Эҷодкорони асил пас аз фикру мулоҳизаҳои зиёд ба хулосае омаданд, ки ҳеҷ кас бояд аз дунболи касе наравад. Ҳар нафар роҳи худро дошта бошад. Касоне, ки тибқи гуфтаи мазкур амал мекунанд, муваффақ мегарданд.

Бо дарки ин нукта имрӯз низ дар ҷодаҳои гуногун нафароне ҳастанд, ки бо маҳорату малакаи фавқулодда тавонистаанд дар роҳи эҷод пайроҳаи муносиберо баҳри худ созмон диҳанду ба дастоварди назаррас ноил гарданд. Ҷой ва мақоми махсус пайдо намудан дар сарояндагӣ он қадар саҳл набуда, балки баҳри муаррифӣ гардидану дӯстдори мардум шудан роҳест душвору меҳнатталаб.

Нафаре, ки миёни мардум соҳиби обру гардидааст, Ҳунарманди мардумии Тоҷикистон Афзалшо Шодиев мебошад. Чун аз ӯ пурсон гардидем, ки омили комёбиҳояш дар чист, иброз дошт: “Ман, ростӣ, кӯшиш мекунам, ки дар санъат роҳи худамро ёбам. Зеро санъат баҳри беохир аст. Ягон нафар дар санъат “ман” гуфта наметавонад. Бисёр устодони санъат, ки то ин дам буданд, боз баъди мо низ мешаванд ва албатта касе, ки барои халқ ва барои нангу номуси миллӣ сарояду сидқан хизмат намояд, ҳатман муваффақ хоҳад шуд. Вақте суруди ҳунармандро дар тамоми манотиқи кишвар гӯш намоянд, қадр кунанд, ана, ҳамон вақт ҳунарманд метавонад гӯяд, ки комёб аст. Ҳунарманд бояд ҳунарманди як ноҳия ва ё гӯша не, балки ҳунарманди тамоми ҷумҳурӣ бошад. Ба мисли устодон Зафар Нозим, Одина Ҳошим ва дигарон. Имрӯз низ ҳастанд ҳунармандоне, ки онҳоро тамоми ҷумҳурӣ баробар эътироф намудаасту дӯст медорад. Ҳунарманд бояд ҳамавақт эҷод намояду кӯшиш”.

- Ба назари Шумо, дар роҳи ҳунар чӣ тавр метавон муваффақ гардид?

- Вақте ки ҳунарманд ватансаро шавад, барои тарбияи насли наврас хизмат намояд, бевосита ба зинаҳои бузург оҳиста-оҳиста рафта мерасад. Агар ба шарте ки дили мардумро ёбад. Асосан ҳунарманд бо ду қувваи бузург фаъолият менамояд. Якум, Худодод будани истеъдод, баъдан эҳтироми халқ. Халқ бисёр як қувваи бузург аст. Агар ҳунаратро эътироф намояд, як бурди хеле бузург аст.

Роҳи ҳунар роҳест, ки бахилӣ мекунанд, дар бораат ҳар хел овозаҳо мебароранд. Аз паси одам гапҳои нодуруст мегӯянд. Масалан, маро дар тайи тарма монданду ину он шуд. Ман ҳамаи инро пушти сар карда, фақат эҷод намудам. Хеле хушбахтам, ки баҳри мухлисони санъати асил эҷод менамоям. Ҳунар чизест, ки онро Офаридгор медиҳад. Ҳунар дили мардумро ёфтану дар ҳама ҷо онро аз сидқи дил иҷро намудан аст.

- Суруд бояд ба шунаванда чӣ бахшад ва фаъолияти эҷодии худро чӣ гуна арзёбӣ мекунед?

- Вақте ки суруди модарро месароям, як нафар модарашро ёд менамояд. Бисёр ҳам бо дарди баланд сароидан лозим, то суруд қалби мардумро таскин бахшад. Ҳар дарде, ки дар дили шунаванда ҳаст, ҳар суруде ки аз тарафи овозхон садо медиҳад, бояд дарди дили шунаванда бошад.

Беш аз 35 сол мешавад, ки сарояндагӣ мекунам. Бисёр шебу фарозҳое буданд, ки шоҳидашон гардидем. Фақат як хушнудӣ дорам ва ифтихор менамоям, ки ман тоҷикаму ҳамин хел Ватан дорам. Қадри суруду ҳунарамро мардум медонанд. Ин ҳама аз меҳнати хоксорона ва суруди пурмазмун аст, ки ба дили мардум ҷой ёфтааст. Соли 2016 беш аз 16 суруди тоза сабт намудам. Албатта шукронаи сулҳу ваҳдати миллӣ менамоям. Айни ҳол дар санъат боз чизҳои наву тозаро омӯхта истодаам. Мехоҳам дар санъати миллии тоҷикӣ навовариҳо кунам. Пештар ҳофизон бо як доираву аккордеон базмҳоро обод мекарданд. Ҳозир даҳ нафар мусиқачӣ ба саҳна мебароянд. Мехоҳам сурудҳои оммавие, ки панҷоҳ-сад нафар мехонанд, эҷод намоям. Мехоҳам як Суруди миллии тоҷикӣ бошад, ки ҳама сароем.

- Вобаста ба вазъи имрӯзаи санъати сарояндагӣ чи назар доред?

- Вазъи суруду мусиқии мо назар ба солҳои пеш беҳтар аст. Сатҳи ҳунари ҳунармандон баланд гардид. Як вақтҳо баъзан оҳангҳои ҳунармандони эстрадаи мо аз оҳангҳои туркиву ҳиндӣ гирифта мешуд. Имрӯз як сабки тоҷикона дар ҳунармандон пайдо шуд. Яъне онҳо аллакай пухта шуданд. Бисёриашон баркамол гардиданд. Бинобар ин, ҳунармандони даврони истиқлолият бисёр ҳунармандони хуб ҳастанд ва бо дили пур метавонем, саҳнаро ба онҳо супорем.

Имрӯз ҳунармандони мо бояд ки забондон бошанд. Зеро ҳунарманд, вақте забон медонад, метавонад, ба тамоми забонҳо сарояд. Дар чандин чорабиниҳои сатҳи байналмилалӣ, ки дар кишвари худамон баргузор гардид, ҳунармандони мо бо забонҳои гуногун суруд хонданд. Иштирокчӣ, ки аз кишварҳои мухталиф буданд, вақте бо забонашон суруд шуниданд, дар ҳайрат афтоданд. Ана, ин аст сеҳру ҷодуи санъат.

- Ба андешаи Шумо, ҷавонони имрӯза бояд чӣ гуна бошанд?

- Ҷавонони мо бисёр пешрафтаанд. Онҳо дар донишгоҳҳои кишварҳои хориҷӣ сарбаландона таҳсил намуда истодаанд. Мо бисёр мутахассисони хуби ҷавон дорем. Дар ҷое, ки онҳо метавонанд аз уҳдаи кор бароянд, онҳоро ба ҳамон ҷо сафарбар намудан лозим. Дар баробари ин ҷавонон бояд Ватанро дӯст доранд, обод намоянд ва созанда шаванду саҳми худро дар пешрафти кишвар гузоранд. Тоҷикистонро дӯст доштан вазифаи муқаддаси ҳар шаҳрванд аст. Ҷавонон бояд доно бошанду калонсолонро эҳтиром намоянд.

Беҳрӯз ХОЛМУРОДОВ,"ҶТ"