Имрӯзҳо пӯшида нест, ки сатҳи донишу донишомӯзии ҷавонон, чӣ дар сатҳи муассисаҳои миёнаи таълимӣ ва чӣ дар сатҳи муассисаҳои олию касбӣ ба талаботи замони муосир ҷавобгӯ набуда, ҳанӯз ҳам нарасидани адабиёти мукаммал оиди баъзе ихтисосу фанҳои алоҳида ба чашм мерасад, ки ин боиси паст рафтани сатҳи донишомӯзӣ ва аз даст додани зиракии сиёсиву фарҳангии ҷомеа мегардад. Ба таври бояду шояд ба роҳ намондани чорабиниҳо оиди худшиносии миллӣ боиси он мегардад, ки қисме аз ҷавонон аз донистани таърихи илму фарҳанги худ бебаҳра монда, саҳми олимону донишмандони гузаштаамонро дар ташаккули ҷомеаи ҷаҳонӣ ва фарҳангу тамаддуни башарӣ нодида мегиранд. Бехабар аз ихтирооту пешниҳодҳои имрӯзаи фарзандони фарзонаи миллат ва ташкилоту сохторҳои давлатию ҷамъиятӣ, баъзе аз ҷавонон рӯ ба бегонапарастию қабули фарҳангу таммадуни бегона овардаанд, ки ин оқибати хуб надорад. 

 Имрӯзҳо боигарии асосии давлатҳои муттарақӣ ва рӯ ба инкишофро захираҳои ақлонию зеҳнии онҳо ташкил дода, траққиёти ин давлатҳоро таъмин менамоянд. Аз ин рӯ, моро зарур меояд, то потенсиали ин захираҳоро афзун намуда, онро ба сатҳу сифати хуб бардорем. Ҳамзамон, ҳисси худшиносии миллӣ ва фахр кардан аз дастовардҳои фарҳангии дирӯзу имрӯзи миллатро дар ҷавонон ташаккул диҳем. Манбаҳои паҳнкунанда ва амнияти иттилооти солимро дар ҷомеа пурзӯр ва мукаммал карда, таъсирашро хусусан ба ҷавонон қавӣ намоем. Яъне, чи дар муассисаҳои таълимӣ ва чи  берун аз он, ба ҷомеа фаҳмондан даркор аст, ки аҷдодони мо киҳо буданду чӣ саҳме дар таммадуни умумибашарӣ гузоштанд ва имрӯз чи дастоварду пешрафт дорем. Сар карда аз Ориёнҳои қадиму мутамаддин, ки аҷдодони мо буда, аввалин шуда шаҳрҳо бунёд намудаю каналу яктопарастиву аввалин империяи демократиро асос гузаштаанд. Одамушшуарро Абӯабдуллоҳи Рӯдакӣ,  ки он замон аксарияти хориҷиён ҳанӯз  хату савод надоштанд, шеър гуфтааст. Қасрҳои бунёдкардаи Ҷамшеди Кошонӣ, қонунҳо ва формулаҳои физикии Умари Хайём, ки онро хело баъдтар Нютон исбот карду ба номи худаш гузошт, алгебра ва алгоритми Муҳаммад Хоразмӣ, ки асоси забонҳои барномасозии компютериро ташкил медиҳанд, ихтирооти  кимиёвию тиббии Абӯалӣ ибни Сино, ки баъдан М. Менделеев онро дар як системаи даврӣ ҷобаҷо гузошт, ихтирооти Берунию Форобӣ дар соҳаи илмҳои нуҷум далели равшани дастовардҳои аҷдодони мо мебошанд, ки ҷавонони мо бояд онҳоро донанд ва ифтихору пайравӣ аз онҳо кунанд. Ҳамаи ин ба ҷомеа тарзе бояд расонда шавад, ки мардум, хусусан ҷавонон мантиқан онро дарк карда, аз тоҷик будани худ фахр намоянд.

Ғиёсов Диловаршо, омӯзгори МТМУ №59, ноҳияи Файзобод