Барои мо, ҷавонон бисёр шодиовар ва боиси ифтихори бузург аст, ки имрӯзҳо таваҷҷуҳи давлату ҳукумат, бахусус таваҷҷуҳи роҳбарияти Олии кишвар, Президенти маҳбубамон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ба самти мо ҷавонон нигаронида шудааст. Баҳри зиндагии шоста, таҳсилу донишандӯзӣ ва кору фаъолиятамон тамоми шарту шароитҳои арзандаву ба талаботи замони муосир ҷавобгӯ муҳайё гардидааст. Бахусус, таъсиси Стипендияи Президентӣ барои ҳавасмандии хонандагони болаёқату соҳибилм, бунёди донишгоҳу донишкадаҳо, муассисаву корхона ва беморхонаҳо бо тамоми шароитҳои замонавӣ, таъмини сокинон бо қувваи барқ ва оби ошомиданӣ ва садҳо имконияту шароитҳои дигар аз он далолат медиҳанд, ки Ватани соҳибистиқлоли мо кайҳо аз вартаи ҷангу ҷаҳолату хусумату нооромӣ баромадааст ва бо қадамҳои устувор ба сӯйи ояндаи дурахшон меравад. Аммо, ҳамаи ин ба осонӣ ба даст наомадааст.

Таърих гувоҳ аст, ки замоне халқи тоҷик дар ватанаш беватан буд, гуреза буд, сарсону саргардон, гушнаю ташнаю дар ба дар буд, дар вуҷудаш тарс дошт. Тарс аз марг, аз гушнагӣ, тарс барои аз даст додани фарзанд дошт. Бародар хуни бародар мерезонду падар бо писар душман буд ва модаре аз фарзандаш ҷудо. Бале, ин нобасомониҳои давраи ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ буданд.

Дар он давраҳои хело ҳассос қувваҳои гунон роҳҳои ноқонуниро пеш гирифта, ба хотири манфиатҳои шахсию гурӯҳӣ бо дастгирии хоҷагони хориҷии хеш соҳибистиқлолии кишварро зери хавф гузоштанд. Он афроди пасту хоинони ватанфурӯш ба мафкураи мардуми бесоводу аз дониш дур ва ҷавонони хому беандеша ақидаҳои нопоку нақшаҳои палидонаро ҷой доданд ва онҳоро ба сӯйи хонавайрониву ватанхаробӣ, хунрезиву ваҳшонияту бедодгарӣ раҳнамун карданд. Аммо бо вуҷуди ҳамаи ин бесарусомониҳо хуршеди бахт ба сӯйи мардуми азияткашидаи тоҷик тулӯъ кард. Баъди ҷаҳолати зиёд, оқибат мардуми тоҷик як қадами дуруст гузошту як интихоби саҳеҳ кард, ки то ҳол аз самараи ин интихоб меваи ширини озодиро мечашад. Ва ин интихоб Эмомалӣ Раҳмон буд! Он нафаре, ки имрӯз ӯро ҷаҳониён чун Пешвои миллати тамаддунофари тоҷик мешиносанду эътироф мекунанд. Он нафаре, ки лаҳзаи аз хотири мардум рафтани калимаи умед, дубора умеди тозае оварду гуфт: "Ман ба Тоҷикистон сулҳ меорам! Ман осуда намегардам то даме, ки охирон гурезаи тоҷикро ба Ватан бар нагардонам! " Ин суханон дар дили ҳар як фарди азияткашидаву ранҷдидаи тоҷик аз нав шуълаи умеду бовариро афрухт. Ва ҳоло тамоми дунё шоҳид гашт, ки Эмомалӣ Раҳмон ба тамоми ваъдаҳои додааш на танҳо вафо кард, балки аз ваъдаҳои додааш зиёдтар обод карду сохт ва бунёд кард. Албатта дар якҷоягӣ ва бо дастгирии мардуми шарифу сарбаланди тоҷик.

Вале мутаассифона ҳамавақт пайдо мешаванд нафароне, ки ба хушбахтии миллату давлат бо чашми ҳасодат менигаранду аз пайи хароб кардани ободӣ мешаванд. Ин гуна ашхос баъди фурӯ рафтани ҷанги шаҳрвандӣ низ ором нанишастанд ва дубора хиёнат, ҷаҳолат, разолат ва амалҳои манфури пасипардагии худро идома доданд, ки имрӯз баъди тамошои филми мустанади "Хиёнат" саросари Тоҷикистон аз ҳамаи ин ба хубӣ огоҳ гардид.

