҳоят бо се нафари дигар ошкоро бигӯ.

Баъди се моҳ онҳо бо ҳам боз вохӯрданд. Ҷавон хеле хушҳолу болидаруҳ менамуд. Рафиқаш аз ӯ аҳвол пурсид.

- Маслиҳати ту ба кор омад, - гуфт ҷавон. – Вақте ман ба маъшуқаҳоям ҳақиқати ҳолро гуфтам, яке аз онҳо дарҳол бо ман муносибати худро қатъ намуд. Ин интихоби осонтарин буд. Аммо мушкили асосӣ ҳанӯз дар пеш буд. Се зани дигар бо вуҷуди он ки доир ба ҳарифони худ ҳама чизро медонистанд, мисли пештара бо ман мулоқот доштанд. Ман бошам, бо ҳамаи онҳо ҳама ҳақиқатро ошкоро баён мекардаму чизеро пинҳон намедоштам.

Баъди ду ҳафта ман дарк кардам, ки бо ҳамаи онҳо муносибати якхела дошта наметавонам, чунки ба яке аз онҳо ман беибо ҳама ҳақиқатро мегуфтам, ба дуюмӣ нисфи ҳақиқатро ва ба сеюмӣ қариб ки чизе намегуфтам. Баъди чанд муддати дигар ман фаҳмидам, ки ман дар хусуси ду нафари онҳо бо ҳар нафаре, ки хоҳам, сухан кардаву доир ба муносибатҳоямон машварат карда метавонам, аммо дар бораи як нафараш бо касе чизе гуфтан намехоҳам. Ва оқибат ман дарк кардам, ки танҳо бо яке аз онҳо ошкору самимӣ буда метавонаму халос, вале дар бораи ӯ ба касе чизе гуфтан намехоҳам.

- Ва ту ӯро интихоб намудӣ, - гуфт рафиқаш.

- Бале, ин ба шарофати ҳамон маслиҳати ту буд. Ман дар рӯзҳои аввал ба ӯ чандон бовар надоштам, вале баъдан ба хулосае омадам, ки ман чизеро бой нахоҳам дод. Маълум шуд, ки ин усули хуб будааст.

- Ин чизи муқаррарӣ аст. Охир фошгӯӣ ин нишонаи самимият аст, он барои фарқ кардани ҳиссиёти самимӣ аз ҳиссиёти фиребанда ва шинохти одамон мусоидат менамояд. Агар бо нафаре ошкоро сухан гуфта натавонед, бо ӯ наздик буда наметавонед. Аммо ҳиссиётро нисбати он нафаре бояд қадр намуд, ки дар бораи ӯ бо касе чизе гуфтан намехоҳед.