Муваффақ шуданро ҳар яки мо мехоҳем, вале барои он на ҳама фурсатро истифода мебарем. Агар баъзан фурсатҳои пайдошударо аз рӯи беаҳамиятӣ аз даст диҳем, гоҳи дигар дониста аз истифодаашон даст мекашем. Ҳолати дуюмро дар ҷомеаи мо бештар бо ибораҳои “ор кардан” ва ё “(касеро) номус бурдан” ифода мекунанд. Масалан, агар нафаре кореро барои худ муносиб надида, аз иҷрои он худдорӣ кунад, мегӯянд: “ор кард”. Яъне нахост он корро иҷро кунад, зеро онро ба шаъни худ мувофиқ наҳисобид... Мутаассифона, ҳамин “ор кардан” бештари маврид дари муваффақияту комёбиро ба рӯи мо мебандад.

Ин ҳолат шояд ба ҷавонон зиёдтар рух диҳад. Чанд вақт пеш ба идораи нашрия се донишҷӯ бо нияти кор кардан омаданд. Вақте аз эшон пурсидем, ки оё дар риштаи журналистӣ таҳсил мекунанд гуфтанд, ки не. Ҳарчанд маҳорати навиштан ва эҷод кардан танҳо ба хатмкардаҳои риштаҳои журналистӣ хос нест. Маълум шуд, ки ду нафарашон дар риштаи омӯзгорӣ таҳсил доранд ва акнун курси якумро тамом кардаанд. Як нафари дигарашон барномасоз будааст. Чун гуфтем, дар идора танҳо ба навиштаи навқаламон аҳамаият дода мешавад, зеро ба барномасозу мутахассиси дигар зарурат надорем ва агар шумо мақола ё лавҳае дошта бошед, марҳамат, пешниҳод кунед, нашр мекунем. Ҷавонҳои омада зимнан изҳор доштанд, ки навиштанро чандон балад нестанд ва мехоҳанд барояшон коре бошад, ки муздаш харҷҳои онҳоро пӯшонад. Яке аз ҳамкорон ба омадаҳо гуфт, гумон намекунем, ки шумо хостаҳоятонро ба ин тарз амалӣ созед. Оё беҳтар нест, ки ба тиҷорат машғул шавед ва ё ба ягон кори дигари ба он монанд, ки бо ин роҳ харҷҳоятонро беҳтар мепӯшонед? Дар чеҳраи ҳар се ҷавон табассум моил шуд ва гапи нӯги забонашон бударо аввал гуфтан нахостанд. Сипас, изҳор доштанд, ки бо тиҷорат ё ягон кори дигар машғул шудан шояд, аммо намехоҳанд, ки касе онҳоро бо ангушт ишора карда гӯяд, ки фалонӣ дар кадом анбор ё бозор боркашонӣ мекунад ва ё фурӯшанда шуддааст... Ба ибораи дигар онҳо аз иҷрои корҳои гуногун ор доштанд. Барояшон лозим буд, ки ҷое кор карда маблағ ба даст оваранд, вале он кор набояд пеши назари умум бошад, то мабодо касе аз шиносҳояшон оноҳоро бубинад...

Албатта, на ҳама ҷавонон чунин андеша доранд. Онҳое ҳам кам нестанд, ки барояшон фарқ надорад, ки кӣ чӣ мегӯяд, муҳим ин ки кор ҳал шавад, муҳим, ки ниёзаш бароварда шавад. Хушбахтона, ин зумра ҷавонон ҳам ҳастанд.

Зимнан, ҳар яки мо медонем ва шиносу рафиқоне дорем, ки дар хориҷ таҳсил ё кор мекунанд. Масалан, онҳое, ки дар ИМА таҳсил мекунанд, дар баробари таҳсилашон боз вақт ёфта дар ҷое кор мекунанд, то ҳақмузд гиранд ва рӯзгорашон беҳтар шавад. Чӣ фарқ дорад, ки он кор аз коса шустан дар тарабхонае иборат аст ё аз пешхизмат шудан дар ошхонае? Муҳим, ки дар вақти иловагӣ иҷро шавад, ба таҳсил халал нарасонад ва даромад дошта бошад. Донишҷӯёне, ки дар Федератсияи Русия ё кишварҳои дигар таҳсил мекунанд, низ аз ин роҳҳои кор истифода мебаранд.

Дар чунин ҳолат ба назари мо меъёр набояд “ор кардан” бошад. Меъёр бояд он бошад, ки кор кори машруъ аст, яъне ғайриқонунӣ нест ва подошаш ҳалол аст. Яъне шахс, ҷавон на бо роҳи ғайр, балки сирф бо меҳнати ҳалол рӯзгорашро таъмин кардааст. Ва оне, ки ба инчунин корҳо (машғулиятҳое, ки барояш ғайриихтисосианд...) машғул мешавад, “беор” нест, балки ӯ бо меҳнати худ рӯзиашро таъмин мекунад.

Ҳоло ки фасли тобистон аст ва айёми таътил ҷавонони зиёде мехоҳанд ба ягон шуғле андармон бошанд, то ҳадди ақал барои таъмини худ давоми як-ду моҳе, ки дар ихтиёр доранд, маблағ ёбанд, то барои хонаводаашон сарборӣ нашаванд. Барои ин зумра ҷавонон меъёр бояд ҳамоне бошад, ки болотар зикр шуд. Вагарна ор доштан ва андеша кардан, ки ин ё он кор ба шаъни ман мувофиқ нест, шояд моро рӯзҳову ҳафтаҳо ба ҷустуҷӯи кори муносиб сарсон кунад ва айёми тобистонро, ки ғанимат аст, аз даст диҳем.

Пас, биёед ба пеш, ба сӯи мақсад – муваффақият ҳаракат кунем!!!

Башир УСМОН, “ҶТ”