Дар филми мазкур далелҳои шайъӣ ва мусоҳибаҳои шоҳидони амалҳои ифротгароиву террористии ин афроди фурӯхташуда нишон дода шудааст. Аз ин пас мардуми тоҷик дигар ба ин фитнаҳову шӯру мағалҳои онҳо бовар намекунанд, дигар миллати тоҷик тобеи фикри ҳеҷ кас нест, худ хулоса мебароранд ва некро аз бад ҷудо карда метавонанд. Бо тамошои ин филм ҳатто тасаввур кардани даҳшати он рӯзҳои шум барои мо мушкил аст. Вой бар ҳоли кӯдакони он давру замон, ки аз волидайн ҷудову саргардон ва бепарастор монданд ва модарони озурдаву ҷигарсӯз, ки шавҳару фарзандон ва хонаву дари худро аз даст доданду зери зулму ситами ин хоинон қарор доштанд.

Мо, ҷавонон бояд мураккаб будани вазъи ҷаҳони муосирро эҳсос намуда, барои бартараф намудани ҳамагуна таҳдиду хатарҳои берунаву дохила, ки ба амнияти милливу давлатӣ ва суботи томи ҷомеа таҳдид менамоянд, омода бошем. Сарҷамъӣ ва муттаҳидӣ метавонад, ки давлати азизи моро аз кулли ҳодисаву воқеаҳои нохуши ба миёномада эмин нигаҳ дорад. Ҳифзи арзишҳои милливу давлатӣ ва суннативу мазҳабӣ, эҳтиром ба муқадассоти давлатиро шарти мухими кору фаъолият ва зиндагӣ шуморида, бо кору рафтори худ ба Ватан содиқ буданамонро собит созем.

Ба мардуми шарафманди тоҷик муроҷиат менамоем, ки биёед дар якҷоягӣ терроризму экстремизмро маҳкум созем. Хоинони миллатро ба монади Кабирӣ, Ҳоҷӣ Ҳалим, Шарофиддин Гадоев, Муҳаммадиқболи Садриддин шиносему ба фарзандони худ шиносонем ва мақсади палидонаи ин гуруҳҳоро, ки дар байни мардум иғво андохтан аст, ба хубӣ дарк кунему ба дигарон бифаҳмонем ва садди роҳи беадолатиро бигирем. Ба ин гуруҳҳои фитнаангез бовар накунем ва дар масъалаи давлатсозиву давлатдорӣ ва ҳифзи манфиатҳои миллӣ ба умеди касеву чизе нашавем, зеро аз лиҳози маънавию сиёсӣ касе бештар аз худи миллати тоҷик манфиатдор нест, ки хонаи умеди мо – Тоҷикистонро обод кунад ва бузургтарин манфиати миллӣ Истиқлолияти давлатиамонро ҳифз намояд.

Мо тоҷикистониён дар дохили киштие қарор дорем, ки ронандаи он роҳбари давлат аст. Ва агар нафаре аз дарун киштиро сӯрох кунад, на танҳо роҳбари давлат, балки ҳамаи нафарони дар дохили киштӣ буда ғарқи об мешаванд. Ва ё мумкин аст, ки ҳар лаҳза тӯфон шавад, боде хезаду киштиро ғарқ кунад. Як роҳбари давлат наметавонад, ки хатарро бартараф кунад. Бояд мо якҷоягӣ барои ба соҳил расидани киштиамон талош кунем ва муваффақ шавем. Аз ин лиҳоз мову шуморо зарур аст, ки муттаҳид бошем, иттифоқ бошем, дӯст бошем. Мактаби роҳбарӣ ва сиёсии Президенти маҳбубамон барои якояки мо, бахусус барои ҷавонон намунаи беҳтарини давлатдорию давлатсозӣ мебошад, ки имрӯз мо бояд аз он сабақ гирему омӯзем ва сидқан пайравӣ намоем. Фақат ва фақат дар он вақт мо муваффақ хоҳем шуд!

Ҷаҳди мо дасти ба дасту, қавли мо дасти ба даст,
Роҳи мо созандагиву руҳ бошад ношикаст.
Меҳри меҳанро ба дилҳо ганҷи Қорун мекунем,
Сад биёбонро ба ҷаҳди хеш гулгун мекунем.
Пайравӣ бинмуда сидқан ҳар каломи Пешво,
Сарнавишти Тоҷикистонро сипар моем, мо!