Ба нури хонадону гавҳари ноёби ҳаётам, мунису ғамхор ва офтоби тобони зиндагиям – модарҷони азизу меҳрубонам салом. Модарҷон. Дар ибтидои номаам Шумо-модарҷони азизу меҳрубонамро бо ҷашни фархундаи Наврӯз ва баҳори нозанин табрик мегӯям.

Модарҷон, аслан худ баҳор ҳастед, ки шуълаи умеду орзуи зистанро дар замири мо фарзандон бедор менамоеду бо тадбирҳои хеш ҳаёти моро месабзонед. Баҳор гӯё аз хислатҳои накӯи шумо гирифта, ки бо фарорасияш бо муҳаббат заминро сабз мегардонаду қалбҳои моро ба фардои неки зиндагӣ гарм мекунад...

Ман аз омаданам ба хизмати меҳан ҳеҷ гоҳ пушаймон нахоҳам шуд. Зеро пас аз омаданам ба ин мактаби обутоби бадан ва тарбиятгар дарёфтам, ки ин сарзамини зебову биҳиштиро мо-ҷавонони бонангу ор бояд сидқану самимӣ муҳофизат намоему ҳар зарра хоки онро муқаддас донем.

Вақте дар мактаби миёна таҳсил мекардам, ҳамеша ба он меандешидам, то дар баробари дигарон саҳмгузор дар рушди ватани хеш бошам. Ҳар замоне, ки дарси “Омодагии дифои ҳарбӣ” оғоз мегардид, тамоми таваҷҷуҳамро баҳри аз бар намудани он равона сохта, вуҷудамро муҳаббати муҳофизи ватан будан, фаро мегирифт ва хушбахтам, ки имрӯз либоси ҳарбӣ ба бар карда, ватани азизамро муҳофизат карда истодаам.

Модари азизу меҳрубонам. Имрӯз бо сарбаландӣ хизмат менамояму гоҳ-гоҳе навозишҳои меҳрборатонро пазмон мешавам. Суханони шаҳдбору пандомезатонро роҷеъ ба ҳифзи муқаддастарин неъмат – Меҳани биҳиштосо ҳангоми хурдсол буданам мешунидаму имрӯз онро ба некӣ ёд мекунам ва мефахрам, ки шумо модарҷон дар замирам муҳаббати Ватану саҳм гузоштан дар рушду пешрафти онро ҷо намудед.

Модарҷон. Имрӯз бо садҳо нафар ҷавонони дигар дар сафи Қувваҳои Мусаллаҳ бародарвор хизмати аскариро адо карда истодаем. Мо ҳамеша андешаҳои бузургонро дар бораи Ватан ба забон меорему қалбан онро бештар дӯст медорем. Зеро амиқ медонем, ки муҳаббати ҳақиқӣ доштан ба Ватан ва содиқонаву ҷасурона баҳри ҳифзу пешрафташ саҳм гузоштан, қарзи имониву виҷдонии ҳар як сокини ин сарзамин аст. Хушбахтем, ки имрӯз муҳофизи ин сарзамини сулҳбор, ки ном онро Тоҷикистон аст, ҳастем.

Дар овони наврасиву мактабхонӣ дар ҳавову ҳавасаш фурӯ рафтаву гоҳе ба суханҳоятон, модарҷон, бепарвоёна посух медодам. Имрӯз он суханҳоро бо муҳаббат ёд меораму ба қадрашон мерасам. Модарҷон, чуноне ки шумо мегуфтед, Ватану Модар ҳарду ҳаммаънову тавъаманд ва ҳар шахс бояд баҳри нигоҳдошташ талош варзад. Дар воқеъ, ин гуфтаатон ҳақ аст. Ин Ватанро мо-фарзандони бонангу номус бояд муҳофизат намоему дар таъмини амнияти сартосарияш саҳми худро гузорем. Мо бояд Ватанамонро ҳифз намоем, зеро аз дигар ҷо каси дигаре омада, Ватани моро муҳофизат нахоҳад кард. Ҳар шахс бояд ҳисси ватандӯстӣ дошта бошад. Имрӯз баҳри хизмати мо, ҷавонон, тамоми шароит муҳайё мебошад. Аз ҷойи хоб сар карда, то сару либос ва бо хӯроки гарм ҳамеша мо-сарбозон таъминем. Хизмати ҳарбӣ бисёр чизҳоро ба инсон меомӯзад. Вақте шахс хизмат менамояд, пеш аз ҳама қадршинос мешавад, яъне ба қадри ҳама чиз мерасад. Инчунин он ҳисси ватандӯстиву меҳанпарастӣ ва худшиносию худогоҳии ҳар инсонро баланд мекунад.

Мушфиқу меҳрубонам-модарҷон. Хизмат дар сафи Артиши миллӣ бароям муҳаббати Ватанро дучанд намуда, баъди ба итмом расонидани хизмати ҳарбӣ, ки соҳиби рутбаи афсарӣ мешавам, ният дорам, ки ба сафи Артиши миллӣ ҳамчун афсар ба кор дарояму ин сарзамини биҳиштосоро муҳофизат намоям, дар таҳкими сулҳу субот ва пешрафти кишвари азизам саҳмгузор бошам.

Модарҷон, шуморо дӯст медорам, ки маро ба камол расонидаву муҳаббату садоқат ба Ватанро бароям омӯзонидед. Худатонро эҳтиёт кунед, нури чашмонам-модарҷон...

Бо эҳтиром, писаратон Шоҳрух РИЗОЕВ, 
сарбози қатории қисми ҳарбии 02615 – и 
Вазорати мудофиаи Ҷумҳурии Тоҷикистон