“Бигзор мардуми шарафманди Тоҷикистон бо шукргузорӣ аз сулҳу ваҳдат, фазои осудаи мамлакат ва пойдории истиқлолияти Ватан бо меҳнати бунёдкоронаи хеш кохи бегазанди ваҳдати миллиро обод нигоҳ дошта, ба сӯйи фардои ободу осуда қадамҳои устувор гузоранд”. Эмомалӣ РАҲМОН

Ваҳдат, иттиҳод, ҳамбастагӣ, дӯстию бародарӣ! Ин вожаҳои муқаддас буда, ба дилу ҷони ҳар як инсон азизу қаринанд ва зиндагӣ аз онҳо рангу бӯ ва авҷу нумуи тоза мегирад. Бе ягон муҳобо ва шакку тардид, ваҳдат наврӯзи умеди ҳар як миллат аст. Шоҳроҳи сафеди мардум ҷониби фардои дурахшон аз он оғоз мегирад. Аз ваҳдату дӯстӣ баҳори орзуҳо гулафшон шуда, Ватан ободу шукуфо мегардад, офтоби муҳаббат ҷониби кас ханда мезанад.

Ҳақ ба ҷониби Сарвари гиромиқадри давлат аст, ки дар як суҳбаташон гуфта буданд: “Барои халқи Тоҷикистон Рӯзи ваҳдати миллӣ аз ҷумлаи санаҳои таърихӣ ва тақдирсоз мебошад. Зеро Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ ба ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ хотима бахшида, барои оғози рушди давлатдории Тоҷикистони соҳибистиқлол ва ҳаёти орому осудаи мардуми он шароити мусоид фароҳам овард”.

Дар ҳақиқат ҳам, Рӯзи ваҳдати миллӣ ҷашни саодат ва пирӯзиҳои мардуми сарбаланду сарафрози тоҷик дар ҷодаи меҳанпарастию хештаншиносӣ, дӯстию ягонагӣ ва боҳам омаданҳо мебошад. Он рӯзест, ки моро дубора эҳё кард, ба кору рӯзгорамон маънию мазмуни тоза бахшид. Ватанро аз парокандагию нестӣ раҳо намуд. Ваҳдати миллӣ ҳумои бахту саодате буд, ки ба поси ҳастии ин халқу миллат насиби мо, тоҷикон, гардид.

Ҳамин аз парокандагию нифоқ, ҷанги таҳмилии бародаркуш раҳоӣ ёфтани миллати тоҷик ва тавассути кӯшишҳои пайвастаи Президенти муҳтарами кишвар Эмомалӣ Раҳмон ба сулҳу ваҳдат расидану "мо" шудани мардум дар он айёми нурбори моҳи июни соли 1997 манбаи илҳоми адибони тоҷик гардид. Дар лаҳзаҳои нахустини баъди имзои Созишномаи умумии истиқрори сулҳ ва ризоияти миллӣ дар Тоҷикистон устод Лоиқ Шералӣ мисраъҳои зеринро рӯи сафҳа овард:

Раҳми Парвардигори мо омад,
Нури ҳақ бар диёри мо омад.
Ҷанги бунёдсӯзи мо бигзашт,
Сулҳи бунёдкори мо омад.

Сулҳу дӯстӣ давлати ягонаю воҳидеро, ки номаш Тоҷикистон аст, аз нобудӣ наҷот дод. Ба ҷанги таҳмилии бародаркуш хотима бахшид. Аз ин лиҳоз, ваҳдати миллии бадастовардаи мо муқаддас аст. Инак, соли бистусеюм аст, ки мардуми сарбаланду меҳанпараст, сулҳхоҳу ваҳдатофари тоҷик ин санаи фархундаро дар фазои сулҳу суботи комил, якпорчагии Ватан ва дӯстию якдигарфаҳмӣ, бо шукуҳу шаҳомати бузург истиқбол мегиранд.

Аз баракати сулҳу ваҳдат ва дӯстию бародарӣ Ватани азизамон,Тоҷикистони соҳибистиқлол боз ҳам ободу маъмур ва зеботару шукуфотар шуда истодааст. Дар замини синаи пиру ҷавон ниҳоли ваҳдат қад кашида, дарахти пурфайзу боровар мешавад.

Нуриддини АМРИДДИН,
шаҳри Ваҳдат