ҶАВОНОН
Ҷумъа 29 Март 2024 05:57
Ҳошим Гадо, Ҳунарманди халқии собиқ ИҶШС:
- Рӯзе як гуруҳ кӯдакони деҳ, барои доштани паррандаҳо ба кӯҳ рафтем. Ман, ки дар миёни онҳо ҳам аз ҷиҳати синну сол ҳам бо ҷусса ва дасту бозу пурқувват будам, онҳоро то андозае роҳбарӣ мекардам. Паррандаҳҳо мисли ҳайвонҳои ваҳшӣ дар доманаи кӯҳҳо ва деворҳои дарраҳо ҷариҳоро сӯрох карда, барои хеш лона месозанд. Мо дар беруни ҳар сурохӣ тур мегузоштем ва ҳамин ки паррандаҳо бармегаштанд, онҳоро дошта мегирифтем. Ногоҳ мушоҳида кардам, ки аз дохили як сурохие чизе ҷунбиш дорад. Ба яке аз бачаҳо амр кардам, ки рафта дасти худро дохили сӯрох кунад ва агар ягон чиз дохили сурох бошад, гирифта орад. Аммо сухани маро шахси аввал рад кард ва рафиқи дуввумам низ аз ин кор сарпечӣ намуд.
Рафиқи сеюмам, ки каме камҷуръату буздил буд, аз он ки ӯро ба ин кор маҷбур накунам ба гиря даромад. Ман ба онҳо рӯ оварда гуфтам, ки шумо инсонҳои тарсуву беҷуръатед ва ҳамин гуна хоҳед монд. Пасон, худ ба назди сӯрох рафта, дастамро ба он ворид кардам. Дастам ба як чизи гарм ва мулоиме бархӯрд. Дар аввал ҳеҷ чизро ҳис накарда, дастамро берун кардам. Вақте дуввумбора дастамро амиқтар дохили сӯрох гардондам, чизи даҳшатовареро ҳис кардам. Ман бо аждаҳои кӯҳӣ бархурд карда будам.
Дар ин муддат аждаҳо аз сӯрох берун гардида, мехост ба ҳуҷум гузарад. Ман, ки аз гулуи аждаҳо сахт дошта будам, аз тарс ва ҳарос кӯшиши онро партофтану ақиб омаданро кардам. Дар ин ҳолат яке аз рафиқони ман роҳи гурезро пеш гирифт ва дуи дигар бошанд, аз тарс мисли санг шах шуда буданд. Ман бо дасти чапам як чандто ба сари аждаҳо задам, аммо дасти маро раҳо намекард. Дигарбора аз замин санг гирифта ба сараш задам. Намедонам чӣ қадар вақт гузашт, ки аждаҳо бовариро аз даст дода, маро раҳо кард ва ман замоне ба худ омадам, ки аллакай дар хона расида будам. Дигар ягон маротиба чунин ҷонварро на дар ягон боғи ҳайвонот, на дар ягон китобу сурат надидам.
- Рӯзе як гуруҳ кӯдакони деҳ, барои доштани паррандаҳо ба кӯҳ рафтем. Ман, ки дар миёни онҳо ҳам аз ҷиҳати синну сол ҳам бо ҷусса ва дасту бозу пурқувват будам, онҳоро то андозае роҳбарӣ мекардам. Паррандаҳҳо мисли ҳайвонҳои ваҳшӣ дар доманаи кӯҳҳо ва деворҳои дарраҳо ҷариҳоро сӯрох карда, барои хеш лона месозанд. Мо дар беруни ҳар сурохӣ тур мегузоштем ва ҳамин ки паррандаҳо бармегаштанд, онҳоро дошта мегирифтем. Ногоҳ мушоҳида кардам, ки аз дохили як сурохие чизе ҷунбиш дорад. Ба яке аз бачаҳо амр кардам, ки рафта дасти худро дохили сӯрох кунад ва агар ягон чиз дохили сурох бошад, гирифта орад. Аммо сухани маро шахси аввал рад кард ва рафиқи дуввумам низ аз ин кор сарпечӣ намуд.
Рафиқи сеюмам, ки каме камҷуръату буздил буд, аз он ки ӯро ба ин кор маҷбур накунам ба гиря даромад. Ман ба онҳо рӯ оварда гуфтам, ки шумо инсонҳои тарсуву беҷуръатед ва ҳамин гуна хоҳед монд. Пасон, худ ба назди сӯрох рафта, дастамро ба он ворид кардам. Дастам ба як чизи гарм ва мулоиме бархӯрд. Дар аввал ҳеҷ чизро ҳис накарда, дастамро берун кардам. Вақте дуввумбора дастамро амиқтар дохили сӯрох гардондам, чизи даҳшатовареро ҳис кардам. Ман бо аждаҳои кӯҳӣ бархурд карда будам.
Дар ин муддат аждаҳо аз сӯрох берун гардида, мехост ба ҳуҷум гузарад. Ман, ки аз гулуи аждаҳо сахт дошта будам, аз тарс ва ҳарос кӯшиши онро партофтану ақиб омаданро кардам. Дар ин ҳолат яке аз рафиқони ман роҳи гурезро пеш гирифт ва дуи дигар бошанд, аз тарс мисли санг шах шуда буданд. Ман бо дасти чапам як чандто ба сари аждаҳо задам, аммо дасти маро раҳо намекард. Дигарбора аз замин санг гирифта ба сараш задам. Намедонам чӣ қадар вақт гузашт, ки аждаҳо бовариро аз даст дода, маро раҳо кард ва ман замоне ба худ омадам, ки аллакай дар хона расида будам. Дигар ягон маротиба чунин ҷонварро на дар ягон боғи ҳайвонот, на дар ягон китобу сурат надидам.
Эзоҳи худро нависед